Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 71

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
149
og sjá tunglskinið á vatninu. Á veggsvölun-
um var ágætur útiofn, og brann í honum val-
hnotutrje; en logi þess skar eins og rafljós og
askan hvít eins og mjöl. Tvö dúkhengi voiu
hengd þannig upp, að aðeins sást út á vatnið.
Sást lystisnekkja hr. Nicholsons í tunglsskininu
og við og við heyrðust klukkuhljómar frá sk'p-
inu. Steele fanst hann vera í Paradís.
»Jeg hefi aldrei sjeð neitt svo fagurt,« mælti
hann, »og jeg hefialdrei sjeð svona útieldstæði.«
Tveir ruggustólar biðu þeirra og milli þess-
ara stóla var kringlótt borð, er þjónninn setti
á kaffi’ og likör. Ungi maðurinn varð mjög
glaður, er hann sá úrvals vindla á því.«
»Má jeg reykja?« spurði hann, um leið og
hann tók einn þeirra.
»Jeg ímynda mjer, að þeirsjeu hjer til þess,«
mælti hún brosandi og ruggaði sjer fr£.m og
aftur. Pegar þau voru ein, mælti hún alvar-
lega:
»Hr. Steele, mjer þætti vænt um, ef þjer
vilduð segja mjer nánar frá morðtilraunum
þeim, er gerðar hafa verið á yður, og hvernig
þjer mistuð eigur yðar.«
»Kæra kongsdóttir,* svaraði hann, »haldið
þjer í raun og veru, að jeg færi að tala um
peninga í þessu indæla landi. Alls eigi. Eru
til peningamiðstöðvar í heiminum? Jeg held
ekki. Eru til menn, sem reyna að hrifsa undir
sig eins mikið fje og hægt er? Pessi indæla
kyrð neitar því.«
»En þessi kyrð fær mig til að þegja,« mælti
hún. »Jeg verð að fá að vita það. Pjer sögð-
uð, að jeg bæri ábyrgð á þessu.«
»Að jeg hafi sagt það? Aldrei! Pað er
inisskilningur. Pjer hugsið um villimann þann,
sem þjer f fullum rjetti reynduð að ríða nið-
ur í skóginum. Hann sagði margar vitleysur,
sem jeg get ekki borðið ábyrgð á. Nauðugur
verð jeg að viðurkenna, að villimaður þessi
var einn fotfeðra minna, en það eru þúsund
ár síðan hann var uppi, og kynið hefir skánað.«
Hann bljes út úr sjer reyk og mælti um leið
og hann horfði á reykrnn;
»Og svo segja þessi heimskulegu fyndnis-
blöð, að stúlka geti eigi valið vindla.«
»Mjer þykir vænt um, að þeir eru góðir.
Pað er reyndar ekki jeg, sem hefi valið þá,
heldur hr. Nicholson.«
Pó að varpað hefði verið yfir hann ísköldu
vatninu úr Efravatni, hefði honum eigi orðið
ver við, en er hún nefndi nafn Nicholsons.
»Pjer guðir,« hvíslaði hann hásum rómi,
»jeg var nærri búinn að gleyma, að sá maður
væri til og þó hefi jeg hugsað þrotlaust um
h^nn í mörg ár.«
Unga stúlkan leit á hann.
»Reykurinn er horfiun, eu nafn hans hefir
aftur leilt yður til jarðar. Segið mjer nú, hvað
hann hefir gert.«
• Ungfrú Berrington,« mælti hann hátiðlega.
»Pjer eruð eigi frekar í ábyrgð fyrir því, sem
Nicholson gerði, en jeg fyrir gerðum villi-
mannsins, sem greip hestinn yðar. Leyfið
mjer aftur að gleyma bæði nafni hins hvíta
Indíána, er þjer nefnduð, og emnig því, að
villimaðurinn hafi lifað,«
»Nei,« mælti hún. »þjer verðið að segja mjer
það.«
Og svo sagði hann söguna. Stundum
reykti hann í gríð og ergi, stundum dó í vindl-
inum. Frásagan var mjög hrífandi, en hefði
orðið það enn meir, hefði hann ekki sett föð-
ur ungfrú Fuller í stað hennar sjálfrar.
Pegar sagan var búin, skalf unga stúlkan
dálítið og þegar hún sá, að hann tók eftir því,
mælti hún:
»Mjer finst orðið svo kalt, Jeg ætla því að
bjóða yður góða nótt, og þakka yður fyrir
þann skemtilega dag og kvöld, er jeg hefi
lifað. Góða nótt og jeg vona, að yður
dreymi eigi hr. Nicholson.«
Hún stóð á fætur og hann tók hendi henn-
ar, er hún rjetti honum og kysti hana áður en
húu gat varnað því.
»Kóngsdóttir,« mælti hann, »jeg veit hvern
mig dreymir í nólt.«
Hún hló og fór.