Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 45

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
123
veit, að tími yðar er dýrmætur, en jeg skal
eigi eyða honum meira en nauðsyn krefur til
útskýringar erindí mínu.*
Steele varð fyrir dilitlum vonbrigðum yfir
þessari inngangsræðu. Allir ókunnugir sögðu
hið sama með næstum sömu orðum. Þeir
vitnuðu allir í blaðafrægð, og hann var orðinn
hundleiður á öllu sliku; allir töluðu um það.hversu
tími hans væri dýrmætur, Iofuðu að vera fljólir,
en sátu þó tíma eftir tíma, ef þeir fengu að vera.
»Jeghefi sem stendur lítið að gera, ungfrú Fuller.
Jeg hefi veriðlasinn sfðustu mánuði og hefi einsett
mjer, að fara burt frá Ch'cago í nokkrar vikur.«
»Já,« sagði hún, »það sá jeg einnig í blöð-
unum. Jeg las, að þjer hefðuð í huga að
ferðast vestur í fjöll, er það satt?«
»Sem stendur er það ætlun mín, en það
getur vel verið, að jeg breyti þeirri ákvörðun.
Maður, sem er taugaveiklaður, er keipóttur eins
og þjer vitið.«
»Eins og kvenmaður,« mælti ungfrú Fuller
hlægjandi. »Rað er vegna þess, sem jeg las
í blöðunum, að jeg kom hingað. Jeg hefi lengi
velt því fyrir mjer, að heimsækja yður, en jeg
þekti engan, sem gæti kynt mig yður, en þeg-
ar jeg sá, að þjer ætluðuð að fara burt úr
bænum, sagði jeg við sjálfa mig: Nú eða aldrei.
Sú fregn, að þjer ætluðuð vestur í fjöll, skoð-
aði jeg að væri gott tákn. Rjer vitið, að við
konurnar erum hjátrúarfullar, þess vegna herti
jeg upp huganu og vogaði mjer hingað upp.«
»Mjer þykir vænt um, að þjer komuð,« sagði
Steele kurteislega, »og mjer er sönn ánægja,
að hjálpa yður eins og jeg get.«
»Faðir minn á gullnámu í Black Hills. Eruð
þjer kunnugur námunum, hr. Steele?«
Steele hristi höfuðið. Rað eitt, að minst var
á gullnámu, hafði þau áhrif á hann, að hugs-
un hans skýrðist all-mikið frá því, sem áður var.
»Jeg þekki ekkert til gullnáma, ungfrú Fuller,
nema það eitt, að í þær hefir verið eylt meiru
fje.en nokkurntíma hefir veriðgrafið uppúrþeim.*
»Mjer þykir leitt, að heyra yður segja þetta,«
svaraði unga stúlkan og var eigi laust við ótfa
í rödd hennar, »og jeg held, að það sje ekki
rjett. Ekkert það er til, sem gefur meiri arð,
en gullnáma, því að gull er einn þeirra fáu
hluta, sem úr jörð eru grafnir, sem ekki breytir
verðmæti sínu. Að því er kopar, silfur og
járn snertir, þá eru málmar þessir háðir mark-
aðinum, en það er gull ekki.«
»F*jer eruð mælskur málaflutningsmaður, ung-
frú Fuller. Hvar er faðir yðar?«
Unga stúlkan leit upp, er umræðuefninu var
svo sviplega breytt, og Steele töfraðist aftur af
hinum yndislegu augum hennar.
»Faðir minn? Hann er í Chicago.*
»Sje svo, held jeg, ungfrú Fuller, að best
væri, að hann heimsækti mig og þá getum við
rætt um málið.«
»Ó,« sagði unga stúlkan um leið og hún
leit niður fyrir S'g hrygg á svip, »hefði þess
verið kostur, væri jeg eigi hjer. Faðir minn
er mjög veikur og getur eigi talað um kaup-
sýslu við nokkurn mann. Pjer ætlið að fara
vestur í fjöll á morgun yður til heilsubótar.
Hann kom vestan úr fjöllum hingað til bæjar-
ins i sömu erindum. öullnáman er í einu
von okkar og örvænling. Ef hægt væri að
virkja námuna á rjettan hátt, erum við viss um,
að geta grætt á henni of fjár, en það þarf fje
til að græða fje, og faðir minn þekkir enga
auðmenn, og hann hefir ekki einu sinni nauð-
synlegt fje til bráðabirgðaútgjalda. Við erum í
svipaðri aðstöðu og Midas konungur, að því
leyti, að við erum að sálast úr sulti með gnótt
fjár kringum okkur.
»Sje svo, ungfrú Fuller, get jeg eigi vel sjeð,
hvernig yður vantar fje.«
»Til þess liggja ótal ástæður, en ein er nægi-
leg. Allir auðmenn eru hrædd.r við gullnámur.
Reir segja hið sama og þjer sögðuð rjett áðan.
Annars þekkjutn við mjög fáa hjer, því að við
höfutn átt lieitna vestur í fjöllum, og þeir fáu
eru mjög fátækir. Rað er ekki mestum örð-
ugleikunum bundið, að sanna rík'dæmi nám-
unnar, heldur hitt, að fá einhvern auðmann til
að hlusta á okkur. Ef þjer viljið lofa mjer að
hlusfa á mig, skal jeg sanna yður, að náman
er einhver verðmætasta eign í veröldinni.*
16*