Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 3

Pjetur Simple.
Eftir kaptein Marryat.
(Niðnrlagj.
»Jeg sljórna hjer, og óska eigra afskifta,«
svaraði hann.
»Eins og yður þóknast,* svaraði jeg og
gekk fram á miðþiljur.
Ná gaus upp skotieykur á hersk'pinu hol-
lenska og þrjár kúlur þutu yfir okkur á milli
siglanna. Kapteininum brá bersýnilega mjðg
við, og hann gekk eins og í leiðslu fram að
akkerisvindunni og staðnaemd'st þar.
»Eigum við að senda þeim kveðju, þegar
við eium tilbúnir ?« spurði jeg.
»Já — ætli það ekki — já, auðvitað,« svar-
aði hann og hreyfði s'g ekki úr stað.
»Jeg held við getum ráðið niðurlögum þeirra,
herra Tíiompson, ef við skjótum af þe'm
branda.ukann og framsiglustöngina.*
»Jeg skal reyna að sjá um það,« svaraði
Thompson. Okkur tókst brátt að ná þessu
takmarki, og hófst nú áköf stórskotaorusta milii
skipanna. Við urðum þess brátt varir, að
þessir Hollendingar vo u engin lömb í le k.
F*eir börðust eins og hetjur og miðuðu vel.
Enda særðust nú margir og voru bornir niður
t■ 1 læknisins. Sá jeg brátt, að betra var að
komast nær skipinu. Við stefndum nú svo
nálægt sem auðið var, og hóf t hin ákafasta
handbyssuskoth; íð. Menn okkar hrópuðu húrra
og svöruðu hínir í sama tón. Brátt komu í
Ijós afle'ðingarnar af þessu návígi. Reiði okk-
ar og skipsbliðin var stórskemd af kúlnahríðinni,
en þó var óvinaskipið ennþá ver farið, og loks
tókst okkur að skjóta niður stórsiglu þess. En
þeir gáfust ekki upp að heldur. Þegar þeir
voru búnir að losa sig við stórsiglu-rekaldið,
hófu þeir skothríð á okkur aftur. En nú var
dieginn úr þeim mesti krafturinn, skipið Ijet
illa að stjórn og meun orðnir fáir við fallbyss-
urnar, því að margir voru fallnir eða óvígir;
var svo einnig hjá okkur. Við sendum þeim
þó eina kveðju enn og lögðum svo frá, til.
þess að gera við það allra nauðsynlegasta.
f*að var nú komið undir myrkur og jeg hugs-
aði mj3r að leyna að hafa gát á óvinaskipinu,
því að j^g tddi alveg víst, að það mundi gef-
a;t upp v ð næstu atlögu.
Á meðan á orustunni stóð, hímdi kapteinn-
inn eins og dauðadæmdur v ð akkerisvinduna
og mælti ekki orð frá munni. En nú, þegar
atlögunr.i var lokið og skipm hafði borið svo
í sundur, að ný atlaga var óhugsanleg, bæði
sakir myrkursins og hins, hve reiðinn var lask-
aður, var eins og hann væri lostinn töfra-
sprota. Hann skálmaði nú um þilfarið og bar
sig hermannlega og skipaði sjóliðum og háset-
um fyrir af miklum þjóst'.
Við bjuggumst fastlega við því, að hann
mur.di gefa skipun um að hefja nýja atlögu
með morgninum, þar sem óvinaskipið var ber-
sýnilega að því komið, að gefast upp, og svo
stórskemt, að lítil líkir.di voru til, að bráða-
b:rgðaviðgerð gæti fram farið um nóttina, svo
að dygði, því að við vissum fyrir víst, að mikill
11