Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 28

122
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
nokkurnveginn handa skepnum sínum, en
fáir gátu hjálpað; þó voru sumir þeirra
að láta í burtu hey í þeirri von, að bráð-
um mundi batna, en það varð þeim sjálf-
um að tjóni. Guðmundur í Hjaltadal var
heybirgastur af bændum syðst í dalnum;
hjálpaði hann mikið og tók fé af öðrum
heim til sín. Þá varð þröngt í húsum, svo
að spila varð undir tóttir með trjám og
féð látið þar inn, þegar því hafði verið
gefið á garða í fjárhúsunum. Var mikið
starf og erfiði við allt þetta, og auk þess
þurfti að ganga á tvenn beitarhús; voru
önnur á Bjarnaseli, en hin austur á
Tungufelli. Þá var um tíma nokkuð á
fjórða hundrað fjár í Hjaltadal. Guð-
mundur tók um tíma 50 sauði af föður
sínum Davíð á Reykjum, gemlinga frá
Þórðarstöðum og Belgsá og nokkrar
kindur af öðrum. Sumu af þessu fé var
skilað rétt fyrir batann, því að þá var
allt hey á þrotum, en þó fór allt sæmi-
lega með fjárhöld í Hjaltadal.
(Frámh.).
Djásn og dýrindisklæði.
Eftir May Edginton.
Veður var dimmt og drungalegt. Kon-
an með hrafnsvarta hárið, sem í fljótu
bragði minnti á litarháttinn á vínþrúg-
um, gaf nánar gætur að hverjum manni,
sem fram hjá gekk. Allan seinni hluta
dagsins hafði hún ráfað upp og ofan eft-
ir Haymarket,*) haldið áfram eftir Pic-
cadilly*) eða snúið inn á Pall Mall,*)
þar sem gildaskálar auðmannanna
standa.
Hún var töturlega til fara. Ef til vill
höfðu þó fötin, sem hún var í, einhvern-
tíma verið fín, en nú héngu þau í ræflum
utan' á henni. Þykka svarta hárið sitt
huldi hún til hálfs með snjáðum og upp-
lituðum hatti. En augun hennar höfðu
ekki misst lit og ljóma að sama skapi.
Þau brunnu ötul og skær undan augna-
hárunum er hún leit í kringum sig, þó
*) Götur í London nálægt TrafaJgar Sguare.
Þýð.
að andlitið væri annars dapurt og
þreytulegt og varirnar nær því að vera
bláar en rauðar. Vöxturinn var óvenju
fagur og liðlegur, og mundu allir, sem
mættu henni, hafa veitt því athygli, ef
fötin hennar hefðu ekki verið orðin svo
fátækleg og hún hefði ekki verið oröin
svo dauðþreytt, að hún næstum því dró
á eftir sér fæturna.
Hún betlaði.
Hún betlaði með ströngustu varúð og
reyndi að láta sem allra minnst á því
bera og gaf alltaf um leið nánar gætur
að lögreglunni. Því að hún betlaði á
þann hátt, sem ekki var leyfilegt. Hún
lézt hvorki vera að selja eldspýtur eða
blóm. Hún betlaði hreint og beint.
Einkum sneri hún sér að auðmönnum,
sem slæptust úti fyrir gildaskálunum.
Það var svalt og hráslagalegt í veðri, en
mennirnir, sem þarna voru á ferli virt-
ust vera vel á sig komnir. Þeim sýndist