Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Qupperneq 104

182-
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Lindir vona og hugrekkis fóru einnig smá-
þverrandi.
Árni stakk upp á, að þau gerðu enn tilraun
til að finna svarðarhlaðann, en hvort þau ættu
að grafa hægra eða vinstra megin við göngin,
sem þau höfðu áður grafið.það var þeim eigi Ijcst.
Hitt þóttust þau mega telja víst, að yfir'
höfðum þeirra væri Ijós og líf, þetta mjallar-
haf hlaut að eiga yfirborð . . .
Á nýáisdag náðu þau upp á yfirborð skafls-
ins. Reim fast þá að aldrei hefðu þau lifað
annan eins nýársdag.
Rrettán tiöppum o'ar hlaðinu fór skaflinn að
lýsast. Regar Guðný varð þess vör, varð
henni svo mikið um, að hún varð að setjast
niður. — Hjarta hennar barðist, svo henni þólti
sem það mundi springa, en það varaði aðeins
augnablik. Regar það var um garð gengið,
tók hún til af jafnmiklu kappi og hinn fyrsta
dag. Hún hamaðist svo að svitinn streymdi
af henni; mælti einstöku einsatkvæðisorð til
Árna, sem keptist við að koma snjónum í burtu.
Skyndilega fjell yfir þau skínandi birta.
Pau stóðu í fimiándu tröppunni, yfir þeim
hvolfdist himininn heiður og blár, en út frá
þeim á allar hliðar fjalfella af blikandi mjö[l,
og niður á milli fjallanna lá fjörðurinn bjartur
og blár, með svarta bergveggi á báðar síður.
Guðný flýtti sjer niður og sótti Guðnýju
litlu. Hún vafði um hana ullarsjali, tók hana
í faðm sinn og hljóp með hana upp tröpp-
urnar, upp í ljósið og daginn.
Árni stóð og horfði í kringum sig; hann
skýldi með hendinni fyrir augun og starði á
dökkleita brún, sem skar greinilega af við hvíta
fönnina, og samtímis eygði hann marga menn,
sem komu í Ijós á þessari dökku brún.
Þeir komu hver á efúr öðrum, það var stór
hópur. Einn af þessum mönnum tók á rás á
undan öllum hinum. Guðný vissi strax, að
það var Höskuldur.
Hún þrýsti barninu fastar í fang sier og það
setti að henni grát. En áður en Höskuldur
var kominn til hennar hafði hún náð sjer aftur
og þurkað af sjer táiin og tók brosandi og
tíguleg á móti honum. Höskuldur tók hana
í faðm sinn og kysti hana.
Hann horfði um stund niður tröppurnar, —
niður í myrkrið og þögnina. Svo sneri hann
sjer undan. Augu hans voru iök. Guðný sagði
ekkert.
Pegar Árna þótti þögmn verða löng, sagði
hann:
»Við höfum haít mikið erfiði, pabbi.«
Höskuldur lagði hendina á höfuð hans. Svo
sneri hann sjer að Guðnýju og sagði:
»Pað var ekki fært út fyrir dyr fyr en í gær.
— Jeg kom hjer i morgun. — Við hefðum
aldrei fundið ykkur, er jeg hræddur um.
Hvenær fenti bæinn?« spurði hann.
»Nóttina eftir að þú fórst að heiman.«
Höskuldur strauk hendinni yfir ennið, horfði
út í bláinn og sagði:
»Átján dagar.«
En nú komu leitarmennirnir — þeir höfðu
farið hægara en Höskuldur — og nú hófust
kveðjur og umræður.
Alt í einu sagði Guðný litla:
»Er guð nú ekki lengur reiður, mamma?*
Enginn virtist heyra til hennar, enginn svar-
aði henni. Með stórum barnsaugum starði
hún á alla þessa stóru, ókunnu menn, sem
töluðu um hluti, sem hún Ijet sig engu skifta.