Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 53

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
131
10 mínútna frest til að skrifa þau eða skila
þeim.«
»Jeg þarf engin skilaboð að senda, en jeg
hefði mjög gaman að vita, hvað alt þetta á
að þýða.c
»Þjer hafið vitanlega enga hugmynd um það.
— Hafið þjer það ?«
»Nei, það veit hamingjan.«
sRjer hafið víst aldrei sjeð námuna yðar
áður?«
»Jeg á ekki námuna.
»Jeg vissi, að þjer munduð segja þelta. Sjáið
nú til, nú höfum við verið hjer í 4 mánuði,
án þess að fá grænan eyri í kaup. Við hefð-
um drepist úr hungri, hefði Dakota Búl ekki
verið önnur ein afbragðsskytfa, en nú eru jafn-
vel villidýrin flúin frá þessum bölvaða reit,
svo að við höfum ekkert að jeta. Pað eruð
þjer, sem hafið ábyrgðina, og það vitið þjer
vel. Við höfum svarið að hengja yður, og
það ætlum við að gera nú þegar.«
»Kæri herra. Orð yðar vanta ekkert að
því er snertir ákveðni og glegni, þó að skiln-
ingurinn sje eigi allskostar góður. Rað hefir
átt sjer stað hinn mesti misskilningur, og jeg
er fórnarlamb hans. Pið eruð að vísu einnig
fórnarlömb að því leyti, að hjer er eigi um
miss'kilning að ræða, heldur samsæri. Jeg
ætla þessvegna ekki að ræða meir um það.
Prent er víst. Jeg á þessa námu. Jeg hefi
svikið ykkur um laun ykkar í 4 mánuði og
þess vegna á að hengja mig. Mjer dettur því
í hug dálítið, sem jeg Ias um hengingar í New-
gate betrunarhúsinu í Englandi. Þegar einhver
er hengdur, fá allir, sem voru við aftökuna,
svokallaðan hengingarmorgunverð. Hið ömur-
lega við sið þennan festist í huga mjer, Víð
skulum því fá okkur hengingarmorgunverð.*
»Hafi jeg skilið yður rjett, ókunni maður,
þá tók sökudölgurinn eigi þátt í máltíðinni.«
»Nei, það gerði hann eigi.«
»Jæja, ókunni maður, þá borðum við morg-
unverð, þegar búið er að hengja yður.«
»Já, það er ekkert því til fyrirstöðu, en söku-
dólgurinn fjekk ágætan morgunverð, áður en
hann var hengdur. Nú ætla jeg að láta yður
vita, að jeg drakk kaffi í dögun og hefi síðan
riðið hinar verstu vegleysur. Jeg er gloihungr-
aður eins og úlfur, og bið yður að borða
með mjer morgunverð mjer til samlætis. Jeg
skai ábyrgjast ykkur, að hann verður eins góð-
ur og meðal au ðkýfirga. Áður en jeg fó
að heiman, báðu 6 flutningaofnasmiðir mig
að tak'a hjá sjer ofn, í von um, að jeg gæfi
þeim meðmæli. Jeg gef yður ofnana, og vona,
að þið mælið með þeim við vini yðar. Jeg
hefi ekkert að gera með þá þangað sem jeg
fer.«
»Nei,« mælti einn maunanna, »þeir mundu
bráðna þar.«
»Nú, Jack:Oi,« hrópaði Steele, »kveiktu upp
í öllum ofnunum. Pjer skuluð búa til mat
handa öllum. En gefið okkur fyrst nokkrar
dósir af síld og kexi, það er víst ekki hvers-
dagsfæða hjer. Jeg vona, að við eigum nóga
diska, en sje svo eigi, þá verðum við að* gera
okkur að góðu það, sem til er. Jeg held,
herrar mín:r, að þið þurfið ekki staup af víni
til lystarauka, en hvað viljið þið drekka, áður
en við byrjum?«
»}eg verð að kannast við, að yður skortir
eigi málsnild, ókunni maður, en yður mun samt
sem áður eigi takast að gabba okkur. Við
drekkum ekkert fyr en eftir athöfnina,*
í íyrsta skifti heyrðist óánægjukliður í mönn-
um, en verkstjórinn rjetti upp hendina.
»Sjáið þ'ð til, piltar,« mælti hann, »við eig-
um hjer í höggi við mann, sem einkis svífst.
P.ð þekkið þessa menn frá bæjunum. Pað
dugar því ekki að drekka, fyr en búið er að
hengja liann. Jeg mundi hengja liann strax,
ef ekki væri það, að matsveinninn mundi tryll-
ast af hræðslu og við að borða matinn hráan.«
Jíckson bauð síld og aðra freistandi fæðu,
en Steele opnaði Ctrampagne-kassa og kassa
af skotsku ^hisky. Pví næst tók hann stóran
bakka, helti í hann tveimur Wh:skyflöskum og
mörgum Champagneflöskum, uns hann var
fullur. Meðan kynti blámaðurinn hina C ofna
og setti matinn yfir, svo að lyktin Ijet námu-
17*