Eimreiðin - 01.01.1941, Qupperneq 84

70
ÞÓRKATLA Á NÚPI
EIMHEIÐIN
ekki verið búin að gleyma honum Sigurði stúdent, og það er
ekki víst, hvort hún er búin að því enn. •—•
— Jæja, það var haldin þessi dæmalausa veizla. Það er
mesta hátíð, sem ég hef noklturn tima verið á, það var þar
bara nærri allt fólkið úr dalnum, og þar eru fjórtán bæir, og
var alls staðar fjölmennt, — ja, hún kostaði skildinginn, veizl-
an sú, en Finnur gamli horfði nú ekki í það, og hann lék við
hvern sinn fingur í þá þrjá daga, sem ósköpin gengu á, enda
varð honum það víst um megn, því að hann andaðist skönnnu
síðar, blessaður öðlingurinn, og þá var haldið annað hófið frá,
þegar hann var jarðaður.
— Jæja, svo byrjaði nú hjónabandið og búskapurinn, og
hvorugt gekk amalega, held ég, lagsi. Það var oft þetta tuttugu
manns í heimili, og ekki gekk manni nú verk úr hendi, ltarl-
inn, o-nei. Hjónin eignuðust dóttur árið eftir, að þau giftust.
Hún var látin heita Asa eftir móður hans Óláfs heitins, og þrem
árum eftir það áttu þau son, sem auðvitað var skírður Finnur.
Svo tveim árum seinna, það var víst aldamótaárið, eignuðust
þau tvíbura, tvær stúlkur, sem skírðar voru Guðlaug og Ólafia.
Já, hún var látin heita eftir föður sínum. Hann fékk hastarlega
lungnabólgu milli jóla og nýárs og dó einmitt, þegar gamla
öldin var að kveðja, seint á gamlárskvöld. Þau voru ekki glað-
vær aldamótin á Núpi. Öllu fólkinu þótti vænt um blessaðan
húsbóndann og sá eftir honum, en konan, sem nú stóð ein
uppi með öll litlu börnin, hún huggaði fólkið sitt, og veit ég
þó, að henni þótti vænt um manninn sinn, sem hafði verið
henni mjög góður. Þú vilt kannske halda, að þetta hafi nú
ekki verið svo mikið, vegna þess, hvað Þórkatla var rík, en
hvað er auðurinn hjá góðum og samhentum eiginmanni?
— Jæja, þetta leið allt frá með tímanum, og allt gekk sinn
vana gang á Núpi, og blessuð húsmóðirin þurfti náttúrlega
ráðsmann, og það varð nú hann Magnús minn, sem hlaut
hnossið. Ég var svo gagnkunnugur öllu þar, og um tryggð mína
og trúskap vissi húsmóðirin náttúrlega vel. Og ég er nú ekki
búinn að missa ráðsmannstitilinn enn þá, þótt ég sé nú orðinn
hálfgert skar, gigtin ætlar mig alveg lifandi að drepa, svona
við og við. O, nei, ég á nú enn að heita ráðsmaður á Núpi.
sjötugur þó.