Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Side 26

einnig nokkrir togarar með ljósum
og því auðvelt að halda sig þama í
náttmyrkri og snjókomu. Og það
var úr, að Eiður biður einn háset-
ann að taka við um stund og halda
sig við togara, sem þama var, eða
einn af fleiri togurum. Hann fer
niður og byrjar að hita kaffi, því
ekki hafði verið hægt að gera það
vegna veðurofsans og allt var kalt.
Þeir höfðu náð undir Hamarinn
svona í þann mund er myrkur
skall á og því ljóst að þama yrðu
þeir að láta fyrir berast yfir nótt-
ina.
Jón bróðir var þarna vélamaður
og var að bauka eitthvað við vél-
ina, en á þessum dögum voru
engin ljós á bátum, ekki einu sinni
til að sjá á kompásinn, nema Jón
var með einhverja hænsnalugt,
sem hægt var að nota.
Nú, maðurlnn sem uppi er,
kemur allt í einu niður til Jóns og
biður hann um lugtina, því hann
ætli að hafa ljós, svo hann geti séð
á kompásinn, sem þó átti að vera
óþarfi, því hann var þama við
tógarann.
Skipið strandar
Jón biður hann að fara strax
upp og passa bátinn, því hann
megi ekki missa sjónar af togar-
anum, en segir honum jafnframt
að hann muni ganga frá lugtinni
og koma með hana. Þess er að
geta, að meðan maðurinn kom
niður, þá kúplaði hann ekki frá
vélinni, en hún var í gangi til þess
að hægt væri að snúast kringum
togarann. Ástæðan til þess, að
hann kúplaði ekki frá, mun þó
hafa verið sú, að hann kunni ekki
á vélina. Og það er ekki að orð-
lengja það, að þegar maðurinn fer
niður, þá tekur báturinn bara
beint strau, og það líður ekki
lengri tími en svo, að þegar Jón
kemur upp með lugtina, þá fer
báturinn upp í klettana, sem var
nú ekki glæsilegt, því þama var
24 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Jón Vigfússon, vélstjóri og útgerðarmað-
ur, en kleif Hamarinn. Fyrir þetta afrek
sitt hlaut hann heiðursverðlaun úr hetju-
sjóði Camegies
rótarbrim og yfir þeim sextugur
Hamarinn.
Það sá ekki handaskil fyrir
myrkri, en svo vildi til, að Jón var
með svokallaðan geymiskastara,
sem þá var algjör nýjung. Ljós-
kastari, sem fékk rafmagn frá raf-
hlöðu, og lýsti bara vel. Hann
sækir nú kastarann og þá sjá þeir
að þeir geta komist upp, og þeir
komast strax fjórir upp á smá
tanga, sem þama var. Sá fimmti
Guðlaugur Vigfússon útgerðarmaður frá
Holti, en hann gerði út ásamt bræðrum
sínum Guðmundi og Ólafi.
varð víst eitthvað seinni til, og
komst ekki upp og báturinn fer
með hann á útsoginu, og þá telja
þeir nú að allt sé búið hjá honum.
En svo skeður það með undur-
samlegum hætti, að það kemur
einhver fylla með bátinn til baka
og kastar honum upp aftur á sama
stað, og þá kemst maðurinn upp á
klettinn til hinna, en af bátnum er
það að segja að hann brotnaði
síðan í tvennt og sökk.
Það einkennilega við þetta allt
var þó ef til vill það, að þetta er
eini staðurinn undir berginu, þar
sem nokkur von er til þess að lif-
andi maður kæmist upp, því
bergið gengur í sjó niður.
Nú þegar allir eru komnir á
land, þá fara menn að hugsa
sitt ráð. Sem áður sagði hafði ver-
ið gríðarleg snjókoma. Það var
frost, sýlingar voru í berginu og
snjór í skorðum, og allt því flug-
hált.
Engrar hjálpar var að vænta af
sjó, jafnvel þótt þeir hefðu með
einhverjum hætti getað látið um
sig vita. Með einhverjum hætti
tekst þeim þó að brjótast eitthvað
upp bergið og þar komu þeir á
sillu, þar sem þeir ákváðu að láta
fyrirberast og bíða birtunnar.
Þessi silla er eitthvað fyrir neðan
miðjan hamarinn, þannig að þeir
komust svona hálfa leið.
Þeir voru blautir nokkuð og því
sennilega ekki góð vist að láta
fyrirberast á sillunni við þessar
aðstæður alla nóttina, því þeir
höfðu bókstaflega ekki nokkum
skapaðan hlut meðferðis til að
búa um sig eða oma sér við í
kuldanum. Höfðu ekki einu sinni
tóbak hvað þá annað.
Sem áður sagði var þetta að-
faranótt 14. febrúar, og þá birtir
nú seint. Þegar svo loksins byrjar
að birta, þá fara þeir að kanna
aðstæður, og þeim er það ljóst, að
þeir eru þama gjörsamlega inni-
króaðir. Engin fær leið var sýnileg
og yfir þá slútti bergið, og ekki