Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 69

eimreiðin þegar ég bauð mig fram TIL ÞINGS 293
eða mat ólilutdrægs dómara. — Yfirsýn hinna bezlu manna er það,
sem vantar. — Auðvitað er það margt fleira, sem Halldór leggur
til þessara mála, og er ekki unnt að rekja það liér. Kenningar
Halldórs um þjóðfélagsmál vöktu atliygli nokkurra manna, sem
annað livort liöfðu aldrei sett upp nein lituð flokksgleraugu, eða
höfðu kastað þeim, voru harla óánægðir með alla hina pólitísku
flokka og gerðu sér engar gyllivonir um það, að það ætti f) rir
öeinum þeirra að liggja að frelsa hina íslenzku þjóð. Þessir menn
komu við og við saman á árunum 1940, 1941 og 1942 til þess að
rabha saman um stjórnmál í ljósi hinna nýju kenninga. Voru þeii
yfirleitt á eitt sáttir um það, að mikil þörf væri á nýju, hreinu
lofti inn í íslenzkt stjórnmálalíf og að hin skef jalausa flokksliyggja
væri versti Þrándur í Götu þjóðlegrar einingar, táknaði í raun
féttri einskonar borgarastyrjöld, sem hlyti fyrr eða síðar að enda
•neð skelfingu, enda liefði liún leikið hugi sumra manna svo grátt,
að þeir virtust naumast sjá mun á réttu og röngu. 1 öldu þessir
menn mikla þörf á blaði, er væri óháð öllum stjórnmálaflokkum
°g tæki að sér að koma á framfæri skoðunum þeirra manna,
er hugsuðu frjálst, um stjórnmál og önnur mál. —
II.
Vorið 1942 skyldu fara fram kosningar til Alþingis. Þá varð það
að ráði, að menn þeir, er áður voru nefndir og aðliylltust í höfuð-
atriðum kenningar Halldórs Jónassonar, kærnu sér saman um að
^eSSja fram lista til kosninganna. Þetta tókst, og efsti maður á
listanum var Bjarni Bjarnason, cand. jur., sonur Bjarna heitins
frá Vogi, Jónssonar, ungur maður og efnilegur. Hin nýju kosninga-
^og heimila ekki framboðslista til Alþingis, nerna að baki lionum
standi flokkur. Urðu því flokksleysingjar þeir, er liér áttu hlut að
máli, að stofna sinn eigin flokk, kalla liann einhverju ákveðnu
nafm, birta stefnuskrá lians og þar fram eftir götunum. Flokk-
urinn var stofnaður og nefndur flokkur „þjóðveldismanna“. Var
bað nafn valið vegna þess, að þeir, er gátu lxugsað sér að ganga
Saman í flokk þenna, voru sammála um það, að stefna bæri að því
að konta á þjóðlegri einingarstjórn, þ. e. a. s. stjórn, er væri í raun
°g sannleika stjórn og forsjón þjóðarinnar sem heildar, ekki
flokks- eða flokkastjórn, og væri alltaf fulltrúi og vörður þjóðar-
heildarinnar gegn sérhverri ágengni einstaklinga og flokka. „Þjóð-