Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Síða 43

Frá Húsavík.
Mér fannst nú ekki réttnefni að kalla þetta belj-
andi fallvatn læk, eða fannst það að minnsta
kosti ekki meðan ég var að krafla mig yfir hann
supandi kveljur annaðslagið, rétt á eftir rak ég
mi§ svo óþyrmilega á eitthvað hart, að mig hálf
svimaði. Ég reiddist sem sé, svo við lækinn að
eg steingleymdi að fálma með höndunum út í
loftið. Ég þreifaði mig áfram meðfram þessu fer-
líki, sem ég rakst á, og reyndist þetta að vera
sléttur flötur líklega húshlið, ég hélt áfram að
breifa, alltaf kom nýr og nýr flötur og fóru þeir
uu að verða ískyggilega margir er ég var búinn
telja sjö hliðar, fannst mér ólíklegt, að húsið
uiyndi þannig byggt, mér var því nauðugur einn
kostur að skilja við þennan fasta stuðningspunkt
°g halda út í óvissuna. Ég fann nú, að hallaði
undan fæti og reyndi að halda þeirri stefnu, því
að ég vissi að sjórinn myndi í þeirri átt. Skreið
eg nu a fjórum fótum allangan spöl og var þá svo
ePpinn að rekast beint ofan í naustið. Ég sá að
bátnum leið vel og að ég gæti ekkert frekar fyrir
hann gert og lagði því á stað til baka aftur sömu
leið, að ég hugði. Er ég fann, að ég var kominn
upp úr grýttri fjörunni reyndi ég að ímynda mér
að ég væri á sömu leið og ég kom. En ég hafði ekki
gengið lengi er ég sannfærðist um hið gagnstæða.
Ég hugðist nú enn breyta stefnu, en með því að
ég vissi ekki hvoru megin ég hafði lent við bæjar-
húsin, þorði ég ekki að ganga langt í einu í sömu
átt ég þóttist raunar vita, að ég myndi ganga meir
upp á vinstri hlið og þóttist vera að gera við því
en allt fór það í handaskolum. Ég gekk, það var
allt og sumt sem ég gat gert raunhæft, mér var
líka nauðugur einn kostur, því kuldinn sagði illi-
lega til sín eins illa til reika og ég var, rennblaut-
ur úr bæjarlæknum ofan á snjóbleytuna og svitann.
Já, annað eins bölvað myrkur, það lagðist að mér
þétt og þykkt eins og eitthvert heljar farg sem
vildi merja mig í sundur; Ég reyndi að hugsa
skírt, hvernig gat staðið á þessu, hvaða bölvaðar
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 23