Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 14

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sín störf og láta eins hirtna konu og
Þrúðu annast allt annað. Hann er henni
]íka þakklátur og hefur ekkert út á hana
að setja.
Það verður ekki heldur annað sagt en
að Þrúða sé ánægð með manninn. Við
nánari viðkynningu hefur hún uppgötv-
að ýmsa áður dulda kosti í fari hans,
og það er fátt, sem hún hefur út á hann
að setja. Raunar eru tærnar á honum
víxlaðar af gamalli skókreppu, og svo er
hann nokkuð loðinn í bak og brjóst, en
henni finnst alveg ástæðulaust að setja
slíkt fyrir sig, því að hún hefur fengið
margar og ótvíræðar sannanir fyrir því
að hann elski hana.
Flestir fullorðnir menn eiga einhverja
minningu um unnið afrek, sem þeir eru
upp meö sér af, og þessi minning fyllir
sál þeirra gleði og hreykni, þegar þeir
setja sér hana fyrir hugskotssjónir.
Bergi er sú minningin ljúfust, þegar
Þrúða kom til hans í Pakkhúsið um
miðja nótt, örvílnuö af ást, en gerði sér
af kvenlegri blygðunarsemi allt annað er-
indi, — því aö hann getur satt að segja
aldrei fellt sig við það að taka söguna
um Pöddu og eitruðu eggin trúanlega,
þrátt fyrir allar fullyrðingar Þrúðu.
Þótt Bergur sé að jafnaði árrjsuil og
vinnugefinn maður, þá þykir honum
ósköp notalegt að liggja í rúminu fram
eftir morgninum, þegar ekkert kallar að.
Hann gerir það líka vanalega á sunnu-
dögum og reynir að halda Þrúðu niðri
undir hjá sér, þangað til kaffilöngun
hennar verður öllum öðrum tilfinningum
yfirsterkari. Þá klappar hann henni
stundum blíðlega um handleggi og brjóst,
brosir og segir:
»Manstu eftir þvi, Þrúða, þegar þú
komst til mín um miðja nótt ofan í Pakk-
húsið íorðum? Þá varstu nú ekki burð-
ug, heillin.
»Minnstu ekki á það«, svarar hún og
slettir í góminn; »eg hefði ekki veriö að
stökkva ofan eftir til þín, ef þessi bann-
sett ónáttúra hefði ekki hlaupið í hænu-
skömmina«.
»Svo þú heldur það. — Nei, kerli mín,
eg er nú eldri en tvævetur og trúi ekki
þessari hænusögu þínni meira en svona
rétt í meðallagi«.
Þrúða getur að vísu unnað Bergi
þeirrar vitundar, að hún hafi borið ást-
arhug til hans, þegar hún heimsótti hann
um nóttina, en sannleikans vegna mald-
ar hún samt alltaf í móinn:
»Jæja, góði, en hvernig getur nokkur
lifandi maður látið sér standa á sama,
þegar hænur gala?«
Endir.
Prestskosningin í Ehrenwolmsþorpi.
Eftir Wilhelm von Polenz.
Það var prestslaust í EhrenwoImsþorpi.
Riehle, gamli presturinn, hafði fengið
slag og dáið. En nú þurfti að kjósa nýj-
an prest í hans stað. Þrjár reynslupré-
dikanir höfðu verið haldnar, en kirkju-
feðuimir höfðu ekki enn ákveðið, hverjir
skyldu hreppa hnossið. Þetta var ekkert
smámál! Það gat engum í söfnuðinum
staðið á sama um, hvers-konar maður
það væri, sem framvegis ætti að sjá um
andlega velferð þorpsbúa. Það gat ekki
skipt neinn sann-kristinn mann litlu,