Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Page 73

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
151
það. Venjur gestrisninnar gilda einnig í landi
yðar, ungfrú.*
»Er þá gestur minn svona harðbrjósta« —
rödd hennar skalf dálítið — »að láta gestgjafa
sinn lifa í þakklætisskuld við sig? Vill hann
ekki á þennan eina mögulega hátt Ijetta af
honum byrðinni?«
»Nei,« mælti Steele um leið og hann gekk
til hennar, »jeg skal bæði lyfta henni og skuld-
inni,« og svo lyfti hann henni eins og barni
upp á borðið. »Jeg vil ekki þiggja ávísun
yðar, en jeg bið yður að þ'ggja mig.«
Andartak Ijómuðu augu hennar af himneskri
sælu, en það hvarf aftur. Hún virtist þó ekki
hafa reiðst yfir þessu, en hristi höfuðið og
mælti:
»Jeg ætla aldrei að giftast manni, sem ekki
elskar mig, og jeg er altof lítils umverð til þess,
að nokkur maður geti elskað mig, mín vegna.«
sLítils umverð! Neí, himnesk er hið rjelta,
Constance Berrington. Rjer eruð fegursta kona,
er jeg hefi augurri litið. Mjer finst öll kvenna-
andlit sviplaus hjá yður. Jeg ætla ekki að
reyna að sanna yður, að jeg elski yður, því að
þjer vitið það. Rjer vissuð það í gærkvöld.
Rjer sáuð það í augum mjer og jeg sá á yðar
augum, að þjer vissð það. Fjandinu hafi p?n-
ingana! Jeg skal útvega alla þá peninga, er
við þurfum, ef jeg hefi yður við hlið mjer,
Hvað eru peningar, þegar öllu er á botninn
hvolft? Jeg hefi grætt fje og mist það aftur
°g Íeg Set að nýju grætt fjp og mist, Con-
stance, við skulum taka skipið þarna og fara
til Duluth og láta \ígja okkur þar eins og
verkamaður og stúlkan hans.«
Hún leit til hans og brosti. Því næst leit
’nún niður fyrir s'g og hann kysti hana.
»Ó, láttu ekki svona,« hrópaði hún, »það
kemur einhver.«
Rað var barið og ungfrú Berrington stökk
ofan af borðinu.s
»Pú hefir komið við hringingartækin undir
gólfábreiðunni,« hvíslaði hún og hló; því næst
kallaði hún: »Kom inn« og þjónninn kom
inn.
Steele blaðaði í myndabók. Ungfrú Berr-
ington stóð á miðju gólfinu.
»Hringduð þjer, ungfrú?«
»Já, segið sk'pstjóranum að búa skip:ð til
brottfarar. Jeg fer til Duluth.« (Endir.)
Klukkan
12 á hádegi.
Pegar John Grain var búrnn að semja graf-
skrift yfir sjálfan sig og án nokkurs fyrirvara
búinn að leika með í kvikmynd, vildi hann
snúa leik upp í alvöru, en stúlkan með gull-
hárið skarst til allrar hamingju í leikinn,
»Ofurlítil skammbyssukúla í heiiann — —
og maður er laus við allar sorgir og áhyggjur.
Pað er þó sannarlega guðs gjöf, að maður
getur með svo hægu móti verið laus við lífið.«
John Grain sat á bekk i biðsal nokkrum í
úthverfi borgarinnar og hugsaði ráð sitt. Til
vonar og vara hafði hann losað úr vasa sín-
um öll skjöl og brjef. Aðeins í einum vestis-
vasanum lá ohirlítill skrifaður miði, en hann
átti líka að vera þar.
Það var nokkurs konar grafskrift yfir hann
sjálfan:
»Hinn 26. maí kl. 12 á hádegi hefi jeg
ákveðið að taka mig af lífi. Jeg hefi gert alt,