Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 63

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
141
áhveðið, að hætta eigi nema helming eigna
sinna, en' þegar einu sinni er byrjað á stóru
fyrittæki, er etfitt að sjá endann fyrir. Fyrir-
tækið vex og vex, og oft neyðast menn til að
hætta sjer í meira en menn í upphafi vildu, til
þess að reyna að bjarga því, sem þegar hefir
verið framlagt, svo loks verður alt eða ekkert.
Auk þess er sjerhver braskari eins og spila-
maður, þannig, að þegar spilið er hafið, hefir
spiladjöfullinn hann á valdi sínu. Áður en
mánuður var liðinn, hafði Steele eigi einasta
notað alt, er hann átti, en var kominn í stór-
skuld við banka sinn. Með því að fá lánað
gerði Steele óbætanlegt glappaskot. Eins og
forstjórinn sagði, var land ð í raun og veru
þess virði, er fyrir það var gefið, og hefði
Steele eigi hætt meiru en sínu eigin fje, hefði
hann verið viss um, að ná því inn aftur á ca.
10 árum eða ef til vill lengri tíma. En að
taka lán, er nemur mörgum hundraða þúsunda
í þeirri von, að gróðinn verði nægilegur til
greiða það með, áður en það gjaldfellur, var
aðferð, er hann undir vanaiegum kringumstæð-
um mundi hafa orðið fyrstur manna til að
fordæma. Hann hafði hina mestu tröllatrú á
gamla vininum sínum, nýja forstjóranum, og
hann var hinn heiðarlegasti maður sem hugs-
ast gat, en hann var aðeins peð á skákborðinu,
er leikið var af óþektu afli, sem hann ekki
hafði neina hugmynd um.
Síðari hluta dags þess, er síðasta landgreiðsl-
an fór fram á, kom Manson inn í herbergi
Steele með blað í hendi. Hann var náhvítur
og gat eigi talað. Hann hneig niður í stól
við skrifborð Steele, sem tók með hugboði
blaðið úr skjálfandi hendi honum. Pað var
skeyti frá New-York, er hljóðaði þannig :
»Peter Berrington fjelagið hefir keypt og
tekið undir sína stjórn »Wheat Beltc-fjelagið.
Nýja fulltrúaráðið ákvað í gær, að hætta við
Wi-consin Pacific hliðarbrautina. Verði yfir
höfuð bygð ný hliðarlína, sem ér mjög vafa-
samt, verður hún lögð 170 mílum vestar
en í fyrstu var ákveðið. Pjer afturkallið
þvf allar áður gefnar pantanir og fyrirskip-
anir viðvíkjandi braut þessari. Fulltrúaráðið
veitir heldur eigi samþykki sitt lil þess, að
John Steele verði aðstoðarforsljóri.
Nicholson*
»Herðið upp hugannl* mælti Steele og hló
kuldahlátri, »Herðið upp hugann, gamli vinur!
Jeg skil alt saman og ásaka yður e'gi að
neinu leyti. Pjer hafið alt af unnið í góðri trú.«
»Pað er hræðilegt, John, hiæðilegt. En þjer
eigið að minsta kosti landið og áður en langt
um líður verður það að minsta kosti þess virði,
er þjer gáfuð fyrir það.«
»Já, hr. Manson, jeg á landið, það er þó
alt af huggun.«
En hann vissi vel, að hann átti ekki landið.
Hann vissi, að bankinn mundi eftir tvo mán-
uði heimta lánið greitt, og það skeði. Pað
fengust engir kaupendur, og N'cholson keypti
það alt fyri'r nákvæmlega sömu upphæð, sem
Steele skuldaði bankanum.
í þetta skifti var John Steele alveg rúinn
inn að skyrtunni.
XVI.
Frumskógurinn var eigi að fullu ruddur,
því að einstaka trjárunnar stóðu á víð og dreif
umhverfis bjálkahús eitt, sem var að því leyti
frábrugðið vanalegum bjálkahúsum, að það var
stærra. Breiðar svalir voru um alla bygging-
una, og er slíkt eigi vani um slík hús, og
með aðgæslu hefði mátt sjá, að ekkert var til
sparað að gera bygginguna eins vistlega og
föng voru á. Utan um húsið stóðu önnur
bjálkahús á víð og dreif, og virtust þau bygð
smátt og smátt, jafnóðum og þörf varð fyrir
þau, því að þau virtust ekki bygð eftir neinni
reglu. Nokkra tugi faðma frá húsinu hófst
hvít sandbrekka, er hallaði niður að vatninu
— stærsta vatni í heimi.
Vatnið var tárhteint og forkunnartærf; sást
það best á stóru, hvítu gufusk'pi, sem lá fyrir
akkerum á víkinni. Svo virtist, sem skipið svifi
í lausu lofti, því að það, sem í kafi var endur-
speglaðist, jafn skýrt og siglur, reykháfar og