Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 89

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
167
A vegamótum.
Georg Ágúst Binnell var að jafnaði einhver
mesti gleðimaður, sem maður gat hugsað sjer.
En ekki var mikinn gleðibrag á honum að sjá
núna, þar sem hann sat og var að borða mið-
dag hjá fiænku sinni, ungfrú Jeminu Binnell.
Já, hann var næstum raunalegur á svipmn.
Ungfrú Jemina skotraði augunum kuldalega til
hans.
sGeorg Ágúst,€ sagði hún um leið og hún
setti boilann harkalega frá sjer. »Jeg breyti
ekki skoðun minni. Ávísunin, sem þú fjekst í
apríl, var hin síðasta. Mjer finst að þú aettir
að skammast þín fyrir að koma hingað aftur
til að betla. Pú ert orðinn þrjátíu og fimm
ára og þú getur ekki nokkurn skapaðan hlut.
Af hverju hefirðu ekkert fyrir stafni ?*
Ungi maðurinn brosti ísmeygilega.
»Jeg er ekki alinn upp til að vinna. Villu
aðjeg verði bryti ? Annað gæti jeg ekki unnið.«
»Ó, þú manst þó víst eftir, að jeg ætlaði
að útvega þjer atvinnu í banka i fyrra.*
»Já, og þá atvinnu vildi jeg ekki,« svaraði
Binnell og það kom þrjóskusvipur á hann. »Að
grafa sig á skrifstofur. Nei, þá vil jeg heldur
deyja úr hungri.*
»Já, það verður líka endirinn,* svaraði frænka
hans rólega. »Pú erfðir iaglegan skilding eftir
foreldra þína. En samkvæmislífið í London
og ferðir þínar til Miðjarðarhafslandanna var
ekki lengi að koma þeim fyrir kattarnef. Pú
drekkur og reykir og borðar dýra miðdegisverði
hjá vinum þínum. Pú þiggur alt, en lætur
ekkert í staðinn. Nei, ef þú vilt ekki vinna,
verður þú að deyja úr hungri.«
Ungfrú Binnell stóð upp frá borðinu með
reigingssvip. Hinar mögru kinnar hennar voru
dreyrrauðar af æsingu. Georg Ágúst stóð upp
seiulega og svipaðist eftir göngustaf sínum og
hatti. Hann var nú vanur að heyra ýmislegt
hjá frænku sinni, en í dag var hún hvassyitari
en venjulega. En frska geðprýðin hans varð
sjer ekki til skammar í þetta sinn frekar en
endranær. Hann brosti blíðlega.
»Petta var góður miðdegisverður, frænka
Jemina — en kaffið er slæmt. Við notum
betri tegund i klúbbnum.«
Ungfrú Binnell leit háðslega á hann.
»Vertu sæll, Georg Ágúst,« sagði hún
kuldalega. »Næst þegar jeg sje þig, vona jeg
að þú hafir eitthvað fyrir stafni.«
Riggs, þjónninn, fylgdi honum til dyra.
Binnell reikaði niður götuna og í fyrsta sir.n á
æfinni fór hann að hugsa um erfiðleikana,
sem fylgja því, að vera atvinnu- og peninga-
laus. Hann stakk hendinni í vasann. En hann
fann þar ekki þetta venjulega penny. Hann
var nú kominn að skemtigarði einum og setti
sig þar niður á bekk einn, því að það kostaði
eitt penny að sitja á stólunum.
»Vinna eða deyja úr hungii! Vinna eða
deyja úr hungri!* Ressi orð hljómuðu stöð-
ugt í eyrum hans. Hjer sat hann nú án þess
að eiga einn einasta eyri í vasanum, Flestir
vinir hans voru farnir í burtu. Honum var
litið á staf sinn, sem var silfursleginn. Pað
var vfst eina ráðið að veðsetja hann. Hann
hlaut að fá svo mikið út á hann, að hann gæti
komist til vinar síns, Daniels, í [Hampshire.
Hatin hafði oft boðið honum að koma og
dvelja eins lengi og hann vildi. Reyndar mundi
það vera leiðinlegt að vera úti í sveit, en þetta
var aðeins um stundarsakir, þar til hann hefði
fundið einhver ráð.
Fjörutíu mínútum síðar stóð Georg Ágúst
við farseðlaklefann á Waterloo járnbrautarstöðinni
og spurði hvað farseðill kostaði. Fólk beið
þar með óþolinmæði. Kom það þá í ljós, að