Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Qupperneq 60

40
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Hermann S. Jónsson:
Fiskiróður úr
Oddbjarnarskeri
Um tvítugsaldur var ég orðinn formaður í
Oddbjarnarskeri og þrásækilega hér heima fyr-
ir. Vorum við alltaf saman, bræðurnir, og öfl-
uðum ágætlega, vorum oft með þeim aflahæstu.
Bát höfðum við látið smíða okkur, skektu, stórt
5-mannafar; smíðaði hana Bergsveinn Ólafs-
son, bóndi í Bjarneyjum, skipasmiður ágætur.
Var þetta mjög sjólaginn bátur.
Það var um haust — ég man ekki hvaða ár —
að ég réri í Oddbjarnarskeri sem oftar á þess-
um nýja bát. Veðri var svo háttað um morgun-
inn, að dimmt var í lofti og sást lítt til fjalla,
dimmt á norðurfjöllum, undirsjór mikill og
dundi brimgnýr á hverju skeri.
Við höfðum beitt lóðir okkar, sem aðrir, en
engum leizt á útlitið. Þó rérum við, en vorum
nú aðeins fimm á, einn þóttist lasinn.
Ég verð að gefa sjálfum mér þann vitnis-
burð, að sjógikkur þóttist ég ekki vera, en
kannske nokkuð djarfur á þeim árum, en þó
fremur aðgætinn.
Þessir voru hásetar: Kristján bróðir minn,
Jóhann Arason (síðar skipstjóri), sem nú var
orðinn þrekmaður mikill og þolinn; hinir voru:
Ólafur Hansson og Þorvarður Jörgensson, en
sá, sem í landi sat, var Eyjólfur Jónsson (Bárar-
Jóns), sá er fórst nokkrum árum síðar af eitri
eða eiturbyrlun. Allt voru þetta frískir menn
og duglegir.
Segir nú ekki af ferð okkar fyrr en við erum
búnir að leggja lóðir okkar suður í Brekadjúpi
í Bjarneyjarál. Þá fóru að koma skinnaköst á
sjóinn og sauð í veðurhvininum í norðurátt.
Skipti það fáum togum, unz skollið var á ofsa-
veður, með fannkynngi og sorta, svo að lítt sá
út af borði í fyrstu, er veðrið skall á. Lóðunum
gátum við með þrautum náð, 4 í andófi; dálítið
var af fiski, skötu og spröku á lóðunum, svo að
seglfesta var í bátnum.
Var nú til segla tekið og snúið til norðurs.
Fékkst horf fyrir utan Sker (Oddbjarnarsker),
og sáum við brátt að sú sigling myndi ekki til
bóta. Var ég að því kominn að láta fella seglið
og bera um, en þá slitnaði höfuðbendan á kul-
borða og klofnaði „stellingin", „mastrið" hljóp
í kjöl niður og reif kjölborðið aftur og fram.
Lét ég þá taka lóðirnar og setja í hrúgu undir
„mastrið" til að standa í. Bárum við síðan um
og sigldum suður, sem hægast og bezt lá á. Segl-
ið var rifað, og mátti heita að báturinn bæri
það og skildi ég þó sízt í því.
En gátan var bráðum ráðin: Það var rifan
á bátnum, sem var’ orsök þess.
En nú var lekinn orðinn svo mikill, að aldrei
mátti rétta sig upp með tveggja manna trog.
Auðvitað dreif nokkuð yfir bátinn, því að ein-
att harðnaði ofviðrið. Oft rofaði þó til, svo að
sá til leiðar.
Ég var að hugsa um að reyna að verja bát-
inn stór áföllum, eftir því sem ég gæti, vegna
undirsjóarins, sem nú æstist einnig, er öfugt
hvessti á hann; sýndist það ógjörningur, en
báturinn þoldi svo undarlega mikið, að hanii