Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 64

142
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
aðrir hlutar skipsins, er ofansjávar voru. Vatn-
ið er svo kalt, að sá, sem útbyrðis hrekkur,
er talinn af; lamast menn og sökkva og koma
eigi upp aftur.
Til suðurs, austurs og vesturs yar mannabú-
staður þessi umkringdur endalausum skógum,
til norðurs mættust haf og himin.
Á sumrin var staður þessi paradís einver-
unnar. Vatnið, sem í fárviðrum gat jafnvel
orðið úthafsgufuskipum hættulegt, var nú spegil-
sljett og brosandi.. Eina hljóðið, sem heyrðist,
var skrjáfið í trjálaufinu og óþolinmótt krafs
söðlaðs hests, sem hestasveinn einn hjelt í við
suðurhlið bjálkahússins.
Ung stúlka í nærskornum fötum kom út í
húsdyrnar. Hún var grannvaxin og tæplega
af meðalhæð. Hárið var svart og hörundslit-
urinn eins og á ítalskri konu. Hin dökku augu
hennar gátu logað af reiði, en voru stundum
ósegjanlega blíð og milduðu aridlitídrættina.
Fölin voru dökk og í engu athyglisverð, en
andlit hennar var svo leyndardómsfult, að menn
freistuðust ósjálfrátt til að horfa framan f hana
aftur og aftur. Fyrstu áhrif, er hún gerði, voru
þau, að hún væri reiðigjðrn og sjálfselskufull
og tæki lítið tillit til tilfinninga annara manna,
en sjá mátti þó, að hún var kona göfuglynd
og samúðarrík, eins og mannelskuverk þau, er
hún þegar hafði gert, báru vitni um.
Hún ávarpaði hestasveininn í höstum róm,
af því að hann teymdi eigi hestinn fram eins
og hún vildi. Maðurinn gerði þó það, sem í
hans valdi stóð, en hesturinn var orðinn óþol-
inmóður yfir hinni löngu bið, svo að hún gerði
sjer hægt um hönd, er hún hafði skammað
sveininn fyrir heimsku hans, og stökk í söðul-
inn, tók tauminn vinstg hendi og keyrði hest-
inn sporum. Hesturinn prjónaði, svo að hún
s!ó í hann. Pví næst reyndi hann að kasta
henni af sjer, en hún sat hann, þó að lítil
sýndist, og loks hafði hún náð tökum yfir
honum.
»Á jeg að fylgja yður, ungfrú ?« spurði
heslasveinnitin.
»Engar óþarfa spurningar!« mælú unga
stúlkan og horfði reiðuglega á hann eins og
hana langaði til þess að berja hánn einnig
með svipunni. »Hefði jeg viljað hafa yður
með mjer, mundi jeg hafa sagt yður það.«
Hinn auðmjúki hestasveinn bar hendina upp
að húfunni og hjelt leiðar sinnar. Hesturinn,
sem auðsæilega vildi hreyfa s:g, ætlaði að taka
á sprelt, en henni var fróun í að halda honum
niðri og láta hann ganga seinagang. Hún
reið ágætlega og fór vel á hestbaki, en svipur
hennar b3r vott um megna óánægju eins og
henni hundleiddist að vera það, sem hún var
— ríkasta kona heimsin9.
Constance Berrington var ein þeirra ógæfu-
sömu kvenna, sem hefir fengið allar óskir upp-
fyltar áður en þær voru látnar i Ijós. Enda
þótt hún væri föl ytirlitum, var hún heilsu-
hraust og enn hafði hún eigi komist í þá klípu,
að peningar eigi gætu bjargað hénni. Pað
hefði verið henni h:n mesta gæfa, hefði hún
neyðst til að vinna sjer brauð í nokkur ár og
hitta fólk, sem ekkert kærði sig um, hvort
hún lifði eða dó. En í sömu andrá og skap
hennar neyddi hinn fjöruga hest til að ganga
seinagang, var óvinur í nálægð hennar, sem
hefði hrætt hana, hefði hún vitað af honum.
í sömu átt og hún reið, læddist maður frá
trje til trjes. Hann var liðugur eins og villi-
maður og hann notaði sömu aðferðir eins og
villimenn til að forðast, að eftir sjer væri tekið
— sem í þetta sinn var alveg óþarft, því að
öll athygli ungu stúlkunnar beindist að því, að
halda hestinum á seinagangi, og fótatak hests-
ins gerði nægan hávaða til þess, að leyna fófa-
taki mannsins, sem elti þau. Rau hjeldu þann-
ig áfram æðilangan veg, þá slakaði unga stúlk-
an á taumunum og hesturinn ætlaði að fara að
taka sprétt. Á sama augabragði stökk maður-
inn fram og greip í taumana rjett við beislið.
Unga stúlkan fölnaði við þessa skyndilegu árás,
en þótt hún eigi ræki upp óp, varð hún samt
hrædd við andlit manns þess, er á hana horfði.
Andlit þetta var lifandi ímynd örvæntingarinn-
ar og henni fanst að hún geta sjeð þar, að
hann væri brjálaður,