Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 46

124
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Gott, ungfrú Fuller, jeg hlusta, en eins og
jeg sagði yður, þekki jeg ekki gullnámur neitt
og er fremur hræddur við þær. Framleið'
náman gullerts í nógu ríkum mæli, ætti faðir
yðar að láta mola hann og þvo. Jeg ímynda
mjer, að hann gæti gert það í nánd við Don-
ver eða í næsta námabæ, og borga svo verka-
mönnum sínum með gullinu og lifað sjálfur.«
»Það er einmitt það, sem við höfum gert,
hr. Steele, og reyndin hefir orðið sú, að við
höfum stórtapað á því, þar sem engar aðrar
námur eru í námunda og leiðin á næstu járn-
brautarstöð er hálf þriðja dagleið. Gullertsinn
er þungur og fyrirferðarmikill og flutningur á
þessum fjallvegum, sem ekki eru vegir og tæp-
lega götuslóðar, er erfiður og dýr. Flutnings-
gjald með járnbrautum er hátt, og þegar erts-
inn er kominn þangað, sem vinna á úr honum,
verðum við að sætta okkur við það verð, sem
okkur er boðið á staðnum. Við verðum að fá
vjelar að námunni, og sá, sem leggur til fje í
þær, er viss um að verða auðugur maður.«
»Samt sem áður — * maldaði Steele í mó-
inn, en unga stúlkan tók fram í fyrir honum
og augu hennar loguðu af áhuga:
»Þjer lofuðuð að hlusta á mig, munið það.
Það er enn eitt atriði, sem jeg ætla að vekja
athygli yðar á. Ertsinn er mjög gullmikill og
ef við sendum mikið af honum, hlýtur að verða
spurt eftir því, hvaðan hann sje, Faðir minn
hefir aðeins getað trygt sjer litla Ióð. Þegar
almenningur veit, hvaðan hann kemur, verða
hin vanalegu æðisgengu læti. Þetta verður
auðvitað ekki hægt að hindra, en faðir minn
vill vera alveg viss, áður en alt er um seinan.«
»Jeg skal segja yður, ungfrú Fuller,* mælti
Steele í augnablikshrifningu, »hvað jeg ætla að
gera. Jeg skal láta yður fá 1000 dollara og
ef náman yðar borgar sig, getið þjer greitt
mjer, þegar þjer getið.c
Ungfrú Fuller hristi höfuðið.
»Jeg get ekki þegið peninga á þann hátt,«
mælti hún. »Það væri einskonar ölmusa. Auk
þess mundu þúsund dollarar ekki gera ýkja
mikið gagn. Fyrir þá er ekki hægt að kaupa
mölunarvjelar eða flytja þær til námunnar. F.flir
2 tnánuði mundi vera komið í sama óefni og
þúsund dollararnir uppjetnir.«
»Hvers beiðist þjer þá af mjer, utigfrú Fuller?*
»Jeg vil, að við semjum um þetta á kaup-
sýslumanna hátt, og jeg vil ekki, að þjer bjóð-
ið mjer aftur 1000 doliara eða 20,000 dollara
eða 200,000 dollara.c
»Jeg bið afsökunar. Jeg ætlaði alls eigi að
gefa ölmusu eða neitt slíkt, þegar ]eg bar fram
þessa tillögu.«
»Jeg ér sannfærð um, að svo hefir ekki verið,«
mælti unga stúlkan. »Jeg, skal segja yður hvað
það er, sem jeg vil. Þjer ætlið vestur í fjöll,
hvort sem er, svo aðþjer getið eins farið til Black
Hills eins og í aðra staði. Þar er loftið hreint,
fjöllin hrikaleg, árnar tærar og í stuttu máli
alt til, sem þreytfur stórborgarbúi getur óskað
sjer. Tjaldið svo næiri námunni okkar og
rannsakið hana gaumgæfilega. Ef yður virðist
hún þess verð, að í hana sje lagt, getið þjer
fengið keyptan helminginn fyrir 300 þúsund
dollara.«
Steele dró andann þungt.
♦ Tilætlun mín með þessari fjallaferð er að
gleyma öllum viðskiftamálum, en ekki að þyngja
á mjer með því að bæta einu við. Jeg ætla
að fiska og skjóta, en ekki að leita að gu!Ii.«
»Eruð þjer mjög áfjáður íþróttamaður?«
»Síður en svo. Jeg var altof iðinn, þegar jeg
var ungur, til þess að gefa mig að slíkum
skemtunum og reyndar of fátækur. Síðan er
jeg orðinn enn iðnari.«
»Og alt of ríkur,« sagði unga stúlkan bros-
andi.«
»Jeg held, að maður verði aldrei of ríkur.«
»Sjeuð þjer eigi áfjáður íþróttamaður, er
vikudvöl í skógunum nægileg fyrir yður. Svo
mun yður fara að leiðast og langa í símann
og morgunblöðin.«
»Jeg held, að þjer hafið á rjettu að standa,«
mælti Steele hugsandi.
»Auðvitað hefi jeg rjett fyrir mjer. Ef þjer
því tjaldið nærri námunni, hafið þjer eilthvað
að fást við. Skeytið eigi um hana fyrstu vik-