Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 101

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
179
horft á eft:r honum, eins og svo oft áður, er
hann gekk að heiman. En í þetta skifti var
henni erfitt að geta sjer Ijóst, hvers vegna hann
hefði gengið svo rólega og áhyggjulaust úr hlaði.
Henni fanst óhugsandi, að hann kæmi aldrei
a'tur heim í litla bæinn, sem hann hafði bygt
með svo mikilli vandvirkni og gerhygli. Bæinn,
þar sem hver steinn og spýta vitnaði um hand-
verk hans og fyrirhyggju. Hann hafði bygt
þannig, að innangengt var bæði í fjós og fjár-
hús, og lækinn hafði hann leitt heim að bæn-
um og bygt yfir hann, svo að ekki þyrfti að
standa í uppmokstri og íshöggi. Gengi maður
fyrir göngin, sem lágu út til lækjarins, heyrði
maður hfandi lækjarniðinn, sem kom frábrúninni,
sem Höskuldur hafði útbúið þannig, að ekki
þurfti nema að bregða fötunni undir hana.
Rað, sem hann hafði verið óánægður yfir, er
hann fór að heiman, var, að hann hafði ekki
haft tíma til að koma mónum undir þak, svo
að hún þyrlti ekki að sækja hann út. Eins og
það væri henni um megn, að sækja svarðar-
kögglana, sem hún þurfti að brenna í fjarveru
hans, svo sem tíu skref út á hlaðið? Óneitan-
lega hefði það verið gott þennan hríðarmorg-
un, að geta gengið að svarðarkögglunum inni,
því að efalaust væri djúpt að grafa eftir þeim.
En svo gat hún þá gefið börnunum spena-
volga mjólk úr kúnni, ef þau væru þá ekki
fallin í svefn. Væru þau það, skyldi hún lofa
þeim að sofa í náðum. En börnin sváfu ekki.
Regar hún kom aftur í baðstofuna og lýsti með
lampanum yfir rúmið, litu þau upp sínum
skæru barnsaugum, og í glaðvakandi róm spurði
Árni:
»Hvers vegna birtir ekki í dag, mamma?«
Guðnýju varð orðfall. Tvisvar þennan morg-
un hafði hún fundið til einhvers geigs, einhvers
ískuldahrolls, sem fór um hana. Var það þessi
einkennilega kyrð eftir að veðrinu slotaði, sem
hafði þessi áhrif á hana ? Henni fanst sjer verða
þungt um andardráttinn. En aðeins í svip,
svo sagði hún rólega:
»Nú skal mamtna rjett strax fara út og taka
ofan af glugganum,*
í sama bili var Árni stokkinn fram á gólfið
og sagði:
»Það skal jeg gera, mamma mín.« Hann
hafði í huga að starfa fleira þann daginn.
Sækja vatn, bera inn eldivið, brynna ánum o-
s. ftv. Um þetta var hann að skrafa, meðan
hann klæddi sig, þess á milli fjekk hann sjer
vænan sopa af spenavolgri mjólk úr skálinni
sinni.
Mamma hans fór með honum að sækja
svörðinn. En þau komust ekki lengra en að
bæjardyrahurðinni. Hún gekk út og það var
ómögulegt að þoka henni. Pað hlaut að hafa
fent fyrir dyrnar, Rau hlógu að þessu, því að
til allrar hamingju voru aðrar dyr, sem hægt
var að komast út um. Rað voru fjárhúsdyrnar
og þær opnuðust inn á við. En þegar þau
opnuðu þær dyr, stóðu þau andspænis saman-
þjöppuðum skafli, sem algerlega lokaði dyr-
unum; þá hlógu þau enn meira. Nú voru þau
Iokuð inni.
Árni gerði sjer strax glalt við aðshugsa um,
hve æfinrtýralega sögu hann gæti sagt pabba
sínum, er hann kæmi heim. Það var þó nokk-
uð til frásagnar, að þau hefðu ekki komist úr
bænum fyrir fönn. Þvllík hríð kæmi ekki á
hverju ári.
»Það erj ekki annað fyrir hendi en að skríða
út um e!dhússtrompinn,« sagði Árni. »En
hvernig á jeg að komast upp í hann?«
Þau tóku nú langan broddstaf og fóru að
reyna að kann\ hve þykkur skaflinn fyrir fjár-
húsdyrunum væri.
Lengi stungu þau og könnuðu í allar áttir,
en þó einna mest upp á við, en alt var það
árangurslaust. Þau reyndj að horfa inn í hol-
urnar, sem þau höfðu gert með broddstafnum,
en þar var ekki minstu glætu að sjá............
Guðný fór að verða áhyggjufull.
Árni var hinn glaðasti. Nú fóru þau aftur
að fást við bæjardyrahurðina. Guðný náði
henni af hjörunum, og aftur könnuðu þau skafl-
inn með stafnum, en árangurslaust. Guðný tók
þá rtku og fór að grafa af ákafa, hún gróf út
Og upp á við; svitinn draup af andliti hennar
7i*