Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 92

170
NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
sagði honum til. Svo gekk hann burtu og
brosti háðslega.
Hálfri annari klukkustund síðar gekk Binnell
aftur heim að húsinu. Honum fanst hann
vera dálítið dasaður. Hann Ijet ekki s:gja sjer
tvisvar að setjast niður við borðið og var ekki
lítið undrandi yfir, hve hinn óbrolni matur
smakkaðist vel.
sHvar er drengurinnpc spurði hann.
»Hann er háttaður og steinseiur,« svaraði
konan. »Pað er fallegur og elskulegur dreng-
ur. Hvað heitir hann?«
Binnell leit vandræðalega kringum sig. »Hvað
hann heitir? Nú, jú, hann heijir Móse,« svar-
aði hann glaðlega.
»Ætlið þjer langt að fara?« spurði konan
aftur.
»Já, til Warwicks Wold,« svaraði Binnell.
»Við verðum að reyna að fara komast af
stað.«
»Já, en hið komist ekki þangað í kvö!d,«
skaut bóndinn inn í.
»Við megum til,« svaraði Georg Agúst stutt.
Konan leit spyrjandi á mann sinn og er hann
kinkaði kolli, sagði hún: »Pað er ekki holt
fyrir ungbörn að vera svona seint úti á kvöld-
in. Þaö er lítið herbergi til uppi á lofti.«
»Rjer hafið unnið fyrir næturgistingu,* bætti
maðurinn við.
»l3akka yður kæilega,« mælti Binnell hjart-
anlega glaður. »Jeg verð sárfeginn vegna
sonar míns.«
Hann kærði sig ekkert um að segja hjón-
unum eins og var. Hann mundi geta ráðið
fram úr þessu, þegar hann kæmi til Bobs, Um
kvöldið fylgdi hann svo bóndanum upp á
loftið. Rar var afbragðs herbergi. En það
sem sjerstaklega vakti athygli Binnells, var ofur-
lítið rúm, og í því lá litli drengurinn og
steinsvaf.
Pegar Binnvell var háttaður, rjetti hann út
hendina til að ganga úr skugga unu að barnið
væri nú þarna í raun og veru. Lítil, mjúk
hendi greip utan um hendi hans og hjelt
henni fastri. Og Georg Agúst Binnell lá
þarna þessa fögru júnínótt. Angandi blóma-
ilmur barst inn til hans gegnum opinn glugg-
ann. Undarlegar ókunnar tilfinningar gagn-
tóku huga hans. Litla höndin hafði rutt sjer
braut að hinu eigingjarna hjarta hans.
Robert Daníels, venjulega kallaður »Bob«,
var að ganga um akra sína einn heitan júní-
dagsmorgun og segja fyrir verkum. Þegar leið
að miðdegisverði hjelt hann heim á Ieið. Hann
heyrði hundgá og ólæti í hundunum niður
við aðalhliðið. Einhver maður stóð þar. Hann
var berhöfðaður og eldrauður í andliti og hjelt
á barni í fanginu. Maðurinn hjelt hatii sínum
yfir höfði barnsins til að vernda það fyrir
sólinni.
»Yðar náð — getur þreyttur betlari,« byrj-
aði maðurinn hálf-kjökrandi. »Uss! Vektu
hann ekki,« bætti hann við. »Hann er þreyttur,
og ef hann vaknar, er hann svangur. Hann
er alt af svangur, þegar hann er vakandi.*
»Nei, aldrei hefi jeg vitað annað eit.s,«
hrópaði Daníels steinhissa. »En komdu nú
inn. Pú lítur út fyiir að vera steinuppgefinn.
Ráðskonan mín getur víst sjeð um þetla —
þetta —.«
»Hann er ekkett hættulegur — og bítur
ekki,« sagði Georg Agúst um leið og hánn
gekk inn í húsið.
Nokkru síðar lá Binnell makindalega í hæg-
indstól úti í garðinum. Har.n hafði baðað
sig, skift um föt, sem Bob hafði lánað honum
og borðað góðan miðdegisverð. Hann var
nýbúinn að segja vini sínum ferðasöguna.
»Pað var leiðinlegt að Jemina frænka gat
ekki sjeð þig, þegar þú varst að saga trjeð
niður til að fá mat handa drengnum,* sagði
Bob hugsandi. »Jeg held að hjarta hennar
hefði bráðnað eins og vax.«
B nnell hló.
»En hvað ætlar þú að gera við drenginn ?«
spurði Bob. »Pú kemur honum auðvitað á
barnahæli ?«
»Já, jeg ætlaði að gera það. En sjáum nú