Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 65

NÝJAR KVÖLDVÖKÚR
143
»Sleppið hestinum mínumU mælti hún i
skipandi róm.
Maðurinn greip þjettar um taumana.
íVerið bara róleg,« mælti hann.
Hún hóf upp hendina og barði hestinn með
svipunni og greip báðum höndum um taum-
ana, til þess að ríða manninn niður. Hestur-
inn prjpnaði og lyfti manninum frá jörðu, en
hann hjelt fast, og báðir komu aftur standandi
niður.
»Ef þjer gerið þetta afíur,« hrópaði hann,
»varpa' jeg bæði yður og hestinum til jarðar.
Fleygið svipunni!«
í stað þess að fleygja henni, hóf hún hana
að nýju, og laut áfram til þess að koma höggi
á manninn, en hann stökk að her.ni og greip
svipuna vlnstri hendi. Hjelt hún fyrst, að hann
ætlaði að berja s:g, en svo var ekki.
• Viljið þjer vera rólegar?« spurði hann.
»Ef þjer viljið peninga,« mælti hún í hinum
rólega hálffyrirlitlega rómi, er hún ávarpaði
beiningamenn með, »ættuð þjer að hafa svo
mikið vit að vita, að jeg hefi enga peninga á
mjer hjer úti í skógi.«
»Jeg vil peninga,« svaraði hann, »og jeg
hefi svo mikið vit, að jeg vet að þjer hafið
enga á yður.«
»Hvernig getið þjer búist við, að fá þá á
þennan ruddalega hátt ?«
»Mjer er sönn ánægja að segja yður ásfæð-
una — bráðum.«
Hún spenti höndum um hnje sjer, því að
hann hafði bæði beislið og svipuna.
»Jeg ætla að ráðleggja yður, að snúa hest-
inum við, og gef yður þá aðvörun, að þjer
fáið minna með hótunum en það, sem jeg gef
af frjálsum vilja.«
»Jeg kæri mig ekkert um ráð yðar, ungfrú
Berrington. Mannkærleiki fjölskyldu yðar er
altof alkunnur til þess. En jeg tek eigi við
ölmusum, enda þótt jeg ef til vill líti þannig
út. F*á upphæð, er jeg heimta, næ jeg með
valdi, ef eigi öðruvísi.«
»Nú, byrjið þá. Látið mig ekki trufla yður
á neinn hátt,«
»Kærar þakkir, ungfrú Berrington, jeg hefði
heldur eigi hugsað mjer að gera það.«
Með þessum orðum sneri hann baki við
henni og teymdi hestinn æði langan veg til
vesturs, sneri því næst til hægri, uns þau komu
upp á háa hæð og var standberg niður að
vatrdnu. Hvorugt mælti orð af vörum og
Constance Berrington sat hreyfingarlaus á hest-
inum, eins og hana skifti þetta engu. Óánægju-
svipurinn var hoifinn af andliti hennar og hún
leit glaðlega út.
Þegar upp á hæðina kom, staðnæmdist leið-
sögumaðurinn, sneri sjer við og mælti hrana-
lega: »Farið af baki,« en hreyfði sig ekki til
aðstoðar.
Hún stökk Ijettilega úr söðlinum og stóð
og beið frekari skipana.
»Setjist á trjástofninn.*
Hún settist.
»Jeg heiti John Steele frá Chicago,« sagði
hann.
»F*að kemur mjer ekkeit við,« mælti hún.
»Hafið þjer heyrt það nafn fyr?«
»Nei, og mig langar ekki t.l að heyra það
aftur.«
»Fyrir 6 mánuðum átti jeg 10 miljónir
dollara.«
»Mig varðar heldur ekkert um það.«
»Þjer þurfið eigi að endurtaka þessa athuga-
semd, ungfrú; jeg mun áður en lýkur koma
yður til að skilja, að yður varðar um það.«
»Mjer væri kærf, að þjer sneruð yður beint
að málefninu.«
»F*ekkið þjer mann, sem heit r Nicholson?*
»Já.«
íNicholson reyndi fyrst að fjefletta mig og
því næst að myrða mig.«
Ungi maðurinn þagnaði til þess að láta þessi
óvæntu tíðindi hafa áhrif. Unga stúlkan leit
til jarðar, en er hún hafði þagað nokkra stund,
leit hún á hann kæruleysislega og mæiti:
»Er það þetta, sem þjer teljið að mig varði
um? Viljið þjer, að jeg segi yður álit mítt?
Sje svo, vil jeg aðeins geta þess, að hr. N.chol-
son er vanur því að vera heppinn í því, sem