Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
85
Það var því eðlilegt, að útsLýringar mínar
bæri ekki mikinn árangur.
Regar liðinn var mánaðartími, liætti læknir-
inn að koma, því að jeg var álitinn ólæknand',
en að sama skapi meinhægur og hættulaus.
Undarlega fljótt sljóvguðust tilfinningar mín-
ar algerlega fyrir þessu, og jeg varð æ þung-
lyndari. Einhver hirðu- og kæruleysisdeyfð
um hagi mína ágerðist æ því meira er lengur
leið. Er jeg hafði hýrst þarna því nær í heilt
ár, vildi svo til einu sinni sem oftar, að ferða-
menn nokkrir, sem fengið höfðu leyfi til að
skoða þetta fræga geðveikrahæli, komu inn í
klefa minn.
»Pessi ungi maður,* sagði læknirinn, sem
fylgdi gestunum, »þjáist af undarlegri mein-
loku. Hann þykist heita Simple og vera rjett-
ur erfingi að eignum og metorðum Privileges
lávarðar.«
Einn af gestunum gekk þá til mín og virti
mig vandlega fyrir sjer. •
»Petla er líka hann!« sagði gesturinn. Lækn-
irinn starði á hann steini lostinn. »Pjetur!
Pekkirðu mig ekki?« Jeg hrökk upp af dvala-
leiðslunni. Petta var O’Brian hershöfðingi. Jeg
fleygði mjer um háls hans og hágrjet.
»Jeg fullvissa yður um það, herra læknir,«
hjelt hershöfðinginn áfram, »að þetta er herra
Simple, bróðursonur núverandi Privileges lá-
varðar, og — að því er jeg best veit — erf-
ingi að lávarðstigninni — eini rjetti erfinginn.
Og sje hjerv'st hans bygð á þeim fullyrðing-
um hans, að hann sje sá, er hann er í raun
rjeltri, þá er vera hans hjer að sjálfsögðu með
öllu ólögleg. Jeg er útlendingur hjer og her-
fangi, sem ferðast um frjáls gegn drengskapar-
heiti. En mig skortir ekki, þrátt fyrir það,
góða vini.
Heyrið mjer, Belmore lávarðúr!« sagði hann
við einn af gestunum. »Jeg legg hjer við
drengskap minn, að þetta, sem jeg nú segi, er
heilagur sannleiki. Jeg bið yður í öllum bæn-
um að beita til þess áhrifum yðar og krefjast
þess, að þessum unga manni verði tafarlaust
slept hjeðan.«
Menn þessir báru nú allir saman ráð sín
stundarkorn, ásamt lækninum, og hafði það
þinn árangur, að j?g Ijekk að fara með þeim
og yfirgefa hælið að fullu og öllu.
Mig s/imaði, er mjer varð Ijós þessi snögg-
lega, gagngerða breyting á högum mínum, og
jeg var all-lengi að átta mig og komast í skiln-
ing um, að jeg ætti að fylgjast með hershöfð-
ingjanum. Jeg studdist við armlegg hans og
við stigum upp í vagn hans, sem beið þar
úti fyrir.
Við ókum nú til gistihússins, þar sem hann
bjó, í Dover-stræti. Pegar við vorum rjett
komnir að gistihúsinu, spurði hann mig nær-
gætnislega, hvort jeg mundi þola frekari geðs-
hræringu í bráðina.
»Er það eitthvað um Celeste?* spurði jeg
veikri röddu.
»Já, svo er víst, kæri Pjetur minn. Hún er
hjerna hjá mjer.« Hann þiýsti innilega hönd
mína.
»Hvernig á jeg nú að gera mjer nokkra von
um, að ná ástum Celeste?*
»Nú er þess meiri von en nokkurn tíma fyr,«
svaraði hershöfðinginn. »Alt hennar lif, öll
hennar orð og verk, er helgað yður. Hún
virðist einungis lifa og anda yðar vegua. Og
þótt þjer væruð beiningamaður, gerði það ekk-
ert til — jeg á nóg handa okkur öllum.*
Jeg tók innilega í hönd hershöfðingjans, en
svo hrærður var jeg, að jeg mátti engu orði
upp koma.
Við stigum út úr vagninum, og að s*undar-
korni liðnu hvíldi jeg í faðmi Celeste, sem, eins
og von var, varð mjög undrandi yfir að sjá
mig birtast svona alt í einu. En gleði hennar
verður e;gi með orðum lýst.
Jeg fjekk nú að vita, hvernig á þvi stóð, að
Celeste og faðir hennar dvöldu í Englandi.
Englendingar höfðu unnið Martiník-eyjuna af
Frökkum fýrir 6 mánuðum síðan og hafði alt
setuliðið gef st upp og verið tekið til fanga af
Englendingum. O’Brian hershöfðingi var flutt-
ur til Englands og veitt fult frelsi gegn dreng-
skaparheiti, því að hann var vinmargur bæði í