Eimreiðin - 01.10.1924, Blaðsíða 60

372
„HVERNIG FERÐU AÐ VRK]A?
EIMREIÐIN
frá því, hvernig ég byrjaði að yrkja. Eitthvað á 12. ári las ég
»Uraníu« eftir Flammarion, og hafði hún mikil áhrif á mig-
Hún braut fyrir mér »veraldar-eggið«, og ég sá út í enda-
lausan geiminn. Og þá orti ég nokkur kvæði eða vísur stjarn-
fræðilegs efnis(!) Ekkert man ég úr þeim, og held ég, að sá
kveðskapur hafi staðið skamma hríð. Síðan fór ég í skóla og
gleymdi öllum skáldskap; var ég þar hinn mesti klaufi, svo að
orð var á gert, þegar yrkja skyldi vísu (sem var að vísu oft-
ast skætingur og skens); héldu félagar mínir jafnvel á loft
vísnapörtum eftir mig, mér til háðungar, — svo illa þótti ég
kveða. Og ekkert lá mér fjær, en að vilja verða »skáld«. Gekk
svo alla mína tíð í lærða skólanum.
Sjötta-bekkjar-vetur minn var ég á Bessastöðum hjá Skúla
heitnum Thoroddsen eldri og las með Skúla yngra og sögðum
við krökkum til í hjáverkum. Þann vetur fékk ég nokkurn hug
á að lesa skáldskap, og lásum við Skúli af íslenzkum skáldum
þá helzt Einar Benediktsson og Sigurð Breiðfjörð, úr Núma-
rímum kunni ég heila kafla. En ekkert orti ég sjálfur — datt
það ekki í hug. Um vorið tók ég stúdentspróf og skrapp að
því loknu vestur í Dali.
I þeirri ferð byrjaði ég að yrkja, og ég man alveg, hvernig
það atvikaðist. Þegar ég kom í Búðardal, var orðið næsta áliðið
kvölds, og lagði ég af stað þaðan í fylgd með nokkrum Dala-
mönnum. Er mér enn minnisstætt, að ég var á leiðinni að
rífast við ónefndan bónda vestur þar út úr pólitík; hann var
með »Uppkastinu« sæla (þetta var 1908), en ég á móti. £n
þegar við komum á Sauraleiti og Suðurdalirnir breiddu faðm-
inn á móti mér, þagnaði ég. Nóttin var björt, en einhver
móða hvíldi yfir landslaginu, og fegri sýn hef ég sjaldan séð.
Þá tók eitthvað að syngja í sál minni, og áður en mig varði,
hafði ég ort vísu, umhugsunarlítið. Vísan var ekki neitt merki-
leg, og ég man aðeins síðari hluta hennar; hann er svona:
í hálf-bjartri móðu er hulinn hver bær.
Húmskuggar vefjast um fjallanna tær.
En andnesin gyrðir hinn glitblái sær
og gelur þeim værðarljóð málrómi sterkum og þýðum.
En þá fann ég, að ég gat ort, og næstu daga var ég oft
að eiga við að yrkja, og síðan hef ég altaf ort öðru hvoru.