Eimreiðin - 01.01.1941, Qupperneq 127

EIMREIÐIN
RITSJÁ
113
en bað kom fyrir, að ljerserksgang-
nr kom á hann. Nötraði hann ]>á
allur og gnisti tönnum og eirði
en£u, er fyrir honum varð, en lieim-
ilisfólkið faldi sig til hess að verða
ekki á vegi hans. A eftir varð hann
M'° lémagna. Er þessu lýst nákvæm-
^cga eins og liamremmi fornmanna
er lýst, og væri fróðlegl að vita,
í'vort þessi lýsing er sönn, eða hvort
hér gætir áhrifa frá fornritunum í
munnmælunum. En sagnir af Stóra-
'Jóni hafa geymzt hjá niðjum lians
°S bað ekki í ýkjamarga ættliði
f’am til þess, að þær voru rit-
aðar.
Sagnir ]>essar sýna, hversu mikils
uiönnuxu hefur þótt vert um líkams-
aigervi. Hefur mörgum orðið tíðrætt
u>n slíkt, og hefur augljóslega þótt
einna mest til Hafnarbræðra, Hjör-
s og Jóns Árnasona, koma af þess-
Um mönnum. Þátturinn af þeim er
anglengstur i hóltinni, fjórðungur
ennar. En menn héldu ekki ein-
S°ngu afli þessara manna á lofti.
er eftirtektarvert, liversu munn-
uuelin hafa látið sér annt um það,
Ve Vel l'eir fóru með afl sitt. Mörg-
um þeirra er lýst svo, að þeir hafi
'enð menn spaldyndir og góðhjart-
aðir og látið sér annt mn lítilmagna,
'ótt þeir vegar reiddust illa, ef
’eie urðu fyrir áreitni, og sumir
Verjir væru óþjálir við stórbokka.
'r shemmtileg sagan af Hjörleifi
teika, er hann gerði sér ferð upp
n Hérað, vegna þess að liann liafði
leH, að sveitarkerling nokkur væri
SVelt’ °S hversu hann kom þvi til
egar, ag viðurgerningur hennar
arð ^etri eftir en áður. Spaklyndi
°g góðmennska varð að fylgja afl-
u> til þess að um fullkominn af-
reksmann væri að ræða.
Annars kennir margra grasa i sög-
um þessum. Er bókin í hcild sinni
skemmtileg, og mun engan iðra þess
að liafa keypt hana og lesið. Er þess
að óska, að margir gerist kaupendur
að henni, þvi að það mundi greiða
fyrir útgáfu þess, sem enn er óprentað
af safni Sigfúsar, en það er drjúgur
hluti þess. Á titilblaði þessa bindis
stendur útgáfuárið 1933, en það á
ekki við nema um fyrri hluta bind-
isins. Það kom út i tveimur heftum,
hið fyrra 1933 og hið siðara ekki
fyrr en sjö árum síðar, 1940. Svo
hægt miðar útgáfu þessari áfram,
og er það illa farið. Safn Sigfúsar er
slórvirki, aðdáunarvert stórvirki,
þegar á allar aðstæður er litið. Fyrir
]>elta verk sitt lifði hann, og siðustu
æviár sín átti hann ekki aðra ósk
lieitari en þá að lifa það, að safnið
kæmi út í heild sinni. Hann fékk
ekki þá ósk uppfyllta. En þótt hann
sé látinn, er söm og áður skylda allra
þeirra, sem meta verk lians, að
stuðla að því, að útgáfu þess verði
lialdið áfram og lokið hið allra
bráðasta, og mér sýnist, að engum
sé það þó skyldara en sveitungum
hans, Austfirðingum, þvi að með
safni sínu hefur Sigfús lagt meiri
skerf til persónu- og menningarsögu
Austurlands en nokkur maður hefur
lagt öðrum landshlutum til. Nú er
peningaöld mikil liér á landi, og
vafalaust liefur nokkuð af þeim
stramn lent til Austurlands. Væri
nú vel farið, ef einliverjir þeir
Austfirðingar, sem nú hafa fé aflög-
um, vildu bindast samtökum um það
að styðja útgáfuna og fullgera liana.
Með því myndu þeir sýna ræktar-
semi bæði átthögum sínum og minn-
ingu Sigfúsar, sem er mikils góðs
makleg, ekki sízt frá þeim. Ó. L.
8