Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 19

NÝJAR KVÖLDVÖKOR.
97
»Jeg var niðursokkinn í bókina mína,« svar-
aði unga stúlkan brosandi, »og jeg tók ekkert
eftir því, sem á gekk úti fyrir.«
Hún hjelt á bókinni milli fingranna;
»Pað hlýtur að vera mjög skemtúeg bók,
ungfrú Slocum, og jeg er henni þakklátur fyrir
að hafa leitt athygli yðar frá framkomu minni.«
»Eiginlega,« sagði ungfrú Slocum, »hafði
bókin engan rjett á þvf að leiða svo mjög at-
hygli mína að sjer, þar eð jeg er einn a{
eigendum brautarinnar og hefði því átt að
hlusta á kvartanir farþeganna. Ekki vegna þess,
að mjer komi stjórnin nokkuð við, því að jeg
verð að borga minn farseðil eins og hver
annar.«
»Mjer er sönn ánægja að því, ef þjer vilduð
aka með mjer á brautinni yðar jafn gjaldfríar
eins og þjer hefðuð setið í stjórninni. Jeg fer
til Bunkerville í einkavagni og mundi þykja
sómi, ef þ;er vilduð þiggja sæti hjá mjer.«
Unga stúlkan hló, en áður en hún gæti
svarað, tilkynti blásturinn úti, að vjelin var
þegar til hjá Joe.
»jeg skal bera koffortið yðar,« mælti hinn
kurleisi stöðvarstjóri; bar ungfrúin sjálf hinn
Ijettari farangur sinn og fylgdi Steele að hinum
óbrotna litla farþegavagni.
Joe hallaði sjer út úr gufuvagnsdyrunum
með breiðu brosi á sótugri ásjónunni, sem
sennilega hefir átt rætur sínar að rekja til 5
dollara seðilsins í vasa hans. Stöðvarstjórinn
setti kolfortið í farangursklefann og tók ofan
slitinn hatthúfinn, þegar lestin lagði af stað frá
stöðinni út á bersvæði.
í fyrstu virtist unga stúlkan dálítið fiitin og
vandræðaleg yfir því, að vera alein með ungum,
kurteisum manni, en honum tókst brátt að
koma henni á rekspöl með því að láta sem
sjer væri mjög umhugað um sögu þessarar
brautar, og það réyndist, að hún var henni
nákunnug.
»Já,« sagði hún, »bygging brautar þessarar
var mesta fjárhagslega ógæfan, sem yfir þessi
hjeruð hefir gengið. Faðir minn var einn af
aðalforgö.igumönnum þessa máls. Pegar
»Wheat Belt« brautin, sem þjer komuð með
hingað frá Chicago, var bygð í gegnum þenn-
an hluta ríkisins, hjeldu menn alment, að hún
mundi liggja um Bunkerville, sem þannig
kæmist í stærri bæjaröð. En fjelagið krafðist
stórrar fjárupphæðar til þess að svo yrði, en
það var samþykt, að ganga eigi að boðunum,
af því að Bunkerville lá í beinni línu og menn
hjeldu þess vegna, að brautin kæmi þá leiðina,
hvort sem greitt yrði fjeð eður eigi. En vesl-
ings litli bærinn okkar var eigi eins mikils um-
verður og menn töldu, svo að brautin var
lögð í 20 mílna fjarlægð. Menn álitu í fyrstu, að
þetta væri einungis gert til að fá þá til að
borga, og þeir skyldu ekki, að þeim hatði
skjöplast fyr en um seinan. Faðir minn hafði
verið þvi meðmæltur, að borga fjeð, en hann
var borirrn atkvæðum. Pað er kanske þess
vegna, að þessi stöð er köliuð »Slocum«, í
staðinn fyrir Bunkerville, sem var 20 mílur f
burtu. Næsta braut lá í 45 mílna fjarlægð og
2 árum eftir að »Wheat Belt« brautin hafði
verið tekin til notkunar, var stungið upp á því,
að mynda innanhjeraðsfjelag til að byggja brant
frá Slocum gegnum Bunkerville og til James-
town á hinni brautinni. Hlutafjelag var mynd-
að, ríkið veitti styrk og gaf út lög um, að
enga braut mætti byggja samsíða henni á 60
mílna svæði hvoru megin.«
»Eru þessi lög enn í gildi ?« spurði Steele
með vaxandi áhuga.
»Já, það held jeg, þau hafa ekki verið
numin úr gildi svo jeg viti.«
»Petta er harla ótrúlegt. Meira en 7000
mílum lands er kipt úr samgöngum, þar sem
öll járnbrautarumferð önnur er bönnuð á því
svæði.«
»Já, að minsta kosti í eina átt,« sagði unga
stúlkan. »Pað má byggja svo margar brautir
sem vill í suður og norður, en ekki í austur
og vestur.«
»Pað er mjög undarlegt, að »Wheat Belt«
brautarfjelagið skyldi eigi berjast með hnúum
og hnefum gegn þessum lögum,« sagði Steele.
»Mjer hefir verið sagt, að lög þessi komi
13