Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 12

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þessari næturheimsókn. Hann tók hand-
leggjunum um herðarnar á henni og
þrýsti henni upp að sér, þótt hann fyndi
kalt regnvatnið úr fötum hennar læsa
sig í gegnum einfalda skyrtuna.
»Hvað gengur að þér, elsku Þrúða?
Veiztu það ekki, hvað mér þykir vænt um
þig? Eg sagði þér alveg eins og var um
daginn. Hvað er það, sem gengur að
þér ?«
»Ó, eg þori ekki að segja þér þaö núna«,
snökti Þrúða; »eg gat ekki annað en far-
ið til þín. Lofaðu mér því að segja eng-
um lifandi manni frá því, — eg á svo
óttalega bágt«.
»Vertu nú róleg, — ekki að gráta«.
Hann strauk lófanum um rennvotan
vanga hennar.
»Góði Bergur, segðu mér eitt. — Er
hann Áki hættulega veikur? Heldurðu að
hann deyi?«
»Hvað segirðu? Hann Áki deyi? Hann
er ekkert veikur, strákurinn«.
»Þú segir þetta bara til að f'riða niig,
— þú sem sóttir hann Gísla lækni. Segðu
mér satt, heldurðu að hann deyi?«
»Hvað gengur að þér, Þrúða? Hekl-
urðu að hann Áki fari að deyja, þó að
hann stingist á höfuðið ofan í fiskakös.
— Þvi ertu annars að spyrja um strák-
inn? Var ekki erindið við mig?«
»Bergur — góði Bergur, eg get ckld
sagt frá því, — eg átti svo bágt. Segðu
mér satt í guðs bænum; hvernig veiktist
hann Áki?«
»Veiktist! Hann veiktist ekkert. Hann
var að böðlast um á bryggjunni, þegar
bátarnir ktíinu að í kvöld, og lét þá svona
eins og strákar láta. Svo datt honum í
hug að láta kettling synda í pækilstampi,
fór að eltast við kettlinginn, en skrikaði
fótur og stakkst á höfuðið út af bryggj-
unni og lenti niður í fiskakös. Eg bar
hann háorgandi inn til frúarinnar og hún
þurfti auðvitað að láta sækja lækni til
þess að rannsaka, hvort strákurinn væri
ómeiddur. Þarna hefurðu alla söguna, —
en því í ósköpunum ertu að spyrja að
þessu?«
»Má eg trúa því að þú segir mér sact,
Bergur?«
Hann var að því kominn að fyrtast og
hreyta úr sér ónotum, en þegar hann
fann hlýjan vangann á Þrúðu verma sig
rétt í hjartastað, þá klökknaði hann aft-
ur af viðkvæmni.
»Eg gæti aldrei sagt þér ósatt, Þrúða,
það' veiztu líka sjálf; þú skalt aldrei
reyna annað en sannsögli af mér, og til
mín máttu koma með allt, hvað sem það
er«.
»Þakka þér fyrir; nú er eg rólegri, og
get farið aftur heim að sofa. — Eg get
ekki sagt þér þetta núna, en komdu til
mín í fyrramálið og segðu mér, hvernig
Áka líður. Viltu lofa því að láta það ekki
bregðast ?«
»Já, góða bezta, eg skal koma, — a'iveg
sjálfsagt. Nú fylgi eg þér heim«.
»Nei, nei, það getur einhver séð okkur,
en komdu í fyrramálið«.
Hún stóð hægt á fætur, lagaði á sér
rennvot fötin og rétti Bergi hendina.
Hann sagðí ekki neitt, en sleppti ekki
hendinni og leiddi hana út í dyrnar. Þar
skildu þau þegjandi og hann horfði á
eftir henni, þangað til hún hvarf út í
dimmuna.
»Guð blessi hana«, tautaði hann, »en
það má mikið vera, ef þetta var ekki
uppgerðar-erindi«.
Svo fór hann aftur inn í ból sitt.
III.
Þrúða svaf sæmilega það sem eftir var
nætur, vaknaði nokkru seinna en vant
var og var þá bærilega hress. Hún brá
sér í morgunkjól og fór að hita á könn-
unni í eldhúsinu. Rétt þegar hún var að