Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 21

PRESTSKOSNINGIN í EHRENWOLMSÞORPI
115
æskuáranna, sem Iiann haföi lifaö meö
vini sínurn, aöstoöarprestinum. Svo helc
hann áfram en brosti stööugt. »Ef þér
viljið vita eitthvað nánar um skaphöfn
vinar míns, Hegewalds, þá get ég sagt
yður það fyrir fram, að ég hlýt að dæma
mann, sem er mér svo nákominn, meö
mesta umburðarlyndi. Eg tek málstað
Hegewalds eins og minn eiginn. En það
get ég sagt yður, að hann er maður, sem
eitthvaö er í spunnið. En »allir hafa
syndgað og skortir guðs dýrð«. Þér vitið,
að þaö gildir einnig um hann. En guð
er voldugur í hinum veiku! Viriur minn
Hegewald hefur góðan vilja, hann ann
starfi sínu, er fulíur áhuga og mun bera
umhyggju fyrir þeim söfnuði, sem guð
hefur trúað honum fyrir. Guðsótti hans
og trú eru byggð á bjargi. Hann agar
sig og berst gegn syndinni, sem er rík í
honum. Allt um það er hann enginn aum-
ingi. Hann telur ekki rétt, að við göng-
um grátandi með höfuðin niður á bringu,
af því að þetta líf sé undirbúningur und-
ir betra líf í öðrum heimi — nei! Guð
hefur veitt mönnunum gjafir sínar til
þess, að þeir geti glaðzt við þær. Hege-
wald þykir gott í staupinu alveg eins og
mér, en aldrei munuð þér sjá að hann
drekki meir, en hann getur þolað — en
ekki vil ég neita því, að það sé all-mikið.
Eg og vinur minn þolum álíka mikið.
Hvor sé öðrum fremri í því, hefur skki
komið í ljós. Og ennþá eitt til að full-
komna mynd vinar míns: Þér þekkið orð
Luthers: Prestur á að vera óaðfinnan-
legur einnar konu maður! Svona hugsar
Hegewald líka. Þess vegna hefur hann
líka valið sér konuefni — og hvers kon-
ar? — stelpu? — nei! Eftir hálfan mán-
uð verður brúðkaupið haldið«. Nú stóð
maðurinn á fætur. Hann virtist ekki geta
setið lengur. »Já, eftir hálfan mánuð,
góði minn«. Svo greip hann ölkrúsina.
Það voru aðeins litlar dreggjar eftir í
henni. Hann horfði með aðdáun á þessa
litlu leif og hvolfdi henni í sig. »Þetta er
nú nóg í kvöld! Jæja, vinur, nú hef ég
víst svalað forvitni þinni. Eitt enn mun
yður þó þykja gaman að vita: Hegewald
á gamla móður og gamla konan er hreyk-
in af honum. Hún á enga heitari ósk en
að lifa það, aö hann verði sjálfstæður
prestur. Góða nótt og í guðs friði!«
Pappa-Anton var orðinn sætkenndur,
þegar maðurinn fór, og það var ekki
laust við, að hann yrði það betur seinna.
um kvöldið. En morguninn eftir hélt
hann heim. I Ehrenwolmsþorpi Iét hann
ekki lítið yfir því, hversu kænlega hann
hefði lokið erindi sínu. Hann gat sagt öll
ósköp um Hegewald. Hann væri mest
elskaði og virti maðurinn í Nickelsgriin.
Allir, sem hann hefði talað við, ungir og
gamlir, stórir og smáir, menn og konur,
hefðu ekki getað lofað hann nógsamlega.
Pappa-Anton kvað niður allan róg með
frásögu sinni. Friedler og hans hyski
varð að þegja. Hegewald var lcosinn
prestur í Ehrenwolmsþorpi með miklum
meiri hluta.
Sex vikum síðar átti nýi presturinn
að taka við embætti. Sóknarnefndin,
elztu menn safnaðarins, allskonar félög,
skólar og æskulýður komu með söng og
hljóðfæraslætti til að taka á móti nýja
prestinum. Pappa-Anton gekk í broddi
fylkingar með hátíðanefndinni. í dag var
hann mikilsverð persóna, því að hann
hafði útvegað söfnuðinum nýja prestinn.
Það var líka merkisdagur í lífi hans. En
innst inni fann hann til samvizkubits. Ef
nýi presturinn væri nú allt öðruvísi en
hann hefði lýst honum, ef hann reyndist
nú illa — myndi þá ekki allri sökinni
skellt á hann? Hann hafði aðeins vitnis-
burð eins manns, og sá hefði heldur ekki
verið alveg ófullur. Ef þessi maður, sem
hann meir að segja vissi ekki, hvað hét,
15*