Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
103
mikið þessi ákvörðun fiýtti samningnum, en
hún var ástæðan fyrir hinni undarlegu tölu á
ávísun Rockervelts, og þegar Steele hafði greitt
allar kvaðir, átti hann eftir hærri upphæð er
hann hafði í fyrstu hugsað sjer sem Iægstu
upphæð.
Stöðvarstjórinn á Slocum stöðinni fjekk stöðu
sem lestarstjóri hjá »Wheat Belt« brautinni
með 50 dollara kaupi á viku, sem honum fanst
geysihá borgun. Ungfrú Dorthy Slocum ætlaði
fyrst að Ijúka af skólaárinu við skólann í Bunker-
ville, en á jólunum giftist hún stöðvarstjóranum
og þau settust að i Chicago með inneign í
banka, er nam næstum 50000 dollurum. Draum-
ar ungu stúlkunnar voru framkomnir. Hún
naut nú þeirra þæginda allra, sem stórbær
getur veitt þeim, sem peninga eiga. Stuttu
eftir nýár fylgdi Steele ungu konunni á hljóm-
leika og þegar hann spurði hana, hvort hún
hefði breytt skoðun sinni á Chicago, svaraði
hún, að bærinn væri himnaríki; fór Steele að
brosa að svari þessu, því að hann mintist sögu
af Chicago-manni eir.um, sem var dauður og
sem sagði samlanda sínuni hinu megin, að nýi
staðurinn væri betri en Ch:cago. En Steele
sagði henni ekki söguna. Hann barmaði sjer
yfir því, að hún hefði eyðilagt _sig með því
að giftast stöðvarstjóranum, en hún hló og
sagði, að hún hefði eigi fremur eyðilagt hann
en Blair hefði hálsbrotið hann, þótt hann hefði
sparkað honum út úr lestinni, og var þetta
fyllilega rjett.
En er fram liðu stundir, sá hann vini sína frá
Bunkerville sjaldnar og sjaldnar. Hann fjekk
brátt orð á sig meðal fjármálamanna. Hann
sagði upp stöðu sinni við »Wheat Belt« braut-
ina, þótt góð væri, og setti sjálfur upp skrif-
stofu. Blöðin skrifuðu talsvert um viðureign
hans við Rockervelt og sigur hans yfir þessu
stórmenni, en Steele var nógu hygginn til að
skella skolleyrum við hóli þeirra. Honum
hafði liðið illa meðan á samningunum stóð,
og engum var kunnugra en honum, að hefði
Rockervelt ákveðið að berjast, mundi það ef
til vill hafa kostað járnbrautakonunginn meira
fje en hann hafði borgað, en Steele hefði
verið fjeflettur inn að skyrtunni. Hann ákvað
að berjast aldrei við ofurefli, sem var þúsund
sinnum meiri máttar en hann. Hann ætlaði
að gera sig ánægðan með minni gróða og
minni áhættu. Sfeele kendi þessum dögum
um þau gráu hár, sem hann hafði fengið við
gagnaugun, meðan Rockervelt hugsaði sig um
og ljet ekkert frá sjer heyra.
En viskan fylgir eigi ætíð gráum hárum, og
svo lítið sá Steele fyrir, að nokkur tár af aug-
um ungrar stúlku sendu hann út í nýja styrj-
öld án þess hann vissi, hver mótstöðumaður
hans var, þar til að lokum að hann stóð aug-
liti til auglitis við hinn hræðilegasta fjármála-
lega óvin sem til var.
Hann var nærri því búinn að gleyma vin-
um sínum frá Bunkerville, en þá var það dag
einn, að nafnspjald ungu frúarinnar var fært
honum. Hann leit upp brosandi, þegar Dorothy
gekk inn, en brosið hvarf af vörum hans, er
hann sá útlit hennar. Allur roði var horfinn
úr kinnum hennar og augun voru þrútin af gráti.
»Guð sje oss næstur,« mælti hann um leið
og hann stóð á fætur, »hvað gengur að yður?
Hafið þjer vérið veik?«
»Nei,« sagði hún um leið og hún settist
niður, »en jeg er alveg orðin rugluð í ríminu.
Ó, hr. Steele. Rjer sögðuð einu sinni, að það
væri svo yndislega rólegt í sveitinni móts við
hávaðann í bæjunum, en jeg sagði, að jeg væri
þreytt af hinu tilbreytingalausa lífi í sveitunum.
Petta var heimskulega mælt. Jeg vildi, að við
gætum farið út i $veit aftur frá þessum
hræðilega bæ.«
»Hvað hefir þá skeð? Er maðurinn yðar
máske veikur?*
»Nei — jú, hann er veikur — eða rjettara
sagt já og nei, því, eins og jeg, veit hann
hvorki upp nje niður; þess vegna sneri jeg mjer
til yðar að leita ráða,« og með þessum orðum
brast hún í grát. »Maðurinn minn,« mælti
unga konan loksins snöktandi, »hefir lagt alt
okkar fje í hvéiti og síðan hefir hveiti altaf lækk-
að í verði. Nú erum við svo að segja gja!dþrota.«