Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 68

146
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Unga stúlkan stóð á fætur og lagaði á sjer
hárið.
»Hve lengi hafið þjer átt bjálkahús yðar, hr.
Steele ?«
»Hjer um bil 2 mánuði. í mánuð hefi jeg
flækst í kringum hús yðar til þess að hitta yð-
ur, en þjer riðuð ætíð svo hart eða að hesta-
sveinninn fylgdi yður, en honum vildi jeg ekk-
ert gera. Jeg ætlaði yfir höfuð ekki að gera
neinum neitt.«
»Veslings maðurinn! Hafið þjer í raun og
veru flækst í skógunum allan þ.ennan tíma?
Rað er síst að furða, þó að þjer lílið út eins
og strokufangi.*
»Er það satt?« spurði Steele og leit niður
á slitnu fötin. »Ja, það er ekki hægt að neita
því. Síðan jeg kom hingað, hefi jeg ekkert
skeytt um fötin mín. Jég bið yður að fyrir-
gefa.«
»Ó, það gerir ekkert. Jeg býst við, að þjer
hafið eigi búist við að hitta hjer konu.«
»Já, jeg hefi svo oft orðið fyrir vonbrigðum,
að jeg bjóst ekki við því.«
»Rjer eruð næsti nágranni minn. Smikvæmt
kurteisisvenjum á jeg sem eldri búandi að
heimsækja yður fyrst. Mjer finst nú samt seni
áður, hr. Steele, að sú aðferð, er þjer notuðuð
til þess að kenna mjer að sýna yður kuiteisi,
væri dálítið ruddaleg. Ef þjer því viljið afsaka
mig, þá fer jeg ekki heim með yður í kvöld.
Rað er orðið framorðið, — lítið á, hve sólin
er komin lágt og hve sólsetrið er fallegt.«
»Já,« mælti Steele dapurlega, »sólsetrið minn
ir mig á koparnámurnar, sem hjer eru.«
»Rað er einm tt koparinn, seni kom hr.
Nicholson til að fara hingað,« mælti hún glað-
lega, »enda þótt jeg ætli ekki að segja keppi-
naut vorum slíkt.«
»Fjandinn eigi Nicholson,« mælti Steele. —
»Fyrirgefið, ungfrú, jeg hefi lifað eins og villi-
maður í 2 síðustu mánuði, eins og þjer rjetti-
lega tókuð fram.«
»Rað mundi gleðja mig mjög mikið,« hjelt
hún áfram, »ef þjer vilduð varpa öllum kurt-
eisisreglum frá yður og koma heim og borða
hjá mjer miðdegisverð.«
»Ungfrú Berrington, þjer safnið logandi eldi
að höfði mjer. En jeg get ómögulega mætt
á mentaðra manna heimili í þessum tötrum.
Jeg vona, að þjer afsakið mig.«
»Rað geri jeg ekki. J.g skírskota til dreng-
lyndis yðar. Jeg rata ekki heim og er viss um
að villast í skóginum. Hesturinn minn hefir
ætíð ráðið förinni, og það er alveg yður að
kenna, að hann er hjer ekki til að bera mig
heim, svo að þjer verðið að fylgja mjer.«
»Auðvitað, auðvitað, jeg skal fylgja yður að
dyrunum, en biðjið mig ekki að koma inn.
Jeg skammast mín í mesta máta, og jeg full-
vissa yður um, að væri hesturinn yðar hjer,
mundí jeg hjálpa yður á bak og láta yður ríða
burt, án þess að gera yður fjón.«
»F*jer hjálpuðuð mjer ekki til að fara af
baki,« mælti unga stúlkan og leit gletnislega á
hann.
Steele hló hjartanlega að svari hennar.
»Rjer ættuð ekki að ásaka mig fyrir það.
Við þektumst þá ekki. Jeg held, að hefði
jeg hitt yður í fyrsta skifti, sem jeg heimsótti
yður, að þá heíði jeg sloppið við þau slys,
er síðar hafa skeð.«
»Jæja, svo að þjer heimsóttuð mig? Mjer
hefir ekki verið skýrt frá því.«
»Jeg kom í höll yðar við 5. götu og tók á
móti mjer skrautlega búinn maður, er talaði
hreina Lundúnamállýsku, en sem var svo þunn-
ur í landafræði, að hann hjelt, að Saratoga-
vatnið og Efravatn væru hvort hjá öðru og
jafnstór.«
»Nú! Rá hefir það verið Fletcher. Veslings
maðurinn, hann veslast upp af því að jeg hefi
hann hjer hjá mjer. Nicholson kom með hann
á skipi sínu. Jeg held, að Nicholson hafi vilj-
að fá hann til sín, en til allrar hamingju get
jeg alt af yfirboðið hann, en Fletcher þykir
vænt um peninga.«
♦ Fletcher virðist vera kostagripur.«
»Já, hann er mjög gagnlegur, en jeg gæti