Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Qupperneq 17

ÆFINTtRI ÚR ÍSHAFINU
111
þungur til þess að þeir gætu borið hann
gegnum snjóinn.
— Lyftið honum upp á sleðann, skip-
aði Ranworth. Þú, Guy, verður að styðja
hann, svo að hann detti ekki af. Við get-
um dregið hann að vélsleðanum. Hinn er
meðvitundarlaus. Það ætti ekki að gera
honum mein, þótt hann liggi þarna
nokkrar mínútur enn.
Það var auðvelt að draga manninn á
litla sleðanum þangað, sem vélsleðinn
beið, en allmiklu örðugra að koma honum
inn í klefann. Með samtaka aðburðum
tókst það þó að lokum.
— Sjáið um hann, O'Donovan, sagði
Ranworth. Jæja, drengir, nú verðum við
að sækja hinn. Taktu sleðann með þér,
Guy. Við þurfum að nota hann.
Það snjóaði mikið. Þegar þeir komu
aftur þangað, er þeir höfðu eftir skilið
■hinn meðvitundarlausa mann, var hann
nálega horfinn í snjóskafl.
— Ég vildi ógjarna draga þenna sleða
langan veg, hugsaði Leslie, þar sem hann
lagðist í taugina með Guy og blátt áfram
barðist móti hríðinni, sem þyrlaðist um
andlit hans. Mér þætti fróðlegt að vita,
hversu langt, aumingja mennirnir hefðu
gengið.
Síðari maðurinn, er þeir björguðu, var
lægri en hinn fyrri, en aftur á móti
þreknari, og það var nálega eins erfitt
að koma honum inn í sleðann og hinum.
— Hjúkraðu þessum vesalings manni,
Guy, sagði Ranworth. Leslie, settu af
stað. Ef við ekki komumst strax af stað,
fennir yfir okkur.
— Hvað eigum við að gera með þenna?
spurði Leslie og benti á smásleðann, sem
mennirnir höfðu dregið.
— Fleygðu honum. Ég hugsa, að við
þurfum ekki að nota hann frekar. En
taktu pinkilinn þarna og vittu, hvað í
honum er, áður en þú losar þig við sleð-
ann.
Leslie gerði, eins og honum var sagt.
Það sem í pinklinum var, sagði sína
sögu. Innan í skinnstranganum var biti
af hráu selskjöti og nokkrar myglaðar
tvíbökur.
— Neyðarbrauð, sagði Ranworth.
Jæja, Leslie, af stað! Við megum engum
tíma eyða.
Meiðarnir komu ekki lengur að not-
um í svo lausum snjó, og sleðinn rann
af stað á hjólunum, með fimm mílna há-
markshraða á klukkustund.
Á meðan hafði Guy fylgt dæmi O’Do-
novans. Hann hafði fært sjúkling sinn
að mestu úr fötunum og nuddaði brjóst
hans og enni með snjó.
Báðir mennirnir voru svo tærðir orðn-
ir, að þeir líktust átakanlega tveim
beinagrindum. Rifin stóðu út í húðina,
sem var svört af óhreinindum, sóti og
olíu.
Hái maðurinn, sem ekki hafði að fullu
misst meðvitund, gaf litlu síðar merki
um, að hann langaði í mat.
O’Donovan hafði opnað súpudós, og
hitað innihaldið á suðuáhaldinu. Maður-
inn fékk nokkrar skeiðar af súpunni til
að hressa sig á.
— Hvers vegna yfirgáfuð þér leifarn-
ar af leiðangri Ranworths? spurði Guy.
Maðurinn horfði hissa á hann og
hristi höfuðið.
Guy endurtók spurninguna. Maðurinn
svaraði nokkrum orðum, sem hann skildi
ekki.
— Ég held að að sé eitthvað einkenni-
legt með þenna kumpána, sagði O’Dono-
van.
— Hvað eigið þér við? spurði dreng-
urinn.
— Hann er útlendingur, og það var
áreiðanlega enginn útlendingur með í
leiðangri herra Ranworths. Allir menn-
imir voru Englendingar.
Þegar Guy hafði hlúð vel að sjúklingí