Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Qupperneq 60

Skipshöfnin á m/s Tungufossi, sem bjargaðist
Nöfn talið frá vinstri: Þorsteinn Pétursson, Hallur Helgason, Hallgrímur Hauksson,
Gunnar Sch. Thorsteinsson, Theodór Hansen, Steinar Helgason, Vignir Sveinsson, Gísli
Níelsson, Aðalsteinn Finnbogason, Þorbjörn Gunnarsson, Ragnar Kjæmested.
öldunni út af Land’s End.
TUNGUFOSSI miðaði hægt móti
vindi og sjó, en eftir klukkan átta
um kvöldið næsta dag, var stefn-
unni breytt lítillega til bakborða,
suður af Land’s End.
Þótt eigi væri fárviðri, var þó
komið slæmt veður og sjólagið fór
versnandi. Öðru hverju greindu
menn straumhnúta úti í rökkrinu,
skipið bar sig þó vel, miðað við
aðstæður, enda hæfilega lestað.
Það mun hafa verið á bilinu
20.15—20.30 að skipið fékk á sig
hnút, eða brotsjó. Það heyrðist
högg, og andartaki síðar skall
hnúturinn á skipið stjómborðs-
meginn og kastaði því yfir til bak-
borða.
Skipið nötraði stafnanna á milli
og sjór flæddi um allt, en þegar
það hafði hreinsað sig, varð ljóst,
að farmurinn hafði kastast til.
Skipið var með 30° halla, eða
slagsíðu, á bakborða.
Það varð strax sýnt, að hætta var
á ferðum og viðbrögð okkar voru í
samræmi við það. Var skipinu nú
snúið aftur á vestlæga stefnu,
þannig að það hefði vind og sjó á
bakborðssíðu í von um að það
58 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
takist að rétta með því hallann. En
það kom fyrir ekki skipið hélt
áfram að hallast í bakborða.
Skipið yfirgefið
Var þá sent út neyðarkall, því
ástandið var orðið þannig, að gera
mátti ráð fyrir að skipið legðist á
hliðina þá og þegar og sykki.
Gaf ég fyrirmæli um að sjósetja
björgunarbát á stjómborða, en
gúmmíbátur á bakborða flaut út,
sjálfkrafa og tókst ekki að ná til
hans. Ekki var unnt að setja út
aðra lífbáta, vegna hallans.
Það er örðugt að lýsa því sem á
eftir fór. Út úr myrkrinu kom
skyndilega enskur björgunarbátur
frá landi og svamlaði hann gegn-
um hafsjóinn og við heyrðum til
þyrlu fyrir ofan skipið.
Skipverjar á enska björgunar-
bátnum sýndu nú einstaka dirfsku
og leikni í skipstjóm, er þeir lögðu
að TUNGUFOSSI í hafrótinu
Tókst þeim að bjarga sjö af skip-
verjum við aðstæður, sem eftir á
að hyggja virtust naumast vera í
mannlegu valdi. Á meðan á þessu
stóð, byrjaði þyrlan einnig að hífa
menn upp frá TUNGUFOSSI
sem var þá nánast kominn á hlið-
ina og byltist þunglega í stórsjó og
stormi.
Af mér var það að segja, að
þegar hallinn var orðinn um 70°
yfirgaf ég stjómpall og ég reyndi
að kanna hvort einhver væri eftir
um borð. Ég var með taug utan um
mig og ýmist synti ég, eða skreið
utan á yfirbyggingunni, meðan ég
beið þess að verða hífður upp í
þyrluna. Taldi ég mig fara síðastan
frá borði, sem ég reyndar varð,
og vera ber. Eigi að síður vissi ég
ekki afdrif félaga minna út í hör-
gul. Það er örðugt við svona að-
stæður.
Það er ekki aðvelt að lýsa síð-
ustu augnablikum þessara at-
burða, eða frá því að skipun var
gefin um að yfirgefa skipið þar til
strekktist á tauginni frá þyrlunni
og ég var hífður upp og um borð í
hana.
Þaðan sá ég TUNGUFOSS í
seinasta sinn, út um hliðardyr
þyrlunnar. Lá skipið þá á hliðinni
í sjónum og hafsjórinn gekk yfir
það, látlaust.
Það er ekki heldur auðvelt að
lýsa þeim tilfinningum er grípur
menn við þessar aðstæður. Fáein-
ar mínútur skipta sköpum, skildu
milli lífs og dauða.
Ensku sjómennimir og þyrlu-
flugmennirnir höfðu þar sýnt
mikið snarræði og dirfsku. Og
sannarlega verður það aldrei
þakkað til fulls. Þeir lögðu líf sitt í
hættu, og ég vil minna á, að
nokkru síðar fórst breskur lífbátur
við björgunarstörf við svipaðar
aðstæður. Þannig að þessir menn
tefla upp á líf og dauða, ef því er
að skipta. Um það getum við verið
fullviss.
Þegar um borð í þyrluna var
komið, kannaði flugmaður ástand
mitt, aðstoðarflugmaðurinn að ég
hygg. Þetta gjörði hann, þrátt fyrir
að ég segði honum að allt væri í
lagi með mig.
Síðan gaf hann mér heitt kaffi og
varð hann að hella því niður í mig,