Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Qupperneq 48

Verðlaunaveitingar Félags
íslenzkra botnvörpuskipaeigenda
Félag íslenzkra botnvörpuskipaeigenda hefir, frá því Sjó-
mannadagurinn var stofnaður, sýnt þessum samtökum sjó-
manna hina mestu vinsemd. Þeir gáfu í upphafi hina
fögru silfurskál, sem farandgrip, til að keppa um í björg-
unarsundi og 1939 ákváðu þeir að gefa í tilefni af Sjó-
mannadeginum, verðlaunabikar úr silfri fyrir mesta björg-
unarafrek ársins og hlýtur viðtakandi bikarinn til fullrar
eignar. Alls hafa afreksverðlaunin verið veitt 12 sinnum
og nú í ár verða þau veitt í 13. sinn, bátsmanninum af
b.v. Elliðaey.
íslenzkum farmönnum að kenna, þótt búið sé að
ríra svo kaupmátt íslenzku krónunnar, sem raun
er á orðin.
Ennþá er íslenzki siglingaflotinn ekki það stór,
að komist verði hjá því, að taka skip á leigu, og
greiða fyrir það miljónir í dýrmætum erlendum
gjaldeyrir, og svo lengi sem þess er þörf, getur
ekki kallast, að við séum sjálfum okkur nógir á
því sviði.
Það má annars merkilegt heita, að enginn af
hinum 52 eða 54 herrum, sem sitja á löggjafar-
samkundu þjóðarinnar, skuli hafa áhuga á því, að
þjóðin geti orðið sjálfri sér nóg, hvað siglingum
viðkemur. Nei, þvert á móti, þó virðast þeir helst
hafa áhuga fyrir því, að reyna að ná þeim gróða
inn í ríkiskassann, sem íslenzk skipafélög kunna
að hafa upp úr siglingum skipa sinna. Það væri
þá sönnu nær, og eðlilegra, að þeir herrar alþingis-
menn og hæstvirt ríkisstjórn, litu á það með vel-
vilja, að Islendingar högnuðust á siglingum sínum,
og fengju að hafa þann gróða til að auka og stækka
flota sinn. En vel mættu alþingismenn og ríkis-
stjórn hafa hönd í bagga, með því, að sá gróði
gengi til þess eins, að auka og viðhalda siglinga-
flotanum, því kyrrstaða í því velferðarmáli er
skerðing á sjálfstæði landsins, og gömul og úrelt
siglingarskip, er verra að eiga en engin skip. Og
víst lætur Alþingi og ríkisstjórn sig meira skifta
mörg ómerkilegri mál, en þetta mál. Það er alveg
víst, að íslenskir farmenn jafnast fullkomlega á
við stéttarbræður sína erlendis, og það er þess-
vegna áreiðanlegt, að þeir myndu afla þjóðinni
fjár og frama, ef þeir aoeins hefðu hin nauðsyn-
legu tæki, í þessu tilfelli skipin, til að sigla á um
höfin.
Til viSbótar þeim verðlaunum er nú hafa verið nefnd,
hefir og F. í. B., gefið tvo síðustu Sjómannadaga, þrenn
verðlaun, til bræðslumanna á togurum fyrir bezta nýtingu
á lifur og hefir það þótt mikil sæmd fyrir viðkomandi, að
hljóta þá viðurkenningu. Vegna hins nýja samkomulags
um aflaverðlaun á togurum þar sem lifrarpremian fellur
niður, verður ekki hægt að halda þessum verðlaunaveit-
ingum áfram, en í staðinn hugsar F. I. B., sér að stofna
til verðlaunaveitingar á Sjómannadaginn, þeim er skara
fram úr í leikni við netabætingu eða öðrum hagnýtum
störfum er sjómenn kynnu að vilja keppa í á Sjómanna-
daginn.
mannaeyjum var í síðasta ísfisktúr á Hala-
miðum, og verið var að taka inn botnvörpuna
í hvassviðri og stórsjó, skeði það, að einn há-
setinn, Guðjón Annes, kipptist út með forrópnum.
Um stund hélt hann sér í trollið, en vegna sjó-
gangs missti hann takið og fjarlægðist skipið.
Sigurgeir Ólafsson bátsmaður henti sér þá til
sunds og tókst að komast til Guðjóns með bjarg-
hring og eftir stutta stund voru þeir dregnir að
skipinu og bjargað um borð. Talið er víst, að hefði
karlmennsku og snarræði Sigurgeirs ekki notið
við, hefði Guðjón drukknað.
Sigurgeir Ólafsson er fæddur 21. júní 1925 að
Víðivöllum í Vestmannaeyjum.
Arið 1950 lauk Sigurgeir prófi frá Stýrimanna-
skóla Islands. Frá því Elliðaey kom til landsins
hefir hann verið þar um borð, og í seinni tíð sem
bátsmaður.
28 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ