Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 51

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
129
»En þjer bir dið yður eigi í- neinn háit með
þessu. Rað er aðeins gjöf til endurminningar
um mig.«
JÖ, jeg gleymi yður aldrei,« mælti hún með
þeim ákafa, að hann varð hálfhræddur.
íRetta er mjög hversdaglegur hringur,* sagði
hann, »og jeg keypti hann handa yður, áður
en jeg fór frá siðuðum mönnum. Ef þjer e'gi
þiggið hann, kasta jeg honum í gjána þarna.«
»Rað væri heimskulegf, jafnvel af yður.«
»Hvað eigið þjer við með því, ungfrú
Fuller? Haldið þjer, að jeg sje heimskingi?«
»Jeg held ekkeit, hvorki um yður eða heimsku
yðar. Hið eina, sem jeg vil segja yður er það,
að jeg vil fara.«
»Ætlið þjer eigi að taka hringinn með
yður?«
Hann stóð lengi og drap höfði.
»Jeg held ekki að það breyti nokkru, hvort
jeg þigg har.n eða eigi,« rrælti hún að lokum.
»Auðvitað ekki. Rað hefi jeg sagt.«
»Jæja, þá þigg jeg hringinn, en með þeim
skilmálum, að þjer í fyrramálið þ:ggið af mjer
gjöf, sem er mikið ódýrari, en ef t>I vill þýð-
ingarmeiri.*
sIeg Þ'gg með ánægju, ungfrú Fuller, það,
sem þjer kynnuð að vilja gefa mjer, hvort sem
er á morgun eða síðar.«
»Það hefði jeg gaman af að sjá,« mælti hún
um leið og hún tók hringinn og gekk burtu.
Það bar ekki neitt á töfum fyrri næiur. Það
var kolsvart myrkur, sem varð enn áþreifan-
legra vegna tunglskinsglætunnar á fjallaloppun-
um. Steele fanst sjer líða undarlega illa, og
þólt hann strax gengi inn í Ija'd sitt og fleygði
sjer í öllum fötum á flatsængina, leið langur
tími áður en hann fjell i svefn. Snemma um
morguninn vaknaði hann við rifrildi og reiði-
raddir, en hann heyrði eigi orðaskil undir eins,
þótt hann brátt þekti, að það var rödd ungfrú
Fuller; virtist hoium, að hún hafa sagt:
»Jeg segi ykkur það eitt, að jeg fer ekki
þvedótar, fyr en jeg hefi kvatt hr. Steele.«
Hann þaut á fætur og út. Það var að
byrja að daga, en allir voru komnir á fætur og
ungfrú Fuller l.om n á hestbak.
• Kölluðuð þjer á mig?« hrópaði hann.
»Nei,« svaraði hún, en honum fanst röddin
titra eins og hún væri hrædd við eilthvað.
»Mjer fanst jeg heyra yður segja, að þjer
vilduð kveðja mig.«
»Yður hlýtur að hafa dreymt það, en nú vil
jeg gjarnan kveðja yður.«
Tvö múldýrin voru rjett hjá, og gamli þjónn-
inn, sem fylgdi henni, hafði þegar lagt af stað
í hægðum sínum. Steele hljóp til hennar og
þegar hann stóð við hest nn, laut hún áfram
og stakk bögli í frakkavasa hans.
»Far vel — far vel,« hrópaði hún allhárri
röddu, sem virtist m tt á milli gráts og hláturs.
Farið strax inn í tjald yðar og burstið hár
yðar, maður getur orðið dauðhræddur um
yður,« svo rak hún upp háan hlátur, sem berg-
málaði í fjöllunum í kring og viitist þó liæðni
blandinn, svo að Steele fanst sjer renna kalt
vatn miili skinns og hörunds.
»Hvað á þetta að þýða?« spurði Steele
sjálfan sig.
Maður sá, er bjelt við hestinn, sneri honum
v ð, en annar, sem við var, sló í hann.
»Steppið hestinum,* hiópaði ungfiú Fuller.
Maðurinn slepti hestinum. Hún keyrði hann
sporum og reið burtu, en Steele stóð ruglaður
og horfði á eftir henni. Hún leit aðeins einu
sinni við, en lagði þá hendina á hliðarvasann
og hvarf svo fyrir næstu hæð. Steele mint st
bögguls þess, sem hún á svo leyndardómsfull-
an hátt hafði látið renna niður í vasa hans og
datt í hug að hreyfing hennar væri til að minna
hann á hann. G;kk hann því inn í Ijald sitt
td að rannsaka hann nánar, því að hann mint-
ist orða hennar frá kvöld nu áður, að ef til vill
væri hann þýðingarmeiri en hringur sá, er hún
þiði svo dræmt. Þetta var lítill, íerhyndur
böggull, vafin innan í dagblað. Þegar hann
hafði vafið bonum utan af, hjet hann á hvít-
um málmöskjum, og þegar hann opnaði þær,
var í þe m — eitt sápuspil. —
17