Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Síða 110

188
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hverfis. Hann fjekk henr.i hann aftur og mælti
glottandi:
»Get það því miður ekki, vina mín. Jeg er
giftur,
Stúlkunni varð litið á miðann, sem hún hafði
rjett honum. Á honum stóð aðeins:
»Kom og dvel hjá mjer.«
Allar konur eru reiðubúuar til að færa ást
sinni fórnir. Allar konur eru reiðubúnar til
að fórna sakleysi sínu og mannorði fyrir ást
sína. — En þjer skuluð ekki vænta þess, að
kona kaupi einum kjól færra eða fáist til að
fara án bifreiðar í leikhúsið, þó að ást hennar
krefjist. Rað eru takmörk, sjáið þjer, fyrir þeim
fórnum, sem konan getur fært.
»Viljið þjer vera svo góðar, frú Hanson, og
gefa okkur eitthvað handa hinu nýja drykkju-
mannahæli.*
Frú Hanson: »Jú, þjer getið fengið hann
Hanson.«
Karlasögur.
Karl nokkur á Vesturlandi, sem til þess að
gera er fyrir skömmu dáinn, þótti ærið smá-
skrítinn. Hann var óðamála mjög og afar
mismælahætt. Ganga af því ýmsar sögur. Er
þetta ein:
Jakob hjet bóndi í Ögri. Stórauðugur mað-
ur og bjó ríkmannlega. Pegar lát hans frjett-
ist, sagði karl:
»Jakob í Ögri dauður! — ja, mikill and-
skoti, skyldi honum ekki bregða við! — Sá
liföi ekki langt fram eftir æfmni! — Rað er
munur eða gamalmennin, sem lifa rjett fram í
andlátið. — En blessuð börnin, þau geta ekki
dáið, því að þau getur maður bætt sjer upp,
þegar maður vill.«
Sami karl frjetti, að stúlka, sem hann var
trúlofaður, væri orðin vanfær af hans völdum.
»Grunaði mig lengi,« sagði karl, »að ekki
mundi rfða við einteyming að (rúlofast henni
Ingibjörgu,«
Sáravísur.
Síðustu orð Hjálmars hugumstóra.
Daprast sjón og dvínar þor.
Dauðann kenni eg skæða.
Eitruð Tyrfings eggjaspor
átta tvenn þvi blæða.
Kveðju og Ijóð nrín, sem nú syng,
og sögn af geirafundi,
brynju, hjálminn, brand og hring
berð þú kæru sprundi.
Frið. Magn.
T v ö k v æ ð i.
Sigling.
Pegarkvöldskuggarnirlengjast, ogbylgjur litast blóð
báturinn niinn leitar frá eyjarinnar strönd.
Pví bak við roðann hyllir, — sem bros i fögru ljóði —
og bíða mín sólroðin æfintýralönd.
Báturinn skal rjúka yfir brimfoss hvitra hranna —
þá blika hvitu seglin og dunar undir sær.
Hlæjandi af fögnuði skal hættur allar kanna —
hjartað, sem eirðarlaust í brjósti mínu slær.
Hríslur.
Jeg man eftir niQunum heima,
sem mennirnir vildu ekki græða.
Ennþá veit jeg að um pá
óhreyfða vindarnir næða.
Gráa af gamalli sinu
og gulhvítum þúfnamosa,
en örfáar einmanahríslur
við aðkomumanninnm brosa.
Jeg man jressar móahríslur,
sem mennirnir notuðu í eldinn.
Við ylinn af þeim var oft unað
og elskað í rökkrinu á kveldin.