Eimreiðin - 01.01.1941, Qupperneq 89

eimkeiðin
ÞÓRKATLA Á NÚPI
75
stöðum hcrna fram frá líka, og þangað fara margir til þess að
heyra þá rífast, he, he!
— Það er trjágarður þarna við húsið?
•—- Já, hann hefur Þórkatla ræktað, hlúð að hverju brumi
°g blaði, og bráðum vaxa trén húsinu yfir höfuð, eins og þau
hafa vaxið okkur fólkinu. Og þau eru bæði til prýði og skemmt-
unar og eins blómin, sem hún Guðrún er alltaf að sýsla um.
■— Svo að heimasætunni þykir gaman að blómum?
-—• Já, biddu fyrir þér. Og hún er búin að kenna öllu fólkinu
uð láta sér þykja vænt um þessar anganórur, sem hún er að
rækta. Já, við höfum öll gaman af þeim, enda er Guðrún auga-
steinn alls fólksins hérna á Núpi. Ég vona bara, að guð gefi
henni langa lífdaga, bætti Magnús við, og með sjálfum mér
tók ég af alhug undir þessa bæn hans.
■— Er hún ekki heilbrigð? spurði ég.
Áfagnús skyldi strax, hvað ég var að fara.
— Jú, svo er drottni fvrir þakkandi, hún dafnar alveg
Prýðilega.
Það var enginn úti, er við ókum í hlaðið, og stauluðumst við
uiður úr kerrunni, hálfstirðir eftir ferðalagið. Brátt kom þó
hona út í hliðið á trjágarðinum sunnan undir húsinu og gekk
til okkar. Hún var, að þvi er ég gizkaði á, um fimmtugt eða
jafnvel yngri, klædd upphlut, og var hár hennar mikið og tinnu-
svart. Andlitið var frítt og grannleitt, nefið fíngert og beint,
augun grá og skær, hakan lítil og festuleg. Hendurnar voru
hvitar og vellaga, spengileg var hún og beinvaxin og bar sig
Prýðilega. Yfir henni hvíldi blær höfðingslundar og glæstra
uiannkosta í hvívetna. Ég velti því fyrir mér, hver þessi kona
Juyndi vera, meðan hún gekk í áttina til okkar, þvi að ekki
gat þetta verið hin sjötuga húsmóðir.
Mig rak því að vonum í rogastanz, þegar Magnús sagði
við hana:
— Sæl og blessuð, húsmóðir góð, þá er ég kominn með þenna
varahlut, svo er hérna maður, eins og þú sérð. Hann er úr
Éeykjavík.
Ég kynnti mig húsfreyjunni á Núpi, Þórkötlu Finnsdóttur,
sem stóð þarna fyrir framan mig, teinrétt og iturvaxin með