Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 67

NVJAR KVÖLDVÖKUR.
145
kvöld, ef jeg kem ekki heim. Sporhundar
verða nolaðir, eða Indíánar, til að leita mín.
Ráð yðar er heimskulegt, hr. Sieele.*
»Pjer hafið gieymt bjarginu, ungfrú. Jeg
teymi hestinn yðar út á brúnina, slæ i hann
með svipunni, svo að hann stekkur fram af og
drepur sig á syllunni neðst í bjarginu. Indíán-
arnir eða hundarnir rekja för yðar hingað, og
menn munu halda, að þjer hafið hrapað niður
í vatnið, sem er 600 feta djúpt. Leitinni verð-
ur hætt. Efravatn skilar aldrei hinum dauðu
aftur og það er ómögulegt að leita að nokkru
á því dýpi.«
»Fyrirgefið. Ráð yðar er betra en jeg hjelt.
Það er aðeins sú hætta, að hesturinn, veslings
dýrið, lendi ekki á syllunni, heldur beint í
vatninu og þá mundi leitin ekki hætla á bjarg-
brúninni.*
Um leið og hún mælti þessi orð, stóð hún
á fætur og gekk ótrauð fram á bjargbrúnina
til þess að gægjast niður.
• Oangið eigi svona tæptl* hrópaði Steele
og gekk að henni.
Hún skifti sjer ekkert af honum og andartak
stóð hann á öndinni af ótta meðan hún gekk
á blábrúninni. Svo sneri hún sjer að honum.
»Ó,« mælti hún. »Syllan er nógu breið til
þess, sem þjer ætlið að nota hana.«
»Já, jeg hefi þrauthugsað þetta alt saman,«
svaraði Steele, sem fanst Ijett af sjer fargi, er
hún fjarlægðist hættuna og kom til hans álút
og eins og í djúpum hugsunum.
Svo gerði hún hann alveg foiviða Um leið
og hún stökk fram eins og köttur, reif hún
tautrana úr höndum honum. Svo sló hún í
hestinn, svo að hann þaut burtu. Andlit henn-
ar gerbreyttist. Hún settist aftur á trjástofninn
og skellihló.
»Jeg hafði sannarlega á röngu að standa,
þegar jeg sagði, að mjer kæmuð þjer ekkert
við. Jeg hefi aldrei hitt svo skemtilegan mann
fyr. Eftir 20 mínútur verður hesturinn kominn
heim. Nú, hr. Steele frá Chicago, hvað ætlið
þjer að gera?«
»Ja,« mælti John Steele, sem eigi gat að sjer
gert að brosa, þótt alvara væri á ferðum, »eðli-
legast væri, að kasta yður fram af brúninni.«
»Nei, það væri ekki. Mjer af minni heimsku
finst, að kasta ætti Nicholson fram af.«
»Jeg er á sama máli og þjer, ungfrú Berr-
ington, en því miður er hr. Nicholson í New-
York, og þjer eruð eipi fjelagsmaðurinn, sem
jeg næ til.«
»Eruð þjer vissir um, að jeg sje á valdi
yðar?« spurði hún og leit á hann.
»Sannast að segja, efast jeg um það.«
»Jeg hefi ekki hlegið svo hjartanlega í mörg
ár síðan jeg var barn.«
»Pjer eruð lítið meira enn.«
»Jeg er hrædd um, að jeg hagi mjer eins
og barn,« svaraði hún og roðnaði, auðsæilega
ekki af óánægju. »En yður skjátlast ef þjer
hald ð, að hr. Nicholson sje í New-York. Sáuð
þjer ekki hvíta gufuskipið framan við húsið
mitt ?«
»Jú.«
»Hr. N cholson á það.«
»Er hann gestur yðar?« spurði Steele og
augu hans loguðu af bardagalöngun.
»Nei, hann er í Duluth. Hann fór þangað
fyrir skömmu á skipi sínu, en sendi það aftur
hingað, ef jeg skyldi vilja fara skemtiferð. Á
jeg að sjá til, að þjer hittið hann?«
»Pjer trúið mjer ef til vill ekki, ungfrú
Berrington, þegar jeg segi yður, að mig lang-
ar ekki að hitta hr. N'cholson, og það er ekki
af hræðslu, að jeg forðast hann. Ef jeg hitti
hann, mundi jeg drepa hann. Pá yrði jeg
hengdur eftT landslögum, og til þess langar
mig ekki.«
»Ó, þjer eruð tryggur í M'chigan,« mælti
unga stúlkan örvandi. »Pað er engin dauða-
refsing í þvi ríki.«
»Pví hafði jeg gleymt, hafi jeg vitað það.
En jeg á heima í Illinois og N cholson í New-
York. í öðru ríkinu er maður hengdur, en
drepinn með rafmagni í hinu. Ef til vill er
það hugleysi úr mjer, en mig langar til hvor-
ugs, hversu mikið sem jeg hata N cho!son.«
19