Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 42

120
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
augum á þá, sem við voru, nema Steele, sem
hann forðaðist að líta á.
»Jeg skyldi það svo,« mælti Nicholson mjög
hægt, eins og hann yfirvegaði hvert orð, »að
alt fjeð væri greitt inn í bankann?*
»Jeg sagði,« mælti Metcalfe hikandi, »að í
bankanum stæði sú upphæð, er við álitum
nægilega.«
»Nægilega?« endurtók Nicholson kalt. »Við
skorum á almenning um kaup á þessum hluta-
brjefum. Við látum uppi, að verksmiðjur okk-
ar sjeu svo og svo mikils virði. Almenningur
svarar með því að bjóða einni miljón of lágt.
Nauðsynlega? Jeg hefi aldrei enn komið nærri
þeirri fjelagsmyndun, að höfuðstóll þess í hluta-
brjefum væri eigi yfirkeyptur, þannig, að draga
yrði úr hinum lofuðu fjárupphæðum.«
John Steele átti bágt með að brosa eigi.
Hljómur rjettlátrar reiði var eigi á neinn hátt
meiri en sem svaraði fullri alvöru. Sá svipur
dygðugrar gremju, yfir því að hafa verið gabb-
aður, er kom á hið svipmikla, karlmannlega
andlit hans, var aðdáunaryerður. Steele fremur
fann en sá óró þá, er gréip meðstjórnendur
hans, er sátu við hlið honum. Reir fundu,
bersýnilega án þess að skilja hvers vegna, að
málefnunum var í hið mesta óefni komið, eins
og bifreiðarstjóra, sem sjer brotna brú framund-
an og kemst að því, að bremsan er biluð.
»Ágætlega Ieikið,« sagði Steele við sjálfan
sig. »Við borgum offjár fyrir að fara í leik-
hús og svo eru til bestu leikarar á meðal kaup-
sýslumanna.*
Rví næst mælti hann upphátt í blíðum mót-
mælandi róm:
»Sú miljón hlutabrjefa, sem er í vorum
höndum, hr. Nicholson, skiftir samt sem áður
engu máli. Við höfum gnótt fjár til að byrja
með, og hr. Metcalfe mun geta sagt yðnr, að
allar verksmiðjurnar gefa tekjur. Rjer ætlið þó
eigi að halda því fram nú, þegar svo langt er
komið, að við ættum að hætta við altsaman.*
»JÚ, það er einmitt það, sem jeg held fram,«
svaraði N cholson. »Fjelagar mínir mundu
aldrei fallast á að koma nærri fjelagi, sem
myndað væri undir samskonar kringumstæðum.
Skylda okkar gagnvart almenningi —«
»Hr. Nicholson, jeg skil vel aðstöðu yðar
og fjelaga yðar. Almenningi mundi virðast
það hin mesta ósvinna, ef hann fengi að vita,
að Peter Berrington, einn af hyrningarsteinum
almenns siðgæðis og trúar, hefði gert sig sekan
í einhverju, sem eigi væri alveg rjett. Par
sem hreinleiki er svo náskyldur guðdómi, vitum
við allir, að »Amalgameret sápa« er svo nærri
dyrum himnaríkis, að hið eina, sem við erum
smeykir við hvað >Pjetur« snertir, er, að þegar
hann einhverntíma leggur af stað til himna, að
hann þá muni finna annan dýrling með sama
nafni, sem kominn er á undan honum, og
gæti það valdið honum örðugleikum, að sanna
hver hann væri. Jeg tel það sjálfsagt, hr.
Nicholson, að þjer stingið nú upp á því og
fáið það samþykt, að allir þessir peningar verði
aftur sendir til hluthafanna. Sje það svo, er
mjer ánægja að mæla með tillögu yðar.*
Leiðinleg þögn fylgdi orðum þessum, þögn
svipuð því, sem er á undan þrumum. Nichol-
son dróg djúpt andann og rjetti sig í stólnum.
Metcalfe glápti undrandi á Steele. Jafnvel
bræðurnir Farwell viitust hafa fengið áhuga
fyrir því, sem fram fór. Nicholson þorði ekki
að láta ganga til atkvæða. Pegar þögnin hafði
staðið nokkra stund, mælti hann bliðlega:
»Ef til vill hefir hr. John Steele enn eitthvað
fram að færa?«
»Nei, það hefi jeg ekki,« sagði Steele, »en
með leyfi formannsins ætla jeg að gefa per-
sónulega skýringu, sem sparað getur yður
margskonar erfiði.*
Formaðurinn hneigði höfði til samþykkis
og Nicholson sagði:
»Vjer hlustum af áhuga á yður, hr. Steele.*
»Verði peningarnir endurgreiddir, er það auð-
vitað hið sama og að eyðileggja fjelagið.
Hingað til hefir fjelag þelta verið sett í sam-
band við nöfnin John Steele og William Met-
calfe. Herra W. Metcalfe er óþektur í Chicago,
hann er aðeins leppur, sem hefir fengið góða
borgun fyrir það hlutverk, sem hann hefir