Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Side 91

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
169
En Georg Ágúst gat ekki komið auga á
neinn bóndabæ. Byrðin fór að verða nokkuð
þung og liann óskaði að drengurinn fsri að
vakna og liann varð næsta glaður, þegar hann
loks opnaði augun.
>Nú, hefir þú nú fengið þjer dálítinn dúr?«
spurði hann og hóf drenginn á loft.
Drengurinn brosti, en í sama augnabliki byrj-
uðu litlu varirnar að titra og hann fór að kjökra.
Binnell gat ekki skilið hvað gengi að honum.
Hann reyndi að tala til hans og gældi fram-
an í hann. Rað var eins og barnið reyndi að
gleyma sorg sinni, en öðru hvoru kjökraði
það. Binnell fór nú að finna til hungurs og
þá fyrst skyldi hann, hvað gekk að litla
drengnum.
»Taktu það með ró, litli vinur,« sagði hann.
jRarna sje jeg nú nokkrar kýr. Þá hlýtur fólk
að vera nálægt.« Og spölkorn í burtu, ein-
mitt þar sem vegir skiftust, kom hann auga á
lítið hús úr rauðum múrsteini. Rað stóð þarna
eitthvað svo vingjarnlega, alveg eins og það
breiddi út faðminn ti! að að taka á móti þreytt-
um manni og svöngum, litlum dreng.
Er þeir komu að húsinu, kvaddi Georg
Ágúst dyra. Eít r nokkra stund voiu þær
opnaðar af gömlum manni með langt, hvítt
skegg. Hvöss augu horfðu rannsakandi á
Binnell. Georg Ágúst fann, að brosið hvarf
af vörum hans.
»Fyrirgefið,« sagði hann. »Jeg verð víst að
biðja yður um ofurlítinn matarbita handa þess-
um litla anga, sem segir að hann sje svangur.«
Maðurinn leit grunsamlega á hinn vel klædda
unga mann, sem stóð fyrir framan hann með
barnið á handleggnum.
»Petta er ekkert veitingahús og við sjóðum
ekki hafraseyði handa kornbörnum heldur,«
sagði hann og ætlaði að loka hurðinni.
»En barnið er svangt,* sagði Binnells ákveð;
inn. »Jeg bið ekki um neitt handa sjálíum
mjer.«
Gömul kona stakk höfðinu út um dyrnar.
»Nú, nú, pabbi,« mælti hún blíðlega.
Gamla manninum rann í skap. »Skiftu þjer
ekki um þetta, mamma. Við höfum ekki haft
frið fyrir bellurum í alt sumar og nú verður
það að taka enda. Eí þessi náungi væri ekki
e ris og hver annar venjulegur landshornamað-
ur, mundi hann hafa boðist til að vinna fyrir
matnum. En kanske jeg hafi misskilið hann.«
Hann sneri sjer að Binnell og mælti háðslega:
»Er það meiningin, að kaupa mat handa
drengnum yðar?«
»Jeg á ekki eitt einasta penny,« sagði Binn-
ell stutl.
Drengurinn, sem hafði horft forvitnislega í
kringum sig, varð nú óþolinmóður og fór að
skæla,
Georg Ágúst varð alveg utan við sig.
• Hafið þjer ekki einhverja vinnu, sem jeg
gæti unnið, og sem hægt væri að borga með
einn bolla af mjólk handa svöngu barni?« sagði
hann með nokkurri hörku í rómnum.
Gamli maðurinn leit rannsakandi á hann og
háðsvipurinn hvarf af andliti hans.
»Mamma,« hrópaði hann og gamla konan
með blíða málróminn kom undir eins út.
»Taktu litla drenginn með þjer,« sagði mað-
urinn, »og gefðu honum mjólk. Faðir hans
getur borgað matinn með því að höggva upp
gamla trjeð, sem fjell um koll í siðasta ofviðr-
inu.«
Georg Ágúst brosti, þegar hann heyrði nafn-
ið »faðir«. Þetta var alt svo broslegt.
Konan rjetti út hendurnar til að taka við
drengnum. En fyrst í stað vildi hann ekki
sleppa tökum af hálsi Binnells. Hann varð
sjálfur að losa hendur hans.
Regar maðurinn var búinu að sýna Binnell
tijeð, fór hann úr treyjunni og byrjaði að
saga það sundur. Hann var orðinn löðursveitt-
ur, þegar hann var búiun að vinna tíu mínútur
og tók þá af sjer há'sbindið og flibbann. En
hugsunin um að barnið fengi mjólk gaf hon-
um rýja krafta. Svitinn bogaði af honum og
hann verkjaði í handleggina. Hann reyndi að
saga með vinslri heudi, en gat það ómögulega.
Bóndinn stóð nokkra slund og horfði á og
22