Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 83

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
161
vætitingar. »l3rír punktar, þrjú strik og aftur
þrír punktar — S. O. S. — S. O. S. —. aftur
og aftur í það óendanlega, í voti um að geta
náð loftskeytamanninum á »Huton«. En það
er og verður árangurslaust. Hann hlýtur að
vera í klefa sínum, þar sem hann sennilega
hefir sofið síðustu klukkustundirnar, og það
kraftaverk hefir þó ekki enn skeð, að sofandi
maður hafi vaknað við nokkrar titrandi loft-
bylgjur.*
»Er fjarstæða að hugsa sjer, að »Alexandría«
geti mætt einhverju skipi ?« spurði jeg.
Mjer varð ósjálfiátt litið á Matconi-kortið,
sem hjekk þar á veggnum uppi yfir víðvarps-
tækjunum, þótt jeg hefði ekki minstu hugmynd
um, hvernig ætti að lésa það.
»Já, það er óhugsandi,* svaraði yfirmaður-
inn. »Reyndar hefir »Theban« lo'tskeyti um
borð, en það skip fer miklu sunnar en »Alex-
andría*, svo að um hjálp frá því getur ekki
verið að ræða. Nei, einasti möguleikinn er
»Huron«, og hepnist það ekki, þá — já, þá
getum við ekki gert annað en að tína upp á
morgun, um leið og við förum þar um, það,
sem eldur og sjór hefir eftir skilið. Nokkrir
bjö gunarbátar munu að vísu geta bjargað sjer,
en nú er að ganga í stórviðri, svo að jafnvel
þeir, sem bjargast frá skipmu, hafa ekki miklar
líkur til að komast af.«
Loftskeytamaðurinn tók nú heyrnartólin af
eyrum sjer. »Jeg heyri yfir höfuð ekki annað
en þetta angistaróp um hjálp, sem aldrei er
svarað. ó, það er voðalegt að hugsa sjer, að
þeir geli ekki náð í »Huron«. Og að hugsa
sjer, að það skuli ekki vera nema örfáar klukku-
stund'r síðan loftskeytamaðurinn á »Huron«
og jeg töluðum saman. Víð gerðum meira að
segja að gamni okkar hver við annan. Og nú
er ómögulegt að ná í hann — nú, þegar mest
á liggur. — Meðal annars sagði hann mjer,
að hann væri uýbúinn að drekka svo slerkt kaffi,
að hann hefði ekki þurft »út í það«, eius og
hann orðaði það. Já, þetta var auðvitað sagt
í gamni. Rað er voðalegt að hugsa sjer þetta.
Ressa vitleysu höfðum við líma til að tala um
þá, en nú — — — nú — — —.«
Hann sló með kreptum hnefanutn í víðtöku-
tækin og hrópaði í örvænt ngu: »Ó, vaknaðu
nú, vaknaðu nú! Pú þarna á »Huron«!
Verðurðu ekki var við, að það gildir líf eða
dauða?«
Jeg fór nú út aftur og fjekk mjer göngutúr
aftur eftir þilfarinu, sem nú var orðið krökt af
fólki. Allir farþegarnir voru komnir upp á þil-
far og líka af 2. og 3. farrými. Peir voru allir
fölir og af sjer gengnir og töluðu ekki um
annað en hið ógæfusama skip og möguleika
þess til björgunar.
»Heyrir »Huron« ekki enn til þeirra?« spurði
konan, sem fyrst hafði leitað á náðir okkar,
mín og ptestsins.
»Nei, því miður,«
»Og er það ekki svoleiðis, að ef loftskeyta-
maðurinn á »Huron* er ekki í klefanum með
heytnartólin við eyrun, þá er útilokað að ná í
hann?« hjelt hún áfram að spyrja, og jeg gat
ekki svarað henni öðru en því, að því miður
væri það rjett,
»Vmur síra Austins og samferðmaður, hinn
frægi vísindamaður Anthony Ketff. stóð við
hliðina á okkur, og konan leit nú á hann með
svo biðjandi augnaráði, eins og hún vonaðist
eftir, að hann gæti gefið sjer einhverja von.
»Haldið þjer ekki, hr. prófessor.« sagði hún,
»3ð það sje einhver von um, að lofskeytamað-
utinn á »Huron«, af einni eða annari ástæðu,
þurfi að fara inn í loftskeytaklefa sinn ínótt?«
Prófessorinn leit vandræðalega á konuna.
»Nei — — jeg held ekki að það sje nokkur
von til þess,« svaraði hann. »Hann er aðeins
vakinn, þegar hætta er á ferðum, því að þar
sem hann er eini loftskeytamaðurinn á skípinu
— munið það - þá vinnur hann allan dag.
inn og verður því að hafa næði á næturnar.
Nema ef að hvassviðrið yrði svo mikið, að
það væri hætta á ferðum, þá yrði hann vakinn,
og þólt nú sje þegar orðið all-hvast, þá er þó
ekkert fárviðri komið enn. Nei, frú, það er
21