Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Qupperneq 41

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
21
finnst enn, að ég hafi verið vakandi, því að ég
heyrði að tekið var í hurðarhúninn. Ég varð
hrædd og settist upp. Þá sé ég, að Árni kemur
inn, klæddur eins og á brúðkaupsdaginn okkar.
Hann er alvarlegur, fölur, en svo fallegur og
bjart yfir svipnum. Ég varð svo hissa, að ég
kom engu orði upp, fannst hann vera kominn
svona eins og venjulega, en skildi ekki í því, að
hann var í giftingarfötunum sínum.
Hann gengur að rúminu, styður annari hend-
inni á fótagaflinn og segir — að ég held — eða
ég finn að hann hugsar:
„Magga mín, nú vildi ég að þú gætir komið í
kirkjuna með mér undireins, svo við gætum lát-
ið gifta okkur, en ég sé, að það verður ekki hægt,
þú hefir báðar hendur bundnar" — í því að
hann sagði þetta, benti hann á börnin sofandi—
,,og svo kem ég nú til þín“.
Ég ætlaði að svara og hreyfði mig eitthvað,
en um leið hvarf Árni, og ég sat glaðvakandi
uppi í rúminu.
Gunna mín, þú skilur þetta eins vel og ég, —
hann er farinn, en nú veit ég, að það er dreng-
ur, sem ég geng með. Og nú er ekki um annað
að gera fyrir mig en að taka á stillingunni, vera
Árna til sóma. Hann var svo stilltur og góður,
svo umhyggjusamur við mig og börnin".
Tárin hrundu hægt og hægt niður vangana á
Margréti. Ég, sem kom í þeim tilgangi að dreifa
kvíðvænlegum hugsunum hennar, átti nú engin
orð hehni til styrktar.
Hún situr hljóð og horfir út. — í hálfan mán-
uð sat Margrét hljóð og horfði út — og þá loks-
ins kom presturinn með boðskapinn.
Ég var stödd hjá Margréti þennan dag, eins
og oftar þessa dagana. Við vorum að spjalla
saman. Nonni litli svaf dagdúrinn sinn. Það
var dimmt yfir — rigningardagur. Við vorum
að tala um snið og gerð á flíkum, sém við vor-
um að prjóna. Margrét segir allt í einu:
„ósköp er veðrið dimmt og drungalegt í dag,
Gunna mín“.
Ég fann að hún átti ekki við veðrið — það
var svona venjulegur rigningardagur — held-
ur átti hún við sínar eigin hugsanir. Ég gat
engu svarað, ég gekk til hennar, tók í hönd henn-
ar og strauk hana. Þá varð mér litið út á göt-
una, og ég sá að presturinn var að koma.
Margrét hlýtur að hafa fundið að mér brá,
því hún leit út.
„Jæja! Guði sé lof! Þá er þó vissan fengin.
Þú veizt, að þetta vissi ég fyrir löngu, en þó er
það svo, að ekkert er eins kveljandi og óvissan“.
Margrét stóð upp og gekk fram til þess að
taka á móti vissunni, hljóð og tíguleg, með
hjartað þreytt af kvíða.
Sveinn Gunnlaugsson:
Mansöngur
um breiðíirzkan bát
Ég fagnandi horfi á fleytuna mína —
það fegursta, sem ég veit.
Ég ann henni meir en orð fá lýst,
sú ást er þögul, en heit.
í hamóðum stormum og himneskri hlíðu
höfum við glaðst og þreytzt.
Okkar tryggð er ofin úr yndi og voða
og aldrei getur hún breytzt.
Ég dáist að stoltinu í stefnis-svipnum,
og styrknum i barka og skut.
Það er seiðandi fegurð í sérhverri línu,
og samræmi í hverjum hlut.
Auðnubrosin á bikuðum kinnung
bæta mér hverja önn.
Sálirnar okkar saman renna,
er sýður á keipum hrönn.
Sálirnar okkar. — Eflaust þér brosið
að einfeldni minni nú.
En — ég fann engan vin betri’ en fleytuna
mína;
það er föst og óhögguð trú,
að á Ijósvakans bárum við eigum um eilífð
— elskaða fleytan mín —,
að njóta byrsins, á bláum sundum,
við breiðfirzlcra eyjasýn.