Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 18

96
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Slöðvarstjórinn fylgdi Steele inn með meira
fjöri, en hann hafði fyr í Ijós látið. Niður-
staða ráðstefnunnar var bæði skemtileg og
styrkjandi.
»Hversþjer nú óskið,* sagði stöðvarstjórinn um
leið oghann þurkaði sjer um munninn á handar-
bakinu, >er einkalest í Bunkerville. Baejarmað-
ur mundi fá Iestina með því að síma til for-
stjórans og borga 20 dollara. Sæmilega vel
gefinn sveitamaður mundi fara til Joe, lestar-
stjórans, vekja hann og fá hann til að fara
strax til Bunkerville.*
»Hvað haldið þjer að Joe þurfi að fá fyrir
ferðina ?«
»Ó, tveir dollarar væru meir en nóg. Tveir
silfurdollarar sinn fyrir hvort auga mundi gera
hann alveg blindan, ef þeir væru rjett settir.»
»Gott, þá ætla jeg að fara út og láta þá á
sinn stað.«
»Rjer gleymið flöskunni yðar,« sagði slöðvar-
stjórinn, þegar Steele lokaði töskunni.
»Nei. Flöskuna og innihald hennar eigið
þjer sem laun fyrir leiðbeiningar og þolin-
mæði yðar við verl ngs fábjána, sem s!opp:ð
hafði út úr bænum.«
Og þetta sannaði, að Steele var mannþekkj-
ari, því þótt lesta'rstjórinn tæki feginshugar við
tveimur dollurum, þá mundi stöðvarstjórinn
e>gi hafa gert það, enda taldi hann sjer eigi
skylt að þakka fyrir gjöfina, því að Itann sló
strax út í aðra sálma.
»Ef þjer fáið Joe til að aka yður, bið jeg
yður að muna eftir konunni f biðstofunui.
Rað er ungfrú ein að nafni Dorothy Slocum,
mjög lagleg stúlka, sem er kenslukona við
skólann í Bunkerville. Stöð þessi, Slocum
Junstion, ber nafn föður hennar, sem var áhrifa-
mesti maðurinn á þe>«um stöðum, en hann
tapaði fje, og nú er dóttlr hans orðin kenslu-
kona. Jeg hefi aldrei þekt hann, hann var lát-
inn löngu áður en jeg kom hingað. Hún hefir
verið í heimsókn hjá ættingjum sínnm. Rað
er sumarleyfi í skólanum.«
»Gott, segið henni, að eftir nokkrar mínútur
fari aukalest og henni sje velkomið að vera
með.«
Með þessum orðum gekk Steele út í steikj-
andi sólarhitann, yfir rykuga brautina og inn í
farangursvagninn.
»Halló, Joe!« hrópaði Stele um leið og hann
gekk inn í vagninn. »Langar yður ekki heim
til vina yðar?«
Joe hafði hallað sjer út af á tveimur stólum
og breitt blað yfir andlitið eins og stöðvar-
sljórinn hafði sagt fyrir.
»Halló!« endurtók hann um leið og hann
stóð á fætur og hristi af sjer blaðið, »hvað er
um að vera?«
»ckkert nema það, að 5 dollarar hverfa úr
mínum vasa yfir í yðar, ef þjer getið lagt yður
niður að því, að aka til Bunkerville nú þegar.«
»Það er ekkert því til fyrirstöðu,«• sagði Joe
um leið og hann stóð á fætur. »Eftir 20 mín.
skal vjelin vera til. Rjer hafið ví,t ekki 5
dollarana á yður, jeg hefi ekki sjeð 5 dollara
seðil árum saman.«
»Hjer er hann,« sagði Steele og rjetti hon-
um seðilinn.
Vjelstjórinn stakk honum í fitugan vestisvas-
ann.
»Jeg blæs, þegar jeg er til,« sagði hann.
Þegar þessum fjárreiðum var í lag komið
sneri Steele aftur til stöðvarinnar. Stöðvar-
stjórinn stóð við dyrnar á biðstofunni og tal-
aði við einhvern, sem ihni var. Þegar Steele
gekk inn, varð hann forviða, er hann leit lag-
lega stú'ku sitja á bekknum í hiuni ömurlegn
biðstofu.
»Viljið þjer kynna mig ungfrúnni?« spurði
hann um !eið og hann rjetti stöðvarstjóranum
nafnspjaldið sitt.
»Ungfiú Dorothy Slocum,« sagði stöðvar-
stjórinn. »Retta er hr. John Steele frá Chicago.*
Ungi maðurinn tók ofan.
»Ungfrú Slocum,« sagði hann, »jeg verð að
biðja yður fyrirgefningar. Jeg er hræddur um,
að jeg hafi viðhaft munnsöfnuð, sem ekki var
leyfilegur í návist kvenna. En jeg hafði enga
hugmynd um, að nokkur kona væri viðstödd-.«