Eimreiðin - 01.01.1934, Blaðsíða 112

92
Á DÆLAMÝRUM
EIMREH>irí
svo samfeldir fjötrar, að þeir tengdu enn friðvana sál hans
hér við stöðvar þaer, er verið höfðu vettvangur óheilla hans
og æviböls? Háðu þeir ívar frá Ruðningi enn þá hatrawaa
hildarleik sinn hér á þessum slóðum, þegar skammdeg15
myrkrið réði völdum og alt líf virtist út máð? —
Ég lá í djúpum hugsunum. Mér leið óumræðilega i^a'
Hugur minn fór víða. Mér fanst hann vera fjarri og iara
geist um dimma og dapra geima. Umhverfis mig var hóp^
af friðvana sálum, sem teygðu sig eftir mér á alla vegu. c
hvort það var í ógnunarskyni eða til að biðja sér hjálp3^
var mér ekki Ijóst. Óumræðilegur ömurleiki fylti alla vi*un
mína og gagntók mig allan. Þetta var ekki tilfinning heldur
ástand. Ömurleikinn var alt! I mér og umhverfis mig. " .
Ég hrökk við alt í einu. Líkamleg sársaukatilfinning 126,
sig gegnum hjarta mitt og um mig allan. Og í eyrum met
hljómaði þung og langdregin stuna. Það var ekki þjáninS3
stuna sjúks manns eða deyjandi, heldur andardráttur ömUr
leikans sjálfs. Andvarp öreiga sálar eða sálna, sem fylti al
kofann og vakti hjá mér geigþrungna tilfinning tómleika
auðnar, sem eigi er unt með orðum að lýsa. —
Ég man eigi til að ég hafi nokkurntíma orðið fyrir ia
sterkum sálrænum áhrifum, er einnig bárust inn fyrir
mæri dagvitundar minnar, því stununa eða andvarpið
ég óvenju glögt.
í þessu einkennilega ömurleika-ástandi sveif hugur rn|
ósjálfrátt til bernskuáranna. Mér fanst ég á ný vera orö*
lítill smaladrengur í þoku, einmana, þreyttur og yfirSe^,nn’
blautur og kaldur. Ömurleiki þokunnar, óttans og einverun ^
lagðist þungt á sál mína, beygði mig niður. Og án þesS ^
geta gert mér grein fyrir, hvernig á því stóð, gerði eS
alveg ósjálfrátt eins og þá: las faðirvor og blessunarorðm-
— Það var eins og birti til í sál minni. Hlýr strau ^
samúðar og skyldleika-tilfinningar við hverja sál, sæla
vansæla, gagntók mig allan og gerði mig undursamleS3 ^
legan. Hugsanir mínar flæddu út yfir, lyftust, vög9u~u^
víðum bárum, runnu saman við alvitundina og máðust út.
Og svefn og kyrð ríkti í Dælakofa. [Framh-1
heyrð‘