Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
83
hafa heyit, að við töluðum um hermenn al-
ment. Jeg bý=t ekki við, að jeg hafi gerst
sekur við herlögin, þó jeg ræddi um herþjón-
ustumál við einn af foringjum sk;psins.«
»Rjer ha'dið því þá fram, að fallbyssuvörð-
urinn hafi ekki átt við mig, þegar hann var að
tala um kaptein sem njósnara?*
»Jeg skal játa, að svo mátti virðast, sem
hann ætti við yður, þar eð þjer, án þess að
við vissum, hlýdduð á samræðu okkar. En
þá hafði fallbyssm örðurinn enga hugmynd um
nærveru yðar. Hann sagði, að væri einn kapteinn
njósnari, fyndi hann altaf einhvern hjálparmaun
meðal skipshafnarinnar. Retta tók jeg sem svo,
að hann ætti ekki með þessu við neinn sjer-
stakan, og þykir leiít, ef kapteinninn ieggur ann-
an skilning í þetta.«
»Gott og vel,« sagði kapteinninn og gekk
undir þiljur.
Samskonar atvik og þetta komu svo að segja
fyrir daglega, þrátt fyrir alla mína varúð, og
jeg skal ekki vera að þreyta lesendurna á að
telja upp öll þau óþægindi nje tilfæra öll þau
hnýfilyrði og hnútur, er jeg varð að þo!a þegj-
andi og bótalaust, án þess að mega bera af
mjer blak.
En þegar heim kom úr þess2ri för, stefndi
Hawkins kapteinn mjer fyrir herrjett og var
kæra hans löng og f mö'gum liðum. Kom
þar greinilega í Ijós, að hann hafði gaumgæfi-
lega bókfært alt það, er hann ímyndaði sjer,
að gæti áfelt mig og hafði snúið öllu til hins
verra; kvað hann alt þetta bend3 til þess, að
jeg hefði viljað æsa upp skipshöfnina á móti
sjer, og bæn auk þess vott um megnasta virð-
ingarsko.t hjá mjer gagnvart honum sem kapt-
e:ni. En þrátl fyrir það, þó þessu væri laglega
fyrirkomið, hepnaðist verjanda mínum að
hnekkja þessum áburði lið fyrir lið, svo að
jeg var af herrjettinum dæmdur algerlega sýkn
saka. Vakti það almenna ánægju. En það
kom líka skýrt fram við rjeltarprófin, að
Hawkins kapteinn mundi frá gamalli tíð vera
all-illa liðinn innan sjóhersins
Meðan á þessum leiðangri stóð, hafði jeg
oft fengið brjef heimanað frá Helenu systur
minni. Jafnt og stöðugt hmgnaði föður mín-
úm. Geðveikisköstin ágerðust, og ástand hans
var hvortveggja í senn, sorglegt og kátbroslegt-
Einu sinni hjelt hann því fast fram, að hann
væri asni og heila viku hrein hann og sparn
með fótunum í hjúkrunarkonuna. Rví næsl
þóttist hann vera brunndæla, og veslings gamla
hjúkrunarkonan varð að standa klukkutímum
saman og hreyfa hægri handlegg hans upp og
niður eins og þegar vatni er dælt, en vinstri
hendina rjetti hann út og þótti sem þar kæmi
vatnið út um. Einu sinni þóttist hann vera
trjesmíðameisfari og varð þá að fá honum sög.
Réðst hann þá á húsgögnin og sagaði þau
niður í smábúta. Stundum sendi hann eftir
húsagerðarmeistara og gerði við þá samninga
um voldug byggingarfyriitæki í þeirri góðu
trú, að hann hefði erft lávarðartignina og allan
auðinn, er henni fygldi.
Regar við komum til Portsmouth, skrifaði jeg
strax systur minni til þess að fá frjettir af líð-
an föður míns. Með póstinum til baka fjekk
jeg þau tíðindi, að faðir minn hefði nú fengið
hina hinstu hvíld; hann hefði dáið rjett um
sama leyti og hún fjekk brjef mitt. Jeg fjekk
leyfi kapteinsins, þó illa gengi, til að skreppa
heim og aðstoða systur mína í hinum erliðu
kringumstæðum. Ljet kapteinninn þess þó get-
ið, með vanalegri góðgirni, að reyndar hefði
hann engar sannanir fyrir því, að faðir minn
væri dauður, enda þó það stæði skrifað í brjef-
inu, sem jeg sýndi honum. Og af því að jeg
náði ekki í aðalpóstvagninn, varð jeg að taka
mjer Jar með aukapóstvagni, sem fór til næ?ta
þorps við prestsetrið, en þaðan leigði eg mjer
vagn lieim, og var það langur vegur.
Á leiðinni í þessum vagni sat jeg og mókti,
því að jeg var sárþreyttur af ferðalaginu og
áhyggjum og áieynslu þessa síðustu daga. Alt
í einu var vagninn stöðvaður af tveimur mönn-
um, en sá þriðji ijeðist á mig og dró mig út
- úr vagninum. Ökumaðurinn sat hinn róleg-
asti og hafðist ekki að, og var auðsjeð á öllu,
að hann var með í ráðum. Ræningjar þessir
11*