Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Qupperneq 27

leist þeim á að reyna þá leið. En
eitthvað varð að gera, og það varð
úr, að Eiður formaður spyr Jón
bróður minn, hvort hann vilji
reyna, hvort unnt sé að komast
eitthvað hærra upp, ef vera kynni
að honum tækist að komast upp á
bergbrúnina og varð Jón við því.
Elann var fremur illa búinn, eins
og vélamenn eru gjaman, en var í
þykkum hvítum ullarsokkum, er
menn nefndu „enska sokka“ og
margir sjómenn notuðu þá.
Jón klýfur hamarínn
N ú Jón leggur á stað upp f rosið,
þverhnípt bergið, og gengur bara
sæmilega fyrst í stað, þótt illa
gangi mönnum nú að skilja það,
er þekkja þama til aðstæðna.
Smám saman fikrar hann sig
þama upp og er loks kominn svo
hátt, að á vantar 2—3 mannhæðir
upp á brúnina, en bergið mun
vera 60 metra yfir sjó þama. Þá
kemur hann að sléttum kletti eða
vegg, er slútir fram, og hvergi er
neina hand- eða fótfestu að finna.
Algjörlega sléttur steinveggur og
hvergi örðu að finna.
Hann er orðinn örmagna af
þreytu og vosbúð, og segir ekki
meira af því en að hann rankar við
sér og er þá kominn upp á brún.
Og hann hefur alltaf sagt, að hann
hafi öngva hugmynd um það,
hvemig hann fór þessar seinustu
tvær mannhæðir og enginn hefur
held ég getað skýrt það svo mark-
tækt sé.
Jón var sjógallalaus, sem kallað
er, enda vélamaður og er því æði
kaldur, þegar hann rankar við sér
liggjandi á brúninni. Nú hann
þekkir auðvitað allar aðstæður
þarna og hann tekur stefnuna
strax í áttina að svonefndum
Ofanbyggjarabæjum fyrir ofan
hraun. Þar var styðst á þjóðveginn
og hann þrammar alla leiðina
heim að Holti.
I rauninni er þetta svo furðulegt
að maður skilur þetta ekki.
í góðu færi er þetta klukku-
stundargangur, en þá var meira en
hnédjúpur snjór. Ekki veit ég
hversu lengi Jón var á göngunni,
og reyndar veit það nú enginn.
Hann segir nú tíðindin heima.
Sem áður sagði, þá var Sigríður
eini báturinn, sem ekki náði til
hafnar, og höfðu menn auðvitað
miklar áhyggjur. Faðir minn hafði
þegar um morguninn safnað liði,
til að leita kringum Eyjamar og
var að undirbúa leiðangur, og Þór
(varðskipið og björgunarskipið)
var þá kominn og byrjaður að
leita.
Björgunin
Það var því búið að ná saman
fjölda manns, þá þegar er Jón
kom og sagði tíðindin. Var nú
brugðið skjótt við til að koma
mönnum sem eftir voru á sillunni
til hjálpar, en nú vandaðist málið.
Jón vildi endilega fara með, taldi
að þeir myndu ekki finna staðinn,
og það varð að beita hann valdi til
að koma honum í rúmið. Er ekki
að orðlengja það, að þeir fundu
mennina auðvitað strax og þeir
voru hífðir einn af öðrum upp á
brúnina og tókst það giftusamlega
og síðan voru þeir studdir til bæja
þar sem þeir fengu nauðsynlega
aðhlynningu og varð víst engum
meint af.
Ég var sendur eftir Kolka lækni,
sem brá skjótt við. Komum við við
í apótekinu, þar sem hann tók
eitthvað með sér, meðal annars
hálfa flpsku af koníaki, en björg-
unarmennimir höfðu haft með-
ferðis heitt kaffi. Nú og svo lögð-
um við Kolka af stað. Ég á undan
og hann í slóðina. Við fórum svo-
kallaðan Dalveg, og það stendur
heima, að þegar við komum á
staðinn, var búið að draga fyrsta
manninn upp. Var það Sigurður
Vigfússon frá Akureyri, sem var
hjá okkur um tíma.
Þama var múgur og marg-
menni. Nú ég fæ Kolka nú flösk-
una og hann gefur mönnum
koníak, eftir því sem hann taldi
hæfilegt og svo var farið til
byggða. Mennimir voru auðvitað
máttfarnir, en þó furðanlega vel á
sig komnir, ef miðað er við þær
þrekraunir sem þeir höfðu orðið
að ganga í gegnum.
— Mér hefur ávallt þótt þessi
atburður merkilegur. Jón er fá-
máll, og því vita ekki margir út í
hörgul hvað gerðist. En sér í lagi
Nýja Vonin, eða Vonin VE 113. Þessi bátur var smíðaður í Vestmannaeyjum og þótti þá
svo stór, að gamall formaður í Eyjum taldi að stærri bátar yrðu ekki smíðaðir þar.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 25