Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 99

NVJAR KVÖLDVÖKUK
177
Guð er reiður.
Jólasaga eftir Gunnar Gunnarsson.
Beint utan af íshafinu kemur stórhríðin kol-
svört og iðulaus og þræðir inn eftir dalnum.
Hún strýkur yfir gaddfreðna jörðina, iðar og
þyrlast í kringum hvern stein, og rekur saman
stórfenni, þar sem nokkurt afdrep er. Loðfættar
rjúpur leita sjer skjóls og láta s:g fenna. Alt,
sem lífsanda dregur, er í voða. Alt, sem er á
ferli þessa nótt, verður að Iúta ofsanum og
deyja. Nú er engin náð.
Bærinn Grundarkot nötrar og skelfur fyrir
átökum bylsins. Hríðin iðar og þyrlast úti
fyrir baðstofuglugganum. Stormurinn urgar
og argar á þekjunni. Hún er eins og óvættur,
sem með klóm og kjafti reynir til að rífa sund-
ur freðið þak og veggi, til að geta náð til
þeirra, er inni fyrir eru. Börnin hafa f úið úr
sínu rúmi og yfir í rúm móður sinnar; þar
liggja þau hrædd og þögul og þrýsta sjer hvert
upp að öðru. Pögnin í baðstofunni er þreyt-
and'. Svo hvíslar Guðný litla út i myrkrið:
»Guð er reiður«. Engin svarar henni. Móðir
hennar hefir nóg með sínar e!gin hugsanir. —
Árni, bróðir Guðnýjar litlu, er fjórum árum
eldri en systirin — hann er 9 ára — hugsar
með sjálfum sjer, að ekki muni það vera guð,
sem þannig hamist úti. En hann segir það
ekki uppbátt. Guðný, móðirin, segir: »Reynið
þið nú að sofna, börnin góð.« Svo veiður
alt hljótt í baðstofunni. En þó sefur enginn.
Pá nótt sofa ekki margir í Hjeðinsfirði.
Bylurinn næðir um hjörtu þeirra, sem skýla
sjer undir freðnum þekjunum í kotunum. Hann
speunir strengi sálarinnar hjá sumuni, svo að
þeim liggur við að bresta. Reynsla mörg
hundruð ára er runnin fólkinu í merg og beini
það finnur á sjer, að á slíkum nóttum geras*
ill og angursöm tíðindi. Pk Ieika óvættir lands
ins lausum hala, þá halda þær fórnarhátíð
sína. Á morgun, eða eftir viku, ef til vill ekki
fyr en eftir hálfan máuuð, fær fólk vitneskju
um, hvað til hefir borið. En það gengur
enginn gruflandi að því, að eitthvað ilt hefír
skeð. Sje einhver heimilismaður fráverandi,
þegar manndrápsbyljirnir koma, tala raenn um
hinn sama í rólegum hversdagstón. En þó
hefir talið ekki sinn eðlilega gang. Pað slitn-
ar upp úr því, eins og menn veigri sjer við
að segja það, sem hugurinn geymir. Pessar
þagnir eru nokkurskonar illspár. Reir, sem
hafa fráveranda kæran, fella lár í einrúm:. En
komi svo maðurinn heill á húfi heim, þá
breytast þessi tár, þá verða þau að gleðitár-
um. Sje hættan augljós, tala menn ekki um
þann, sem úti er. Þetta hafði jafnvel Guðný
I tla á meðvitund sinni. — Rað var ekki fyr
en á se nni hluta nætur að hún sagði: »Mamma!
— Heldurðu pabbi hafi náð landi áður en
brast á?« Svo brast hún í grát. Hverju átti
móðirin að svara henni? Hún svaraði heldur
engu, en hún þerraði tár barnsins síns og kysti
það. Rjett á eftir sagði Árnr: »F*eir hafahlot-
ið að hafa góðan byr inn eftir firðinum, áður
en bylurinn skall á fyrir alvöru, hafi þeir þá
verið komnir fram nógu snemma.« — —
Með þessum orðum ljet Árni í ljós þá einu
von, sem liann vissi að móðir hans gat gert sjer.
Báturinn, sem maður Guðnýjar var á, varð að
hafa komist út úr Hjeðinsfirðinum og fyrir
Nesið, áður en veðrið tók til fyrir alvöru. En
þá var líka nokkurnveginn víst, að hann Hösk-
uldur hefði náð landi einhverstaðar í Siglufirði.
»Þú verður e'nhverntíma góður sjómaður,
Árni minn,« sagði Guðný móðir hans og
strauk yfir kinnina á honum. — Hún sagði
þetta til að segja eitthvað.
»Jeg skal sigla þá alla af mjer, eins og
23