Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 19

NTMReiðin
REGNBOGINN
243
byí það man ég, að daginn áður en hann dó, þá brá hann sér
kviklega upp úr rúminu og út fyrir bæ. Ingveldur hefði ekki
^ingað til þurft að anstalta við sig að því leyti, nóg væri nii
®anit .. . Jæja, hvað sem því líður nú, barnungi, þá var hann
8Vo 8Qar, að liann hélt sig liafa komizt .undir endann á regnbog-
ann. Og svo tautaði hann fyrir munni sér:
_ ~ T>ess óska ég mér, þess óska ég mér, að ég finni nú rekinn
niðri í Hvannavogi í fyrramálið góðan eikarbút, heilagi friðar-
b°gi.
Svo fór faðir minn heim. Hann varð að liggja uppi í rúmi,
Pað sem eftir var dagsins. Svo mikið liafði þetta á hann tekið,
^vernig sem það má liafa verið, því eins og ég sagði þér, þá var
°nuni léttur fóturinn, og ekki var honum erfitt um mál. Þeir
reyndu það, sem á liann leituðu með orðagjálfri.
Morguninn eftir vaknaði hann eldsnemma. Ég man, að seinna,
ebar móðir mín sagði söguna, þá mæltist henni á þessa leið:
Það ætla ég rétt að leyfa mér að segja, að þann morguninn,
Jns og raunar oftar, var Sigurður Alexíusson ekki lengi að tína
a sig titlurnar!
^‘‘ð þarf ekki að orðlengja það, dúfan mín, að eftir litla stund
ar hann faðir minn kominn heim að bæjardyrum með snotran
jj UniTb sem liann hafði fundið nýrekinn af sjó — einmitt í
Vannavogi. Hann reyndist rétt hæfilegur í sperrurnar, en ekki
að^ ^ann 11 r eiTí’ °S sagði faðir minn, að það mundi liafa gert,
á h 31111 ^111111^1 eTíTíi hafa komizt nema skáhallt undir endann
°ganum. Það hafði svo sem ekki mátt neinu muna, að öll
lans hlaup yrðu til einkis.
i . Þa var Það glaður maður, sem inn til mín kom í eld-
ytruna, sagði hún móðir mín sæla, þegar lnin sagði söguna.
Unna litla varp öndinni og hnykkti til höfðinu:
En því óskaði liann pabbi þiim sér ekki einhvers annars,
^nnsta kosti þá svo stórrar spýtu, að hann gæti byggt sér stórt
g failegt hús — eins og faktorsliúsið og húsin þeirra í útlandinu?
amTa konan liorfði nokkur augnablik með þungri íhugun á
i)|!^U'1<)ttur sína. Svo sagði hún með setningi, en þó hóglátri
er . ^a’ sem eTíTíi kann sér hófið, þó ekki sé nema í einu, hann
eins og veggur, sem í er laus einn steinninn, og svo hrupar