Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 85

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
163
einmitt það, sem jeg meinti. En hvernig í
ósköpunum ætti það að geta orðið, þegar þeir
á »Alfxaudríu* hafa nú árangurslaust reynt
það í fleiri klukkustundir? En auðvitað verð-
um við að reyna«.
Hann gaf Craig skipun um að gera tilraun
til að ná í »Huron«.
Kra — ash — — kra — as'n! Hinir bláu
logar brökuðu og brustu með boð sín út-yfir
hafið og blinduðu okkur næstum með hinum
sterku neistum sínum.
Regar Craig var búinn að senda þetta út,
sat hann og hlusfaði með athygli til að vita,
hvort kraftaverkið hefði ekki skeð og »Huron«
hefði heyrt boð hans og sneri nú við á síð-
ustu stundu til að hjálpa hinu bágstadda skipi,
en hann hristi vondaufur höfuðið.
Við heyrðum nú aftur sálmasönginn neðan
af þilfarinu. Hann hóf sig til himna eins og
alda, fullur af von og trausli.
Dyrnar að klefanum voru opnaðar og síra
Austin kom inn.
»Látið hann kalla á »Huron« nú — á þessu
augnabliki,« sagði hann við yfirmanninn.
»Hann er nýbúinn að kalla og bíður nú
eftir svari,« sagði yfirmaðurinn. Pað varð al-
ger þögn og við stóðum á öndinni af eftir-
væntingu.
Alt í einu hrökk Craig við. »Jeg hefi náð
sambandi við »Huron«. Guði sje lof — jeg
hefi náð honumN hrópaði hann og vissi ekki
hvort hann ætti að gráta eða hlægja. »Huron«
hefir heyrt til mín S. O. S.-hrópið og spyr
hvað um sje að ,vera.«
Svo fór hann aftur að sýsla við áhöld sín
og gneistarnir sindruðu og fluttu boðskap um
neyðara'stand »Alexandn'u« víðsvegar út í hina
dimmu nótt og nákvæma stefnu skipsins á því
augnabliki.
Regar hann var búinn að þessu/ tók hann
heyrnartólin frá eyrunum og þurkaði af sjer
svitann, yfirkominn af þreytu.
»Hvað sagði »Huron«?« spurðum við allir
í einu.
»»Huron« tekur nú þegar stefnu á »Alex-
andríu«,« svaraði Craig. »Og guði sje lof, að
straumurinn er þannig, að »A'exandríu« rekur
í áttina td »Huron«.«
Neðan af þilfarinu hljómaði sálmasöngurinn
upp til okkar og nú Ijet hann í eyrum okkar
eins og fagnaðar- og gleðisöngur,
Presturinn gekk með hægð burt úr klefanum,
en við hinir urðum eftir til að vita, hvað
»Huron« hefði meira að segja. Pegar dálítil
stund var liðiri, tók Craig aftur til starfa og
komst í samband við »Huron«, en nú skrifaði
hann jafnóðum svör þau, sem hann fjekk.
Við lásum allir yfir öxlina á honum: »Hur-
on« segir, að þeir sjái nú þegar daufan bjarma
í þá átt, sem »Alexandríu« er von, og það
hljóti því að vera hún.
Nokkru seinna skrifaði hann: »Huron« er
nú viss um, að það er »Alexandría«, sem
þeir stefna á; og sendir stöðugt ljóssólir (flug-
elda) upp í loftið í þeirri.von, að þær sjáist
frá »Alexandríu« og auki hugrekki áhafnar-
innar.
Og nokkru síðar: »Alexandría« er eins og
brennandi eldstólpi. En þó virðist, að á fram-
þilfarinu sje stórt svæði, sem eldurinn hefir
enn ekki lagt undir sig. Við stefnum á skip-
ið með fullri ferð og vonum fastlega, að við
komum ekki of seint. Við erum aðeins nokkr-
ar mílur frá þvi.
í þessum svifum kom presturinn og hin
unga kona inn í klefann.
»Við höfum frelsað þá — ó, við höfum
frelsað þá!« hrópaði hún frá sjer numin af
fögnuði. »Síra Austin segir, að »Huron« hafi
heyrt til okkar.«
Enn skrifaði Craig niður á böð sín: »Hur-
on« er við hliðina á »AIexandríu« og fyrstu
bátarnir frá okkur eru konmir í sjóinn til að
bjarga áhöfninni á »A'exandríu«. Það er bjart
eins og um hádag milli skipanna, svo að þeim,
sem fleygja sjer eða detta í sjóinn, getum við
einnig bjargað.
»ÖIIum verður bjargað — öllum verður
bjargað! Ó, guð minn! Jeg þakka þjer.«
Pað var presturinn, sem talaði, »Pað hlaut
21*