Eimreiðin - 01.07.1927, Blaðsíða 71

EIMREIÐIN
GRÆNA FLUGAN
263
hafa tekið eftir þessu fyrir löngu.......Bölvuð slangan hún
Hriskalc
»Hvað þýðir að vera að bölva konunni, ]ón minn. Hún er
ung og hraust og elskar lífið. Hvað er við því að segja! Má
vera að hún sé ekki sek í neinu enn þá. En auðvitað giftist
hún, þegar þér eruð farinn. Og þér farið áreiðanlega . . . «.
Jón gamli hreyfði sig með erfismunum og sneri sér að
lækninum, sem hélt áfram:
»Þér hafið annars ekki yfir neinu að kvarta, þó að hún
Siftist ungum manni, þegar þér eruð skilinn við. Ekki kemur
bað við yður í gröfinni. Mér finst þér ættuð að fagna yfir
tví, að hún fær fallegan pilt fyrir seinni mann. Það er allra
royndarlegasti strákur, þessi Páll«.
Jón gamli nísti tönnum. Þáð var eins og tveim stórum víg-
lönnum væri sorfið saman.
»Þér megið ekki vera svona frekur, Jón minn. Auðvitað
verður hún að hafa einhvern til að faðma. Það væri synd að
láta svona dásamlegan líkama dragast upp. Páll er enginn
auli. Hann lætur ekki slíka konu sleppa úr greipum sér. Og
svo erfir hún alla peningana og jörðina. Konan vill líka lifa,
sannið til. Þér eruð eini heimskinginn í þessum hóp, Jón minn«.
Bóndi stundi sáran, og svitinn lak af enni honum. Gremjan
var að gera út af við hann.
»Þér ættuð að sjá það, Jón, að betra er að faðma hana
einhentur en ekki«.
Þá þoldi Jón gamli ekki lengur mátið. Hann stökk upp úr
ruminu, réfti að lækninum stokkbólginn handlegginn og æpti:
*Náðu í hnífinn, læknir, og skerðu! Skerðu!«
(Sv. S. þýddi).