Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 9

ÞEGAR HÆNUR GALA
103
athlægi, heldur varð hún að skjóta þessu
að eins og einhverju aukaatriði, sem ekki
varðaði miklu. Hún komst að þeirri nið-
urstöðu, að heppilegast væri að snúa sér
til Friðgeirs sýsluskrifara. Hann var tal-
inn fróður maður og vel að sér, og þótt
hann ætti það til að vera gamansamur,
þá gat hún ekki öðru trúað en að hann
segði henni satt. Það lá svo beint við að
gera sér það til erindis að leggja inn í
sparisjóðinn og láta svo hitt berast í tal.
— Og eftir svefnlitla nótt fór hún með
sparisjóðsbókina og finmitíukróna seðil
upp á sýsluskrifstofu á laugardagsmorg-
uninn.
Friðgeir sýsluskrifari var tannlaus
piparsveinn, heldur lítill vexti, með sköll-
ótt höfuð og gleraugu á nefinu. Nokkra
kæki hafði hann 1 fari sínu, svo að gár-
ungarnir hentu gaman að, t. d. var það
siður hans, þegar hann hafði lokið við að
skrifa eitthvað, þá hleypti hann brúnum,
stakk pennastönginni í munn sér, greip
þerriblaðið og þerraði skriftina báðum
höndum vel og vandlega. — En Friðgeir
gat manna bezt tekið gamni og hlegið að
öðrum, ef því var að skifta, og hann
gerði það oftar en marga grunaði.
Þegar Þrúða kom inn, sat Friðgeir
þegjandi á stólnum og dró ýsur. Hún
bauð honum góðan dag og rétti honum
bókina.
»Peningar enn«.
Hann lagaði gleraugun á nefinu, rýndi
í bókina og ritaði upphæðina inn hægt
og vendilega. Svo stakk hann stönginni
upp í sig og fór að þerra.
Þrúðu vafðist tunga um tönn og ætlaði
varla að geta stunið upp erindinu.
»Þegar hænur gala,--------er það ekki
voðaleg ónáttúra?«
Spurningin kom svo flatt upp á Frið-
geir, að hann missti pennastöngina út úr
sér og ranghvólfdi augunum.
»Hænur gala? — Því dettur þér það í
hug?«
»Kemur það ekki stundum fyrir?«
Friðgeir hleypti brúnum og horfði
út í gluggann, en svo leit hann beirtt
framan í Þrúðu, sem beið svarsins föl og
áhyggjufull á svip. Hann var ískyggilega
alvarlegur í bragði«.
»Hefurðu heyrt hænu gala?«
»Já, — og er það ekki eitthvað voða-
legt ?«
Friðgeir vipraði munninn og dæsti við;
honum virtist vera mikið niðri fyrir og
Þrúða stóð á öndinni.
»Svo sagði mér fóstra mín«, mæiti
hann, »að þegar hænur lentu í tæri við
gamla fressketti, þá tækju þær upp á því
að gala og þá væri annað en gaman á
ferðum«.
»En eggin þeirra?«
»Eggin?«
»Já, eru þau eitruð?«
Friðgeir laut höfði, horfði ofan við
gleraugun hvasst á Þrúðu og svaraði
stuttlega:
»Auðvitað, — baneitruð«.
Hann lagði aftur sparisjóðsbókina og
rétti Þrúðu hana. Hún kvaddi og lét
hurðina hægt aftur á eftir sér. tíann
hallaði sér aftur á bak í stólnum, skríkti
við og strauk skallann.
»Ekki nema það þó; — hænurnar
hennar Þrúðu farnar að gala!«
En Þrúðu var ekki hlátur í hug. Nið-
urlút og stúrin rölti hún heirn til sín og
gat lengi vel ekki lagt hönd að nokkru
verki. Var óhætt að trúa Friðgeiri skrif-
ara? Sjálf hafði hún aldrei reynt hann
að skreytni, en hún hafði stundum heýrt
talað um það, að hann væri nokkuð glett-
inn, þegar sá gállinn væri á honum. Samt
hafði hann vitnað í fóstru sína, og þetta
um fresskettina var næsta íhugunarvert.
Þarna var hosótta fressið hennar Tobbu
í Barði iðulega að lámast í kringum