Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 16

110
NÝJAE KVÖLDVÖKUR
allskonar fettur og brettur. Stundum
fleygði bann sér fram á stólröndina,
stundum retti iiann snöggt úr sér, ýmist
benti hann til himins eða niður á við —
eins og hann ætti eitthvað sökótt við
gömlu frúrnar, sem sátu í mesta saldeysi
neðan við prédikunarstólinn. Auk þess
var hann háraddaður og skrækróma. Og
þegar hann stóð fyrir altárinu, tónaði og
teygði úr sinni litiu persónu, þá fannst
mönnum þelta vera hanakjúklingur, sem
æfði sig að gala.
Ekki leizt þorpsbúum vel á þennan ná-
unga. Á leiðinni frá kirkjunni var hans
dómur kveðinn upp. Hin iðandi óró þessa
manns var ekki við smekk bændanna.
Auk þess þótti þeim hann allt of lítill.
Þeim fannst þeir, fyrir svo mikið fé, geta
að minnsta kosti krafizt persönu, sein
tæki eitthvert pláss og hyrfi ekki alveg
í kirkjunni.
Nú biðu menn með óþreyju eftir þriðju
reynsluprédikuninni, því að mönnum lék
ekki lítið hugur á að vita, hvernig síö-
asta umsækjandanum tækist. Þaö var
meðal maður, grófgerður, brjóstabreiöur,
með sterklegan háls, dökkrauður í and-
liti, ímynd afls og hreysti. »Hreinasta
hunang«, hafði djákninn sagt, því að
hann varð fyrstur til að sjá hann. Hann
var aðstoðarprestur, kominn lankt að, til
að sækja um þessa nafntoguðu prests-
stöðu í Ehrenwolmsþorpi. Hann hafði
háa, skíra rödd, sem heyrðist greimlega
um alla kirkjuna. Tilkynningar um fæð-
ingar og dauðsföll, skírnir, trúlofanir og
giftingar las hann með þeim hátíðleik,
sem slíkri athöfn hæfði. Hann vann bka
hugi allra. Því að tilkynningarnar voru
mörgum hið mikilvægasta af guðsþjón-
ustunni. Þrír voru kostirnir við ræðu
hans: hún var ekki of stutt og heldur
ekki of löng, og í henni var allt, sem geta
verður um í góðri ræðu: dálítið um veðr-
ið og búskapinn, lítið eitt um himnaríki
og helvíti, nokkrar ritningargreinar og
vers. Þar var það, sem hver þurfti vegna
sálarástandssínsog hugarfars: áminning,
huggun, hvatning. Og fyrir altarinu söng
hann blessunina með sterkri, þjálfaðri
rödd, svo að söfnuðurinn viknaði.
»Þetta er prestur fyrir okkur«, gátu
menn allstaðar heyrt að lokinni guös-
þjónustu. Jafnvel frægð fyrsta umsækj-
andans hafði bliknað við þessa ræðu. ósk
safnaðarins var almennt sú, að kjósa
hinn þriðja — sem Hegewald hét — til
prests.
En loksins þegar átti að kjósa, gátu
kirkjufeðurnir ekki komið sér saman.
Meiri æsingafundur hafði aldrei verið
haldinn af sóknarnefndinni í Ehrens-
wolmsþorpi. Það munaði ekki miklu, að
það yrðu áflog og ryskingar út af prests-
kosningunni. Það höfðu nefnilega skap-
azt tveir flokkar hér um bil jafn sterkir.
Annar var með prestinum, sem fyrstur
hafði haldið ræðu. Fyrir þeim flokki var
hinn auðugi og áhrifamikli bóndi Tiedler.
Kunnugir fullyrtu, að ákafi hans rneð
þessum umsækjanda væri ekki upp úr
neinum öðrurn en konu hans, sem hefði
orðið snortin af lýsingum þessa fölleita
iðrunarprédikara á kýölum helvítis. En
hvernig sem þessu var farið, þá hélt
Friedler með þrjózku og þráa frarn þess-
um umsækjandanum. Það væri sagt, að
mikið fylgi hjá söfnuðinum, var þetta
hættulegt fyrir Hegewald. Friedler gat
komið með allskonar ástæður gegn hin-
um umsækjandanum. Það æri sagt, að
Hegewald væri svallari og sælkeri. Þessi
ákæra var rökstudd með því, að menn
hefðu séð Hegewald inn í kránni hjá
kirkjunni eftir reynsluprédikunina, og
eftir að hann hafði skírt nokkur börn og'
spurt nokkrar stúlkur út úr kverinu.
Menn þóttust þá hafa séð hann drekka
þó nokkur glös af bjór.
En deila reis út af því, hversu mörg'