Eimreiðin - 01.01.1941, Síða 20

6
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
EIMREIÐIN
alvöru- og hættutímar. Það er hverju orði sannara. Það hefur
verið hent á, að aldrei fremur en nú væri fyllstu varúðar þörf
fyrir smáþjóð eins og íslendinga. Það er einnig rétt. En ef
nokkur skyldi halda, að hætturnar deyfi þann eld frelsisþrár
og fullrar sigurvonar í sjálfstæðismálum þjóðarinnar, sem
falinn er i brjóstum landsmanna, þá er það misskilningur. Það
kunna enn að vera skiptar skoðanir urn leiðir
Sjálfstæðis- að markinu, en ekki svo mjög um markið sjálft.
málið. Það mun enginn ættjarðarvinur hvetja til, að
rofnir séu samningar, ef haldnir hafa verið til
þessa af báðum aðiljum. En ef þjóðaréttarfræðingar vorir telja,
að hægt sé að stíga úrslitasporið nú í átta hundruð ára sjálf-
stæðisbaráttu þjóðarinnar, án þess að brotinn sé nokkur
réttur á nokkru ríki öðru, þá á að g'era það. Um leið
kemur til vorra kasta að varðveita fullveldið þannig, að
það verði meira en nafnið tómt. Förum varlega í allar
bollaleggingar um það, hvað stórveldin mundu gera til að
viðurkenna eftir á slikt spor. Aðalatriðið er það, að vér séum
sjálfir að gera rétt. Stórveldin hafa líka sínar skyldur við
réttlætið. Og það er ástæðulaust að ætla, að þau þeirra, sem
vér eigum mest undir, viðurkenni ekki réttinn, þó að réttur
smáþjóðar eins og íslendinga sé. Mál þetta er nú til athugunar
og úrlausnar hjá alþingi. Og hvað sem annars kann að mega
segja þeirri stofnun til hnjóðs, þá verður það aldrei um alþingi
sagt, að það hafi ekki ætíð síðan 1918 staðið samhuga, án til-
lits til flokkaskiptingar, um farsællega lausn þess. Nú reynir
ef til vill meira á alþingi en nokkru sinni áður í þessu máli.
Það væri þjóðarógæfa, ef um það yrði sundrung eða það gert
að flokksmáli. Slíkt má ekki verða. Það verður hér eftir sem
hingað til að vera hafið yfir allt dægurþras og allan flokkaríg.
Fyrir sextán árum ritaði ég fyrstu greinina undir saina nafni
og ég hef notað að yfirskrift fyrir ritstjórarabbi þvi, sem birzt
hefur í nálega hverju hefti Eimreiðarinnar síðan og enn stend-
ur yfir þessum linum. í þeirri grein gat ég að nokkru ummæla
próf. Knuds Berlins um utanríkismál Islands. Hafði hann þá
nýlega í „Skatteborgeren“, málgagni danskra skattgreiðenda,
kvartað sáran yfir þeim mikla kostnaði, sem Danir hefðu af
íslandi og íslandsmálum, einkum utanrikismálunum. En til-